E pashë Mehdiun dhe një grup njerëzish nën njërën nga urat e reja. Nuk munda ta dalloja saktësisht se ku ndodhej. Ishte një shesh bosh nën urë pa xhami. Kur u thirr namazi nën urë, Mehdiu hezitoi të bëhej imam për atë namaz, por ai doli përpara dhe u bë imam. Ai e dinte se ishte Mehdiu, por nuk ia tregoi askujt dhe e mbajti këtë sekret për vete.
Në rekatin e parë, Mehdiu recitoi Fatihan, pastaj dy vargjet e fundit të Sures Bekare: “I Dërguari besoi në atë që iu shpall nga Zoti i tij, si dhe besimtarët. Të gjithë besuan në Allahun, në engjëjt e Tij, në librat e Tij dhe në të dërguarit e Tij. Ne nuk bëjmë dallim midis asnjërit prej të dërguarve të Tij, dhe ata thonë: ‘Dëgjojmë dhe bindemi. Falja Jote, o Zoti ynë, dhe te Ti është destinacioni i fundit.’ (285) Allahu nuk ngarkon askënd përveçse [me atë që është brenda mundësive të tij]. Atij do t’i takojë çfarëdo që ka fituar dhe çfarëdo që ka bërë do t’i ngarkohet. Zoti ynë, asnjë njeri nuk do të ndëshkohet për mëkatet e tij. Na qorto nëse harrojmë ose bëjmë ndonjë gabim, o Zoti ynë, dhe mos na ngarko barrë të rëndë siç ua ngarkove atyre para nesh. Zoti ynë, dhe mos na ngarko me atë që nuk kemi fuqi ta mbajmë. Na fal dhe na mëshiro. Ti je Mbrojtësi ynë, prandaj na jep fitoren mbi popullin jobesimtar. (286)
Gjatë namazit të Mehdiut, u shfaqën shumë ushtarë dhe e rrethuan Mehdiun dhe adhuruesit me të. Ata e dinin se Mehdiu ishte midis atyre që po faleshin, por nuk e dinin saktësisht se kush ishte Mehdiu. Ata donin të dinin se kush ishte Mehdiu, dhe Mehdiu nuk donte ta shpallte veten, qoftë para adhuruesve me të apo para ushtarëve që e rrethonin dhe atyre që ishin me të.
Ushtarët kontrolluan besimtarët dhe i terrorizuan. Një grup besimtarësh kishin frikë nga veprimet e ushtarëve, kështu që u larguan nga vendi gjatë namazit. Rreth gjysma e besimtarëve ose më pak qëndruan me Mehdiun në namaz. Ndërsa Mehdiu ishte ulur në teshehudin e parë, një oficer zgjati dorën për t'u shtrënguar duart me rreshtin e parë të besimtarëve, kështu që ata shtrënguan duart. Ai e bëri këtë në mënyrë që ata të dinin se kush ishte Mehdiu. Pastaj ai erdhi te Mehdiu dhe zgjati dorën për t'u shtrënguar duart me të gjatë teshehudit të parë. Mehdiu zgjati dorën dhe e shtrëngoi atë, duke hezituar të shtrëngonte duart me dikë ndërsa lutej. Megjithatë, oficeri nuk e njohu atë dhe Mehdiu e përfundoi namazin e tij. Pastaj oficeri u tha ushtarëve me të: "Dua emrat e të gjithë këtyre besimtarëve pasi të mbarojnë së faluri." Mehdiu kishte frikë se ata do ta njihnin.