Çfarë është Islami?

Ne jemi këtu për të hapur një dritare të ndershme, të qetë dhe të respektueshme drejt Islamit.

Në këtë pjesë, ne nuk synojmë të bëjmë presion ose të bindim, por përkundrazi të sqarojmë dhe të sjellim në një mendje.
Ne besojmë se çdo person ka të drejtë ta dijë të vërtetën nga burimi i saj, me qetësi dhe pa paragjykime.

Pse e krijuam këtë seksion?

Sepse e dimë që shumë njerëz në mbarë botën po dëgjojnë për Islamin,
Por ata nuk kishin mundësi të dëgjonin nga vetë myslimanët, në gjuhën e tyre, thjesht.

Këtu do të gjeni:

• Çfarë është Islami? Çfarë do të thotë të jesh musliman?
• Kush është Profeti Muhamed? Cili është mesazhi i tij?
• Çfarë thotë Islami për paqen, gratë, njerëzimin dhe të tjerët?
• Përgjigje për shumë pyetje që bëhen vazhdimisht… me gjithë respektin dhe qartësinë.

Kush jemi ne?

Ne jemi një grup myslimanësh që duam të ndajmë bukurinë e besimit dhe mëshirës që kemi mësuar në këtë fe.
Ne nuk jemi një organ zyrtar, as studiues. Ne thjesht dëshirojmë t'ju flasim ashtu siç flasin njerëzit, duke përdorur gjuhën e zemrës dhe të mendjes.

A mund të pyes?

Po. Nëse keni ndonjë pyetje, kuriozitet apo edhe ndonjë kundërshtim, ju mirëpresim me respekt.
Nuk ka pyetje "të papërshtatshme" apo ide të paracaktuara. Ne jemi këtu për të dëgjuar dhe për të folur me mirësjellje.

Islami në pak rreshta

Fjala Islam në arabisht do të thotë "nënshtrim" dhe "bindje". Islami nënkupton dorëzim të plotë dhe të sinqertë ndaj Zotit të Plotfuqishëm, në mënyrë që njeriu të jetojë në paqe dhe qetësi. Paqja (selam në arabisht, shalom në hebraisht) arrihet nëpërmjet dorëzimit të vërtetë ndaj zbulesës së drejtësisë dhe paqes së Zotit.
Fjala Islam ka një kuptim universal, dhe për këtë arsye Islami nuk i atribuohet një fisi apo një individi, siç është rasti me Judaizmin, i cili u emërua sipas fisit të Judës, Krishterimin sipas Krishtit dhe Budizmin sipas Budës. Ky emër iu dha nga Zoti i Plotfuqishëm, jo nga njerëzit.
Islami është një besim universal, jo i kufizuar vetëm në vendet e Lindjes apo të Perëndimit. Është një mënyrë e plotë jetese në bindje të plotë ndaj Zotit të Plotfuqishëm. Kushdo që i nënshtrohet me dëshirë Zotit quhet mysliman. Në këtë kuptim, Muhamedi (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) nuk ishte myslimani i parë, por Adami (paqja qoftë mbi të) ishte i pari që ia prezantoi Islamin njerëzimit. Pastaj, pas kësaj, çdo profet dhe i dërguar erdhi në kohën e tij për t'i nxitur njerëzit dhe për t'u shpjeguar atyre vullnetin e Zotit në një deklaratë të qartë derisa Zoti zgjodhi Vulën e Profetëve, Muhamedin (paqja dhe bekimet qofshin mbi të), për të sjellë besëlidhjen përfundimtare, e cila është Kurani i Shenjtë.
Fjalët me shkronja të trasha në tekst i referohen një vargu nga Kurani ose njërit prej emrave dhe atributeve të Zotit.
Disa myslimanë e konsiderojnë të papranueshme ta quajnë Islamin “fe” sepse nuk është një besim i institucionalizuar. Në arabisht, Islami quhet “din”, që do të thotë “mënyrë jetese”. Kjo është e njëjta qasje e ndjekur nga të krishterët e hershëm, të cilët e quanin fenë e tyre “rruga”.
Fjala "vullnetarisht" në këtë kontekst nuk do të thotë "pa detyrim", pasi fjala Islam do të thotë sinqeritet dhe nënshtrim i plotë ndaj Zotit pa rezerva ose motive të fshehta.
Islami është feja e fundit me të cilën Zoti i vulosi të gjitha fetë dhe Ai nuk pranon asnjë fe tjetër, siç thotë Ai, i Plotfuqishmi: “Dhe kushdo që dëshiron fe tjetër përveç Islamit, ajo kurrë nuk do t’i pranohet dhe ai, në botën tjetër, do të jetë ndër të humburit.” [Al Imran: 85] Është një fe gjithëpërfshirëse dhe e plotë, e përshtatshme për të gjitha vendet dhe të gjitha kohërat. Është një fe universale për të gjithë popujt dhe kombet. Është fe e monoteizmit, unitetit, drejtësisë, mëshirës dhe barazisë, dhe garanton lumturi në këtë botë dhe shpëtim në botën tjetër për ata që i përmbahen asaj.

Bazohet në pesë shtylla të përmendura nga Profeti (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) në hadithin e Ibn Umerit, të transmetuar nga Buhariu dhe Muslimi. Ai (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) tha: “Islami është ndërtuar mbi pesë shtylla: dëshmia se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është i Dërguari i Allahut, falja e namazit, dhënia e zekatit, agjërimi i Ramazanit dhe kryerja e haxhit në Shtëpi për ata që kanë mundësi udhëtimi.” Këto janë shtyllat e Islamit. Sa i përket besimit, ai ka gjashtë shtylla, të përmendura nga Profeti (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) në hadithin e Umer ibn el-Hattabit (Allahu qoftë i kënaqur me të) në dy Sahihët. Ai tha: “Besimi është të besosh në Allahun, engjëjt e Tij, librat e Tij, të dërguarit e Tij, Ditën e Fundit dhe të besosh në kaderin, si të mirën ashtu edhe të keqen e tij.”
Nëse robi arrin një fazë të vëzhgimit dhe frikësimit ndaj Zotit, në mënyrë të tillë që kur e adhuron Zotin, ta adhurojë Atë sikur ta shohë, atëherë ky nivel quhet ihsan, dhe ky hadith erdhi në hadithin e Omerit të përmendur më sipër, dhe në fund të tij Profeti, Zoti e bekoftë dhe i dhëntë paqe, tha: "Ihsani është ta adhurosh Zotin sikur ta shohësh Atë, dhe nëse nuk e sheh Atë, atëherë Ai të sheh ty."
Islami kujdeset për të gjitha aspektet e jetës, nga çështjet dhe shëndeti i individit, deri te çështjet familjare dhe rregullat e tij, siç janë martesa, divorci, shoqëria dhe përmbushja e të drejtave të gruas, fëmijëve dhe prindërve, si dhe rregullat e trashëgimisë. Ai gjithashtu kujdeset për çështjet e transaksioneve, siç janë blerja dhe shitja, qiraja dhe të ngjashme. Ai kujdeset për të drejtat e të tjerëve, siç janë të drejtat e fqinjëve dhe miqve, dhe inkurajon vizitën e të sëmurëve, ruajtjen e lidhjeve familjare dhe të qenit i sjellshëm me të gjithë njerëzit. Zoti i Plotfuqishëm thotë: "Vërtet, Zoti urdhëron drejtësinë, bërjen e mirë dhe bujarinë ndaj të afërmve dhe ndalon imoralitetin, sjelljen e keqe dhe shtypjen. Ai ju udhëzon që të mund të kujtoheni." [En-Nahl: 90] Ai gjithashtu i nxit ithtarët e tij të stolisen me moral fisnik, siç janë sinqeriteti, besueshmëria, vetëpërmbajtja, durimi dhe guximi, dhe i ndalon ata nga morali më i ulët dhe më i keq, siç janë tradhtia, gënjeshtra dhe mashtrimi.

Monoteizëm

Koncepti i Teuhidit (siç quhet në arabisht) konsiderohet koncepti më i rëndësishëm në Islam, pasi i referohet të parit nga Dhjetë Urdhërimet - Njëshmërisë së Zotit - mbi të cilin bazohet feja Islame, duke i bërë thirrje të gjithë njerëzimit të adhurojë të Vetmin Zot të Vërtetë, pa asnjë krijim tjetër. Nuk ka vlerë apo kuptim për asnjë lloj adhurimi nëse koncepti i Teuhidit shkelet në ndonjë mënyrë.

Duke pasur parasysh këtë rëndësi, monoteizmi (zotërimi dhe hyjnia) duhet të kuptohet saktë dhe plotësisht. Për të lehtësuar këtë qasje, monoteizmi mund të ndahet në tre seksionet e mëposhtme:

Monoteizmi i Zotërisë
Monoteizëm
Unifikimi i emrave dhe atributeve

Kjo ndarje nuk është e vetmja mënyrë për të kuptuar monoteizmin, por më tepër një mënyrë për të lehtësuar analizën dhe diskutimin rreth tij. (Koncepti i monoteizmit është çelësi për të kuptuar fenë Islame dhe rekomandohet të lexoni rreth tij.)

Monoteizmi i Zotërisë

Do të thotë që Allahu është Krijuesi i Vetëm dhe i Vetëm dhe ka sovranitet absolut mbi universin. Asgjë nuk ndodh në univers përveç me lejen e Tij. Ai është Furnizuesi, Përcaktuesi i jetës së shërbëtorëve të Tij, i Forti, i Aftët, i Lartësuari mbi të gjitha të metat dhe papërsosmëritë. Askush nuk e kundërshton autoritetin ose urdhrin e Tij. Ai na krijoi nga një shpirt i vetëm derisa u bëmë ajo që jemi tani. Ai krijoi më shumë se njëqind miliardë galaktika me elektronet, neutronet dhe kuarket e tyre. Ai është Ai që mbikëqyr të gjithë krijimin e Tij dhe qeveriset nga ligjet e natyrës në një mënyrë të përsosur. Asnjë gjethe nuk bie përveç me lejen e Tij. E gjithë kjo është në një Libër të Ruajtur.

Ne nuk e përfshijmë Atë në njohuri, megjithatë Ai është aq i fuqishëm saqë mund t’i thotë lehtësisht një gjëje: “Bëhu”, dhe ajo bëhet. Ai është Krijuesi i kohës dhe hapësirës, dhe Njohësi i të padukshmes dhe të dukshmes, megjithatë Ai është i dallueshëm nga krijimi i Tij. Shumica e feve dëshmojnë se Ai është Krijuesi i vetëm i këtij universi, pa partner, dhe se Ai nuk është pjesë e krijimit të Tij.

Është një akt politeizmi që një person të besojë se dikush e kundërshton autoritetin e Zotit të Plotfuqishëm, siç është besimi i rremë se fallxhorët ose astrologët mund ta parashikojnë të ardhmen, e cila është vetëm në kontrollin e Tij. Vetëm Ai, i Plotfuqishmi, ka të drejtë t'ia zbulojë këtë çdo krijese të Tij dhe askush nuk mund ta zbulojë këtë pa lejen e Tij. Të besosh se magjia dhe amuletat kanë ndonjë fuqi ose efekt është një formë politeizmi dhe e gjithë kjo është e papranueshme në Islam.

Monoteizëm

Dhe vetëm Zoti - Mirënjohësit Ai është i Vetmi që është i denjë për adhurim dhe ky është thelbi i Islamit, për të cilin kanë bërë thirrje të gjithë profetët dhe të dërguarit që Zoti i dërgoi gjatë shekujve. Zoti i Plotfuqishëm na ka informuar se qëllimi i Tij në krijimin e njerëzimit ishte të adhuronte vetëm Atë, kështu që thelbi i Islamit është t'i drejtojë njerëzit nga adhurimi i gjërave të krijuara në adhurimin e Krijuesit të të gjitha gjërave të krijuara.

Këtu ndryshon Islami nga fetë e tjera. Edhe pse shumica e tyre besojnë se ekziston një Krijues për të gjithë krijimin, ato rrallë largohen nga ndonjë formë politeizmi (idhujtarie) në adhurim. Këto fe ose u bëjnë thirrje ithtarëve të tyre të adhurojnë krijesa përkrah Zotit Krijues (edhe pse besojnë se ato krijesa janë më të ulëta në status se Ai), ose u kërkojnë ithtarëve të tyre t'i konsiderojnë ato krijesa si ndërmjetës midis tyre dhe Tij.

Prandaj, të gjithë profetët dhe të dërguarit e Zotit, nga Adami deri te Muhamedi (paqja dhe bekimet qofshin mbi ta), i thirrën njerëzit të adhuronin vetëm Zotin pa asnjë ndërmjetës. Ky është një besim me thjeshtësi dhe pastërti maksimale. Islami e hedh poshtë idenë, të mbështetur nga antropologët e arsimuar, se njerëzimi fillimisht ishte politeist dhe gradualisht evoluoi drejt monoteizmit.

Por përkundrazi, myslimanët besojnë se njerëzimi kishte rënë në idhujtari gjatë periudhave kohore midis shumë të dërguarve të Zotit. Shumë njerëz i rezistuan thirrjes së të dërguarve ndërsa ishin midis tyre dhe adhuruan idhuj pavarësisht deklaratave dhe paralajmërimeve të të dërguarve. Prandaj, Zoti i urdhëroi të dërguarit që erdhën pas tyre t'i kthenin njerëzit përsëri në monoteizëm.

Zoti i krijoi qeniet njerëzore si monoteistë dhe nguliti tek ata dëshirën e lindur për të adhuruar vetëm Atë. Megjithatë, Satani, nga ana tjetër, bën çmos t'i largojë ata nga monoteizmi dhe t'i inkurajojë ata të adhurojnë idhujt. Shumica e njerëzve kanë tendencë të adhurojnë diçka që shohin ose diçka që mund ta imagjinojnë, pavarësisht njohurisë së tyre instiktive se Krijuesi i universit është shumë më i madh nga sa mund ta imagjinojnë. Prandaj, Zoti i Plotfuqishëm dërgoi të dërguarit e Tij gjatë gjithë historisë njerëzore për t'i thirrur njerëzit të adhurojnë të Vetmin Zot të Vërtetë, por tundimet e Satanit bënë që ata të devijonin vazhdimisht për të adhuruar gjërat e krijuara (idhujt).

Zoti i krijoi qeniet njerëzore për ta adhuruar vetëm Atë, kështu që mëkati më i madh në Islam është të adhurosh këdo përveç Tij - Më të Lartit - edhe nëse adhuruesi synon t'i afrohet Zotit duke adhuruar dikë tjetër përveç Tij, sepse Zoti - Të pasurit Ai nuk ka nevojë për një ndërmjetës ose për një ndërmjetës, sepse Ai i dëgjon lutjet tona dhe i di kushtet tona.

Por në të njëjtën kohë, Ai nuk ka nevojë për adhurimin tonë, por është një mjet për ta kënaqur Atë, Lavdi i qoftë Atij. Të pasurit Për shërbëtorët e Tij, dhe ata janë të varfër para Tij. Nëse të gjithë njerëzit e tokës do të mblidheshin për ta adhuruar Atë, kjo nuk do t'i sillte aspak dobi Atij dhe nuk do t'i shtonte asnjë atom mbretërisë së Tij të madhe. Anasjelltas, nëse të gjithë njerëzit e tokës do të mblidheshin për ta braktisur adhurimin e Tij, kjo nuk do të zvogëlonte asgjë nga mbretëria e Tij, sepse Ai, lavdia i qoftë Atij, është... As-Samad - Ai që nuk ka nevojë për askënd, dhe adhurimi ynë ndaj Tij është një pastrim i shpirtrave tanë, dhe nëpërmjet tij ne arrijmë qëllimin fisnik për të cilin jemi krijuar.

Adhurimi në Islam nuk është thjesht një sërë praktikash tradicionale fetare. Përkundrazi, koncepti i adhurimit përfshin të gjitha aspektet e jetës. Ndërrimi i pelenave të fëmijëve tanë, të qenit të bindur ndaj prindërve tanë dhe mbledhja e xhamave të thyer nga trotuari mund të jenë të gjitha forma adhurimi nëse qëllimi pas tyre është të kënaqin Zotin e Plotfuqishëm. Nëse çdo lloj fitimi - qoftë pasuri, punësim, prestigj apo lavdërim - bëhet më i rëndësishëm sesa kënaqja e Zotit, kjo është një formë politeizmi.

Unifikimi i emrave dhe atributeve

Unifikimi i Zotit nëpërmjet emrave dhe atributeve të Tij do të thotë se Ai është ndryshe nga asnjë nga krijimet e Tij dhe asnjë nga krijimet e Tij nuk i ngjan Atij në atributet e Tij. Nuk ka asgjë si Ai në asnjë mënyrë dhe atributet e Tij nuk mund të kufizohen në asgjë, sepse Ai është Krijuesi i të gjitha gjërave. Zoti i Plotfuqishëm thotë: "All-llahu - nuk ka zot tjetër përveç Tij, të Gjallëve të Përjetshëm, Mbështetës të çdo ekzistence. Atë nuk e kaplon as përgjumja as gjumi. Atij i përket çdo gjë që është në qiej dhe në tokë. Kush mund të ndërmjetësojë tek Ai pa lejen e Tij? Ai e di çfarë ka para tyre dhe çfarë ka pas tyre, dhe ata nuk përfshijnë asgjë nga dija e Tij përveç asaj që Ai dëshiron. Kursia e Tij shtrihet mbi qiejt dhe tokën, dhe ruajtja e tyre nuk e lodh Atë. Dhe Ai është Më i Larti, Më i Madhi." (Sure El-Bekare: 255)

Prandaj, Islami e ka ndaluar krahasimin e Zotit me krijimin e Tij, por ne e përshkruajmë Atë vetëm me atë që Ai e përshkroi Vetveten në Librin e Tij ose me atë që Profeti i Tij (paqja dhe bekimet e Zotit qofshin mbi të) e përshkroi Atë në Sunetin e tij. Ka shumë atribute të Zotit - Më të Lartit - që kanë një homolog midis njerëzve, por kjo është vetëm çështje ekuivalence gjuhësore. Atributet e Tij - Më të Lartit - janë si Vetvetja e Tij dhe ndryshojnë nga çdo gjë në imagjinatën tonë. Për shembull, ne e përshkruajmë Zotin me dije, dhe po kështu njerëzit me dije, por dija e Zotit është krejtësisht e ndryshme nga dija e njerëzve. Ai, lavdia i qoftë Atij, është… I Gjithëdijshmi Dituria e tij përfshin gjithçka, pa u ndikuar nga rritja ose zvogëlimi, dhe nuk është as e kufizuar dhe as e fituar. Sa i përket dijes njerëzore, ajo është e fituar dhe e kufizuar, dhe vazhdimisht rritet dhe zvogëlohet, dhe është subjekt i harresës dhe neglizhencës.

Betohem - I FuqishmiAi ka një vullnet hyjnor, dhe njerëzit gjithashtu kanë një vullnet, por vullneti i Tij - lavdia i qoftë Atij - është gjithmonë efektiv, dhe ashtu si dija e Tij, ai përfshin gjithçka në të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen. Por vullneti i njerëzve është thjesht një qëllim dhe një dëshirë që nuk mund të kryhet nëse Zoti nuk dëshiron që ajo të kryhet.

Ai nuk përshkruhet me asnjë nga atributet e krijimit të Tij sepse atributet e tyre janë të kufizuara. Ai nuk mund të përshkruhet sipas specieve, as dobësia ose mangësia nuk i atribuohet Atij. Ai, lavdi qoftë Atij, është i lartësuar mbi atributet e racës njerëzore dhe të gjithë krijimit. Pavarësisht kësaj, ne përdorim përemrin mashkullor në vetën e tretë për t'iu referuar Atij në përputhje me konventën gjuhësore dhe mungesën e një përemri neutral në gjuhën angleze dhe gjuhët semite. Ai gjithashtu përmendet në Kuran me përemrin në vetën e parë "ne" nga nderimi dhe respekti. Kjo nuk nënkupton në asnjë mënyrë shumësinë e vetes hyjnore, pasi përshkrimi i Zotit me atributet e qenieve të krijuara është një formë politeizmi. Në mënyrë të ngjashme, përshkrimi i qenieve të krijuara me atributet e Tij është i lartësuar. Përshkrimi i dikujt tjetër përveç Tij, për shembull, si i Urti ose i Forti është politeizëm. Zoti i Plotfuqishëm thotë: I bekuar qoftë emri i Zotit tënd, plot madhështi dhe nder. (Sure Er-Rrahman: 78)

Pesë Shtyllat e Islamit

Duhet t’i bësh ato, sepse lënia dhe neglizhimi i tyre është një mëkat i madh, pasi Islami bazohet në to, dhe nuk mund të konsiderohet musliman nëse mohon detyrimin e qoftë edhe njërës prej tyre, të cilat janë si më poshtë:

Dy dëshmitë: të dëshmosh se nuk ka zot tjetër përveç Zotit dhe se Muhamedi është i Dërguari i Zotit
Kryerja e namazit
Pagesa e zekatit
Agjërimi i Ramazanit
Haxh

Dy dëshmitë

Kushdo që dëshiron të përqafojë Islamin duhet të dëshmojë dhe të thotë: Unë dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Zotit dhe dëshmoj se Muhamedi është i Dërguari i Zotit. Me këtë dëshmi të thjeshtë dhe të rëndësishme, një person bëhet mysliman. Nuk ka diçka të tillë si rituale ose ceremoni iniciative në Islam.

Kuptimet e kësaj dëshmie mund të shpjegohen duke analizuar secilën prej tre pjesëve të saj: Pjesa e parë, "Nuk ka zot të vërtetë..." është një mohim i shumësisë së perëndive,

Mohon ekzistencën e ndonjë hyjnie të vërtetë përveç Zotit të Plotfuqishëm, ose të ndonjë entiteti që ndan atributet e Tij të Zotërimit. Pjesa e dytë, "...përveç Zotit", është një pohim dhe provë e monoteizmit, sepse nuk ka hyjni të vërtetë tjetër përveç Zotit.

Pjesa e tretë e deklaratës së besimit, “Muhamedi është i Dërguari i Zotit”, është provë e profetësisë së Muhamedit (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) dhe se ai është Vula e Profetëve. Kjo kërkon pranim të plotë të asaj që ai solli në Kuran dhe hadithe autentike.

Duke shqiptuar dëshminë e monoteizmit, dikush pohon monoteizmin e Zotit të Plotfuqishëm dhe mohon të gjitha perënditë e rreme. Ai nuk ka partner ose të barabartë, lavdi i qoftë Atij. Zoti ka premtuar - Falësi - Duke i falur të gjitha mëkatet kujtdo që thotë sinqerisht: "Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Zotit dhe se Muhamedi është i Dërguari i Zotit", deri në masën që ky person mund të shpërblehet për veprat e mira që bëri para se të konvertohej në Islam.

Kryerja e namazit

Çdo mysliman është i detyruar të falë namazin pesë herë në ditë. Ata kthehen nga Shtëpia e Shenjtë në Mekë, shtëpia e parë e ndërtuar për njerëzimin për të adhuruar Zotin e vetëm. Kjo shtëpi quhet Qabe dhe është një strukturë e zbrazët në formë kubi e vendosur në atë që tani njihet si Mbretëria e Arabisë Saudite. Ajo u ndërtua nga Profeti Abraham dhe djali i tij Ismaili (paqja qoftë mbi ta) për të adhuruar vetëm Zotin.

Duhet të kuptohet se në Islam nuk ka relike apo simbole të shenjta. Ne nuk e adhurojmë Qaben, por e adhurojmë Zotin duke u kthyer nga ajo. Të kthyerit nga ajo për lutje është një unitet për myslimanët në lutjen e tyre ndaj Zotit të Vetëm. Prandaj, kushdo që adhuron Qaben ose ndonjë gjë tjetër të krijuar konsiderohet adhurues idhujsh, pasi materialet nga të cilat është ndërtuar kjo shtëpi nuk janë më të shenjta se çdo material tjetër ndërtimi.

Muslimanët i kryejnë këto lutje çdo ditë për t'i kujtuar vetes detyrën dhe nënshtrimin e tyre të vazhdueshëm ndaj Zotit të Plotfuqishëm. Ato janë një lidhje e drejtpërdrejtë midis robit dhe Zotit të tij, dhe një mundësi për t'iu drejtuar Atij, për ta adhuruar, për ta falënderuar dhe për të kërkuar udhëzim dhe mëshirë prej Tij, lavdia i qoftë Atij.

Myslimanët kryejnë lutje vullnetare në shumë raste, dhe ato mund të kryhen - në kuptimin e tyre të përgjithshëm, lutje - në çdo kohë ose vend.

Pagesa e zekatit

Është një detyrim për çdo musliman, pasuria e të cilit ka arritur një nivel të caktuar, që ai t’u japë një pjesë të saj nevojtarëve çdo vit. Kjo quhet zekat në gjuhën arabe dhe do të thotë “pastrim”, pasi çdo gjë i përket Zotit. Më i Mirësjellshmi - Paraja është një besim me ne. Të pasurit paguajnë zekatin për të pastruar shpirtrat e tyre dhe pasurinë e ligjshme që Zoti u ka dhënë atyre, për të zvogëluar koprracinë dhe lakminë, dhe për të forcuar dhembshurinë dhe bujarinë midis njerëzve. Është gjithashtu një mjet për shpërndarjen e drejtpërdrejtë të pasurisë për të ndihmuar të varfrit dhe nevojtarët në shoqëri. Përqindja e kësaj bamirësie është dy përqind e gjysmë e pasurisë së akumuluar të një personi gjatë një viti të plotë, dhe përfshin vetëm kursimet e tyre dhe nuk ka lidhje me të ardhurat e tyre.

Agjërimi i Ramazanit

Çdo musliman i aftë duhet të agjërojë gjatë Ramazanit, një muaj me status të lartë, pasi në këtë muaj Kurani iu shpall për herë të parë Profetit Muhamed (paqja dhe bekimet qofshin mbi të).

Meqenëse viti hënor është njëmbëdhjetë ditë më i shkurtër se viti diellor, muaji i Ramazanit kalon gradualisht nëpër të gjitha stinët. Agjërimi fillon në agim dhe mbaron në perëndim të diellit sipas kohës lokale. Gjatë ditës, agjëruesi duhet të përmbahet nga të ngrënit, të pirit dhe marrëdhëniet seksuale, por mund ta bëjë këtë nga perëndimi i diellit deri në agim të ditës tjetër.

Ky ritual na mëson vetëkontrollin dhe durimin. Është i ngjashëm me namazin në atë që të dyja janë një mjet për të adhuruar vërtet Zotin, dhe i ngjashëm me zekatin në qëllimin e tij, pasi agjërimi pastron shpirtin e atij që e bën dhe zekati pastron pasurinë e tij.

Muslimanët kanë dy festa: Bajramin e Fitër, i cili shënon fundin e Ramazanit, dhe Bajramin e Kurbanit, i cili shënon fundin e Haxhit.

Agjërimi na kujton gjendjen e vështirë të atyre që janë në nevojë dhe na frymëzon të falënderojmë Zotin tonë për bekimet më të thjeshta që i marrim si të mirëqena, siç është pirja e një gote me ujë të pastër ose ngrënia e ushqimit kur e dëshirojmë.

Haxhi në Shtëpinë e Shenjtë në Mekë

Çdo mysliman i aftë për punë duhet të kryejë haxhin në Shtëpinë e Shenjtë të Zotit në Mekë një herë në jetën e tij ose të saj. Ritualet e haxhit kryhen një herë në vit dhe vizitohen nga miliona njerëz nga e gjithë bota për adhurim dhe për të kënaqur vetëm Zotin.

Personi i parë që e kreu këtë ritual ishte Profeti Abraham (paqja qoftë mbi të) dhe u ringjall nga Profeti Muhamed (paqja dhe bekimet qofshin mbi të). Ky ritual i inkurajon myslimanët të thyejnë barrierat racore, ekonomike dhe shoqërore që vazhdojnë të pllakosin shoqëritë e tyre dhe i bën thirrje atyre të ushtrojnë durim, vetëkontroll dhe frikë nga Zoti i Plotfuqishëm. Pelegrinët veshin rroba të thjeshta që fshijnë dallimet klasore dhe kulturore midis tyre.

Secili prej këtyre akteve të adhurimit ringjall kujtimin e Zotit në shpirtrat tanë dhe na kujton të gjithëve se i përkasim Zotit dhe tek Ai do të kthehemi.

Ky mohim do të thotë se nuk ka zot të vërtetë të denjë për adhurim, dhe se askush nuk ndan me Të atributet e Sovranitetit të Tij, dhe se nuk ka Krijues apo Vetë-Mbajtës përveç Tij vetëm, pa partner apo të barabartë.

Dikush mund të pyesë: “Nëse mësimet e Islamit pohojnë se të gjithë profetët dhe të dërguarit janë të barabartë, pse dy dëshmitë e besimit përmendin posaçërisht profetësinë e Muhamedit dhe jo atë të ndonjë profeti tjetër?” Përgjigja është se është një parim themelor i fesë që kushdo që beson në profetësinë e Profetit Muhamed ka besuar gjithashtu në të gjithë profetët dhe të dërguarit që erdhën para tij. Për shembull, nëse dikush dëshmon se “nuk ka zot tjetër përveç Zotit dhe se Moisiu është i Dërguari i Zotit”, kjo nuk do të thotë domosdoshmërisht se ai pranon profetësinë e profetëve dhe të dërguarve që erdhën pas tij, siç janë Jezusi ose Muhamedi (paqja qoftë mbi ta).

Islami u bën thirrje ithtarëve të tij të jenë të dëlirë dhe i ndalon ata nga çdo marrëdhënie seksuale para martesës.

Gjashtë Shtyllat e Besimit

6 shtyllat e besimit janë disa gjëra për të cilat një musliman duhet të jetë i sigurt që të bëhet musliman. Ato janë:

Besimi në Zot
Besimi në engjëj
Besimi në libra
Besimi në profetët dhe të dërguarit
Besimi në Ditën e Fundit
Besimi në fatin

Besimi në Zot

Zoti është Një, pa partner, Ai përfshin të gjitha qeniet dhe askush nuk i krahasohet Atij. Më i Mirësjellshmi Ai që meriton të adhurohet.

Besimi në engjëj

Ata janë ndër krijimet e Zotit të Plotfuqishëm. Ai i krijoi ata nga drita dhe i pajisi me fuqi mbinatyrore në mënyrë që të bëjnë atë që u urdhërohet. Ai - Lavdi Atij - e ka bërë të detyrueshëm besimin në ta dhe na ka shpjeguar emrat dhe detyrat e disa prej tyre, siç janë Xhibrili dhe Mikaili, siç përmenden në Kuranin e Shenjtë. Xhibrili, për shembull, është i specializuar në përcjelljen e shpalljes së Zotit te profetët dhe të dërguarit e Tij.

Besimi në libra

Muslimanët besojnë në të gjitha librat e shenjtë ashtu siç u janë shpallur të dërguarve të Zotit të Plotfuqishëm, duke përfshirë edhe atë që përmendet në Kuranin e Shenjtë si më poshtë:

Zoti ia zbriti shkrimet e shenjta Abrahamit (paqja qoftë mbi të!)
Zoti ia shpalli Tevratin Musait (paqja qoftë mbi të!)
Zoti ia zbriti Psalmet Davidit (paqja qoftë mbi të!)

4. Zoti ia zbriti Ungjillin Jezusit (paqja qoftë mbi të).

Zoti ia shpalli Kuranin Muhamedit (paqja dhe bekimet qofshin mbi të!)

Myslimanët nuk i shohin tekstet e shenjta të shpallura para Kuranit - të cilat aktualisht qarkullojnë në botime dhe versione të ndryshme - si një përfaqësim të saktë të formës së tyre origjinale. Kurani konfirmon se këto libra iu nënshtruan shtrembërimit nga autorët e tyre për përfitime të kësaj bote. Ky shtrembërim mori disa forma, të tilla si shtimi, fshirja ose ndryshimi i kuptimit ose gjuhës. Me kalimin e kohës, kjo qasje ndaj shtrembërimit u përvetësua, duke na lënë me një përzierje të tekstit origjinal dhe interpretimit ose shtrembërimit njerëzor që ai kishte pësuar. Edhe pse myslimanët besojnë në të gjitha librat e shpallur në formën e tyre origjinale, mjeti i tyre i fundit në gjykimin e çështjeve të ndryshme dhe përcaktimin e burimeve të udhëzimit në to është përmes Kuranit Fisnik dhe Sunetit autentik të Profetit.

Besimi në profetët dhe të dërguarit

Profetët janë qenie njerëzore që morën zbulesën e Zotit dhe ua përcollën atë popullit të tyre. Zoti i dërgoi ata për t'i rikthyer njerëzit në monoteizëm, për të qenë shembuj të gjallë midis popullit të tyre, duke u mësuar atyre nënshtrimin ndaj urdhrave të Zotit dhe duke i udhëzuar ata në rrugën e shpëtimit. Ata janë qenie njerëzore që nuk posedojnë asnjë nga atributet e Zotit, hyjnisë. Prandaj, është e ndaluar për një musliman të adhurojë ndonjërin prej tyre, ose t'i marrë ata si ndërmjetës midis tij dhe Zotit në adhurimin e tij. Ai nuk duhet t'u lutet atyre ose të kërkojë mëshirën e Zotit përmes tyre, ose përmes tyre. Prandaj, përdorimi i termit "Muhamedun" (Muhamedët) për t'iu referuar muslimanëve është një fyerje që nuk duhet të mbështetet kurrë. Çdo profet dhe i dërguar e ka bërë të qartë se veprime të tilla janë të barabarta me politeizmin, dhe se kushdo që i kryen ato ka lënë vathën e Islamit.

Muslimanët duhet të besojnë në të gjithë profetët dhe të dërguarit e Zotit, të cilët Ai i dërgoi gjatë shekujve tek të gjithë njerëzit në të gjithë botën. Zoti përmendi disa prej tyre në Kuran, siç janë: Adami, Noeu, Abrahami, Moisiu, Jezusi dhe Muhamedi (paqja dhe bekimet qofshin mbi ta).

Të gjithë profetët dhe të dërguarit thirrën në mësimet e Islamit. Prandaj, kushdo gjatë historisë që deklaronte monoteizmin, iu nënshtrua vullnetit të Zotit të Plotfuqishëm dhe ndoqi shpalljet e profetëve të kohës së tyre ishte musliman. Prandaj, askush nuk ka të drejtë të pretendojë trashëgiminë abrahamike vetëm nga prejardhja, por më tepër përmes besnikërisë ndaj besimit të Abrahamit (paqja qoftë mbi të) në monoteizëm dhe nënshtrim ndaj Zotit të Plotfuqishëm. Kushdo që ndoqi Moisiun (paqja qoftë mbi të) ishte musliman. Në mënyrë të ngjashme, kur Jezusi (paqja qoftë mbi të) erdhi si profet me shenja të qarta, populli i tij ishte i detyruar të besonte në të pa kushte nëse donin të konsideroheshin muslimanë.

Kushdo që mohon profetësinë e Jezusit (paqja qoftë mbi të) është jobesimtar në Islam. Gjithashtu, mohimi i profetësisë së ndonjë profeti ose urrejtja e tij është në kundërshtim me Islamin, pasi myslimanët duhet t'i duan dhe respektojnë të gjithë profetët e Zotit që e thirrën njerëzimin të adhuronte vetëm Krijuesin, pa partner, dhe të gjithë iu nënshtruan Zotit të Plotfuqishëm, i cili në këtë kuptim është feja e Islamit.

Profetët nga Adami deri te Muhamedi (paqja dhe bekimet qofshin mbi ta) janë vëllezër në fe, të gjithë duke thirrur në të njëjtin mesazh të vërtetë. Edhe pse ligjet e tyre ndryshonin me qëllim që të udhëzonin popujt e tyre në kohën e tyre, thelbi i thirrjes së tyre është një, që është adhurimi i vetëm i Zotit, Krijuesit, dhe hedhja poshtë e çdo gjëje tjetër.

Muhamedi (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) u nderua si Vula e Profetëve dhe e të Dërguarve. Kjo kryesisht sepse Zoti e përfundoi ligjin dhe shpalljen e Tij për njerëzimin në Librin e Tij, Kuranin, dhe garantoi ruajtjen e tij deri në Ditën e Gjykimit. Arsyeja e dytë është se Profeti i Tij Muhamedi (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) paraqiti një model gjatë gjithë trembëdhjetë viteve të profetësisë së tij dhe sqaroi mësimet e Islamit për të gjitha brezat pas tij. Prandaj, ai është Vula e Profetëve, siç e konfirmoi Zoti i Plotfuqishëm në Kuran se nuk ka profet ose të dërguar pas tij, që do të thotë se ligji i tij, të cilin Zoti ia shpalli atij, është për të gjithë njerëzimin deri në Ditën e Gjykimit. Prandaj, që Islami juaj të jetë i vlefshëm, duhet të besoni në Profetin Muhamed (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) dhe ligjin që ai solli, dhe në të gjithë profetët e Zotit para tij, të cilët të gjithë iu nënshtruan urdhrit të Zotit. Edhe pse muslimanët besojnë në të gjithë profetët (paqja dhe bekimet qofshin mbi ta), ata ndjekin ligjin e sjellë nga Profeti Muhamed (paqja dhe bekimet qofshin mbi të), të cilin Zoti e përshkroi duke thënë: "Dhe Ne nuk të dërguam ty [o Muhamed] veçse si mëshirë për botët." (Sure El-Enbija: 107)

Besimi në Ditën e Fundit

Një mysliman duhet të ketë siguri në Ditën e Fundit, ringjalljen e njerëzimit dhe kthimin e shpirtrave të tyre në trupat e tyre me anë të fuqisë së Allahut të Plotfuqishëm. Ashtu siç na krijoi herën e parë, Ai do të na ringjallë për të qëndruar para Tij për gjykim. Pas kësaj dite, nuk do të ketë vdekje, vetëm përjetësi. Në këtë ditë, çdo person do të pyetet për atë që ka bërë në këtë botë, dhe në këtë situatë mahnitëse, ai do të shohë pasojat e veprimeve të tij në detaje, edhe nëse ato ishin të barabarta me peshën e një atomi të së mirës ose të së keqes. Nuk do të ketë gënjeshtra ose mashtrim në këtë ditë. Përkundrazi, shpërblimi i të bindurve është Parajsa dhe shpërblimi i të pabindurve është Ferri. Këto dy realitete nuk janë metafora ose simbole.

Zoti e përshkroi - Mirënjohësit - Parajsa e Tij është një vend gëzimi dhe kënaqësie, një vend i mbushur me kopshte të bukura që nuk shuhen kurrë, poshtë të cilave rrjedhin lumenj, kështu që banorët e saj nuk ndiejnë as det, as të ftohtë, as sëmundje, as lodhje, as të keqe. Sepse Zoti - Besimtari Largon sëmundjet nga zemrat dhe trupat e atyre që e zotërojnë atë, dhe njeriu fiton gjithçka që dëshiron. Kujtdo që hyn në të i thuhet: Ky është Parajsa që e keni trashëguar për atë që keni bërë. Bekimi më i madh në Parajsë është që besimtarët të shohin fytyrën e Zotit të Plotfuqishëm. Është vërtetuar se të qenit musliman në vetvete nuk garanton hyrjen në Parajsë, përveç nëse dikush vdes si musliman dhe i nënshtrohet Zotit të Vetëm.

Zoti e përshkroi Ferrin si një vend të tmerrshëm që asnjë zemër njerëzore nuk mund ta imagjinojë. Karburanti i tij janë njerëzit dhe gurët. Engjëjt e tij janë të ashpër dhe të ashpër. Ata i vendosin banorët e tij në të dhe thonë: Pastaj do të thuhet: “Kjo është ajo që ju e mohonit.” (Sure El-Mutaffifin: 17)

Ne besojmë se Zoti i Plotfuqishëm është Më i Mëshirshmi, Më i Mëshirshmi Por prapë dënim i rëndë Për ata që e meritojnë këtë, dhe Ai, lavdia qoftë mbi të, përshkruhet si absolutisht i drejtë dhe absolutisht i përsosur. Në Ditën e Ringjalljes, çdo person do të mbahet përgjegjës për veprat e tij në drejtësinë e Tij - lavdia qoftë mbi të - dhe një person do të hyjë në Parajsë me mëshirën e Tij - lavdia qoftë mbi të - jo vetëm me veprat e tij.

Besimi në fatin

Zoti është i përjetshëm dhe i përjetshëm, dhe njohuria e Tij përfshin të gjithë krijimin e Tij. Kjo do të thotë për ne - si krijesa kalimtare - se Ai, lavdia i qoftë Atij, është gjithëpërfshirës dhe di çfarë ishte, çfarë është dhe çfarë do të jetë, dhe Ai është… Pushtuesi Mbi shërbëtorët e Tij, dhe çdo gjë në univers është me vullnetin e Tij, kështu që asgjë nuk ndodh në krijimin e Tij përveçse nën fuqinë, vullnetin dhe dijen e Tij.

Ungjijtë e ndryshëm që kemi sot u shkruan pas kohës së Jezusit (paqja qoftë mbi të) nga autorë të tjerë, kështu që Ungjilli i përmendur në Kuran është libri që iu shpall Jezusit, birit të Merjemes (paqja qoftë mbi të).

Më poshtë është një deklaratë e profetëve dhe të dërguarve të Zotit të përmendur në Kuran: Adami, Idrisi, Nuhu, Hudi, Salihu, Ibrahimi, Luti, Ismaili, Isaku, Jakobi, Jusufi, Shuajbi, Ejubi, Moisiu, Aaroni, Ezekieli, Davidi, Solomoni, Elia, Eliseu, Jona, Zekeria, Gjoni, Jezusi dhe Muhamedi (paqja qoftë mbi ta).

Zoti e frymëzoi profetin e tij në Kuran dhe tha: “Ai ju ka përcaktuar fenë që ia pat urdhëruar Nuhut dhe atë që Ne ta kemi shpallur ty [o Muhamed], dhe atë që ia pat urdhëruar Ibrahimit, Musait dhe Isait: “Vendosni fenë e mos u përçani në të!” Për idhujtarët është e vështirë ajo në të cilën i ftoni. Allahu zgjedh për Vete kë të dojë dhe udhëzon drejt Vetes atë që i drejtohet (Atij).” (Sure Esh-Shura: 13)

Disa myslimanë i referohen fragmenteve të mëposhtme nga Bibla si provë të profetësisë së Profetit Muhamed (paqja qoftë mbi të): [Ligji i Përtërirë 18:15, 18:18; Gjoni 1:19-21, 14:16, 14:17, 15:26, 16:7-8, 16:12-13]

Çfarë është Kurani?

Kurani i ShenjtëFjala e pagabueshme e Zotit, Kurani, është shpallja e fundit e dërguar nga Xhibrili (paqja qoftë mbi të) në zemrën e Profetit tonë Muhamed (paqja dhe bekimet e Zotit qofshin mbi të). Ajo u mësua përmendësh dhe iu mësua shokëve të tij (Zoti qoftë i kënaqur me të gjithë ata) dhe na është transmetuar nëpërmjet dëgjimit dhe të mësuarit përmendësh (mjete parësore) dhe shkrimit (mjete dytësore) përgjatë shekujve.

Zoti u dërgoi disa libra profetëve dhe të dërguarve të Tij (paqja qoftë mbi ta) para Kuranit, por me shpalljen e Kuranit, Ai e sqaroi mesazhin e Tij dhe e rishpjegoi atë. Është një libër i mrekullueshëm në shumë aspekte, dhe Zoti i Plotfuqishëm e ruajti atë në tërësinë e tij nga prishja dhe humbja deri në fund të kohës.

Kurani konsiderohet - jo vetëm nga myslimanët, por edhe nga historianët e feve - si teksti më autentik fetar midis feve të botës. Asnjë nga librat e tjerë të shenjtë nuk ka ardhur deri tek ne në gjuhën ose formën e tyre origjinale, dhe disa - siç janë Rrotullat e Abrahamit - nuk kanë ardhur fare deri tek ne. Me kalimin e kohës, pjesë të librave të tjerë të shenjtë janë rishkruar deri në atë pikë sa disa prej tyre janë hequr, duke shtrembëruar mesazhin e tyre. Megjithatë, Zoti i Plotfuqishëm nuk ka lejuar që Kurani të përdhoset ose shtrembërohet, pasi është zbulesa e Tij e fundit për të gjithë njerëzimin deri në Ditën e Gjykimit.

Zoti nuk do të dërgojë një profet pas Profetit të Tij Muhamed (paqja dhe bekimet qofshin mbi të), dhe nëse Ai, lavdia qoftë mbi të, nuk do të ishte marrë përsipër të ruante Librin e Tij, ai nuk do të na kishte arritur në formën e tij origjinale siç u shpall. Për këtë arsye, Ai nuk ua besoi ruajtjen e tij njerëzve.

Ruajtja e librave të Tij të mëparshëm nuk kishte shumë rëndësi, duke pasur parasysh vazhdimësinë e profetëve dhe të dërguarve të Tij në ato kohë, dhe ato libra nuk përfshinin legjislacionin e Tij në formën e tij përfundimtare. Për shembull, Jezusi (paqja qoftë mbi të) erdhi me shpalljen e Zotit që përfshinte lejueshmërinë e disa çështjeve që nuk ishin kështu më parë, por pa ndryshimin më të vogël në konceptin e monoteizmit dhe thelbin e tij themelor.

Kurani është i mrekullueshëm në vetvete, dhe kjo është një nga karakteristikat e tij unike. Një mrekulli është një fenomen që bie ndesh me rendin natyror të gjërave dhe tregon qartë ndërhyrjen e drejtpërdrejtë të Zotit të Plotfuqishëm.

Të gjithë profetët dhe të dërguarit erdhën me mrekulli nga Allahu - Më i Larti - që demonstruan qartë të vërtetën e profetësisë së tyre. Ibrahimi (paqja qoftë mbi të) u shpëtua nga zjarri dhe nuk i ndodhi asnjë dëm pasi u hodh në të. Musai (paqja qoftë mbi të) e goditi detin me shkopin e tij dhe ai u ça për të me mëshirën e Tij, lavdia qoftë mbi të. Jezusi (paqja qoftë mbi të) i preku të sëmurët kronikë dhe ata u shëruan, dhe të vdekurit dhe i ringjalli me lejen e Allahut. Të gjitha këto mrekulli mbështetën të vërtetën e profetësisë së këtyre profetëve dhe të dërguarve, por vetëm popujt e tyre në këto kohë i panë këto mrekulli.

Kjo është në kontrast me profetësinë e tij (paqja dhe bekimet qofshin mbi të), e cila është vërtetuar nga mrekulli të ngjashme. Megjithatë, Kurani i Shenjtë mbetet më i rëndësishmi nga këto mrekulli. Zoti i Plotfuqishëm e sfidoi këdo që dyshon në vërtetësinë e Kuranit të prodhojë një sure të vetme si ajo (ia vlen të përmendet se sureja më e shkurtër në Kuran përbëhet vetëm nga tre vargje të shkurtra). Askush nuk e përballoi këtë sfidë, pavarësisht pranisë së shumë njerëzve gjatë historisë që donin ta shtrembëronin atë dhe të eliminonin Islamin. Kjo sfidë do të mbetet deri në Ditën e Gjykimit.

Një nga mrekullitë e Kuranit është se elokuenca e tij ka arritur kulmin e përsosmërisë letrare. Është proza më elokuente arabe ndonjëherë. Stili i tij është i pakrahasueshëm dhe i pakrahasueshëm, siç është edhe gjuha arabe. Është i disponueshëm për të gjithë njerëzit në gjuhën e tij origjinale arabe, e cila ende flitet nga miliona njerëz në mbarë botën. Tekstet origjinale të shumë librave të tjerë të shenjtë janë humbur me kalimin e kohës dhe janë shkruar në gjuhë që nuk janë më të zakonshme dhe nuk përdoren në epokën tonë të tanishme.

Nuk ka asnjë fjalë të vetme në Kuran që është fjalë e Profetit Muhamed (paqja dhe bekimet qofshin mbi të), por përkundrazi, janë të gjitha fjalët e Zotit të Plotfuqishëm. Muhamedi (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) ishte analfabet dhe nuk dinte as të lexonte e as të shkruante, por ai e recitonte Kuranin ndërsa Xhibrili (paqja qoftë mbi të) ia transmetoi atij, dhe shokët e tij e mësuan përmendësh drejtpërdrejt nga ai në zemrat e tyre dhe e shkruan në rrotullat e tyre.

Kurani është fjala e vërtetë e Zotit dhe është e vetmja fjalë e Zotit që kemi në duart tona sot. Nuk ka kopje ose versione të tjera të tij. Megjithatë, pavarësisht botimit të shumë përkthimeve të kuptimeve të tij, ato nuk janë aq të mrekullueshme dhe të bukura sa origjinali i tij i thjeshtë në arabisht. Më poshtë është një shembull i tij, i cili është Suretu Al-Ihlas (Nr. 112):

Në emër të Zotit, më të mëshirshmit, më të mëshirshmit

“Thuaj, ‘Ai është Zoti, i Vetmi. Zoti, Streha e Përjetshme. Ai as nuk lind as nuk lind. Dhe askush nuk është i krahasueshëm me Të.’”

Kurani përbëhet nga 114 sure (kapituj) dhe është një libër i vetëm, ndryshe nga versionet e ndryshme aktuale të Biblës. Të krishterët protestantë besojnë në një version që përmban 66 libra, katolikët romakë në një version që përmban 72 libra, dhe ka më shumë libra në versione të tjera.

Profeti Muhamed (paqja qoftë mbi të)

Profeti, Zoti e bekoftë dhe i dhëntë paqe: Ai është Muhamed ibn Abdullah ibn Abdul Mutalibi Al-Hashemi Al-Qurashi, Ai lindi në Mekë në vitin 570 pas Krishtit, me një prejardhje fisnike që shkon deri te dy profetë fisnikë: Ibrahimi (paqja qoftë mbi të) dhe djali i tij i parëlindur, Ismaili (paqja qoftë mbi të).

Babai i tij vdiq ndërsa ai ishte në barkun e nënës së tij. Nëna e tij vdiq. Amina bint Wahb Ai ishte gjashtëdhjetë vjeç dhe gjyshi i tij kujdesej për të. Abdul Muttalibi Pastaj ai vdiq Abdul Muttalibi Profeti, Zoti e bekoftë dhe i dhëntë paqe, ishte tetë vjeç, kështu që xhaxhai i tij u kujdes për të. Ebu Talibi.

Ai ishte i njohur për ndershmërinë dhe besueshmërinë e tij. Ai nuk merrej me njerëzit e epokës para-islamike, as nuk merrej me ta në argëtime dhe lojëra, as me vallëzime dhe këngë, as nuk pinte alkool, dhe as nuk e miratonte këtë.

Ai u martua, Zoti e bekoftë dhe i dhëntë paqe, kur ishte njëzet e pesë vjeç. Khadija bint Khuwaylid Zoti qoftë i kënaqur me të. Ajo ishte gruaja e parë që ai u martua dhe të gjithë fëmijët e tij ishin prej saj. IbrahimDhe ai nuk u martua me askënd tjetër derisa ajo vdiq. Profeti, paqja dhe bekimet e Zotit qofshin mbi të, u dërgua me mesazhin kur ai ishte dyzet vjeç, dhe Profeti shkonte në një mal pranë Mekës. (Shpella e Hirës) Për adhurim, pastaj i zbriti shpallja në këtë vend dhe i erdhi engjëlli (Xhibrili, paqja qoftë mbi të) nga Zoti i Plotfuqishëm. Mbreti i tha atij: Lexo. Lexo, dhe Profeti nuk dinte as të lexonte as të shkruante. Profeti tha: Unë nuk jam lexues - domethënë, nuk di të lexoj - kështu që mbreti e përsëriti kërkesën, Ai tha: Unë nuk jam lexues, kështu që mbreti e përsëriti kërkesën përsëri dhe e mbajti fort pranë vetes derisa u lodh shumë, Pastaj ai tha: Lexo, Ai tha: Unë nuk jam lexues Herën e tretë i tha: “Lexo me emrin e Zotit tënd, i cili krijoi...” (1) Ai e krijoi njeriun nga një mpiksje gjaku (2) Lexo, dhe Zoti yt është Më Bujari. (3) që mësoi me stilolaps (4) Ai i mësoi njeriut atë që nuk e dinte. [139]. (El-Alak: 1-5)Ai qëndroi në Mekë për trembëdhjetë vjet duke bërë thirrje për monoteizëm, duke veçuar Zotin e Plotfuqishëm për adhurim dhe duke hedhur poshtë politeizmin. Pastaj ai emigroi në Medinë dhe shokët e tij fisnikë emigruan me të, duke formuar shoqërinë më të madhe të njohur për njerëzimin. Ai qëndroi në Medinë për dhjetë vjet, duke përcjellë mesazhin e Zotit të tij. Pastaj ai vdiq, Zoti e bekoftë dhe i dhëntë paqe, në moshën gjashtëdhjetë e tre vjeç.

Suneti i tij janë thëniet, veprimet dhe miratimet e tij. Suneti i tij që transmetohet prej tij quhet Hadith dhe është i regjistruar në libra të famshëm. Është si Kurani, një shpallje nga Zoti i Plotfuqishëm drejtuar të Dërguarit të Tij (paqja dhe mëshira e Zotit qofshin mbi të). Megjithatë, nuk është një deklaratë e vërtetë si Kurani. Suneti është një shpallje nga Zoti dhe shprehja gojore është nga i Dërguari i Tij (paqja dhe mëshira e Zotit qofshin mbi të). Kombi ka ndjekur një metodë të saktë në ruajtjen dhe regjistrimin e tij.

Suneti i tij (Zoti e bekoftë dhe i dhëntë paqe) duhet të ndiqet, ashtu siç Zoti i Plotfuqishëm i urdhëroi besimtarët në Kuran t'i bindeshin atij (Zoti e bekoftë dhe i dhëntë paqe), duke thënë: Bindjuni Zotit dhe bindjuni të Dërguarit (Sure En-Nisa: 59).

Qëllimi i jetës është t’i bindesh Zotit të Plotfuqishëm, dhe kjo arrihet duke ndjekur Sunetin e të Dërguarit të Tij (Paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të), siç tha Zoti i Plotfuqishëm: "Me të vërtetë që për ju në të Dërguarin e Allahut ka pasur një shembull të shkëlqyer për këdo që shpreson tek Allahu dhe Dita e Fundit dhe që e përmend shpesh Allahun." (Sure El-Ahzab: 21).

Profeti (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) u shpjegoi myslimanëve natyrën e adhurimit. Ai gjithmonë i përshëndeste shokët e tij kur i takonte dhe kur largohej prej tyre me ftesa paqeje, gjë që është diçka e rekomanduar për të gjithë myslimanët. Ai vdiq në moshën 63 vjeç (në vitin 632 pas Krishtit) dhe u varros në shtëpinë e tij në Medinë (Jathrib). Brenda një shekulli, Islami u përhap dhe u shtri në tre kontinente: nga Kina në Azi, në Afrikë dhe pastaj në Spanjë në Evropë.

Mësuesi ynë Muhamedi (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) u përmend në Dhiatën e Vjetër, pasi Zoti premtoi ta bekonte Ismailin dhe të nxirrte një komb të madh nga pasardhësit e tij.

“Sa i përket Ismaelit, të kam dëgjuar për të. Ja, unë do ta bekoj, do ta bëj të frytshëm dhe do ta shumoj shumë; ai do të lindë dymbëdhjetë princër dhe unë do ta bëj një komb të madh.”[136] (Besëlidhja e Vjetër, Zanafilla 17:20).

Kjo është një nga provat më të forta se Ismaili ishte një bir legjitim i Abrahamit, paqja qoftë mbi të (Besëlidhja e Vjetër, Zanafilla 16:11).

“Dhe engjëlli i Zotit i tha asaj: ‘Ja, ti je shtatzënë dhe do të lindësh një djalë dhe do ta quash Ismael, sepse Zoti e dëgjoi hidhërimin tënd’” [137]. (Besëlidhja e Vjetër, Zanafilla 16:3).

“Kështu Sara, gruaja e Abrahamit, mori shërbyesen e saj, Agarën, egjiptianen, pasi Abrahami kishte banuar dhjetë vjet në vendin e Kanaanit, dhe ia dha Abrahamit për grua.”
Një nga provat e profetësisë së tij është përmendja e përshkrimit dhe emrit të tij në Dhiatën e Vjetër.

“Dhe libri do t’i jepet dikujt që nuk di të lexojë dhe do t’i thuhet: ‘Lexoje këtë’, dhe ai do të thotë: ‘Nuk di të lexoj’.”[146] (Besëlidhja e Vjetër, Isaia 29:12).

Edhe pse myslimanët nuk besojnë se Dhiata e Vjetër dhe e Re ekzistuese janë nga Zoti për shkak të shtrembërimit në to, ata besojnë se të dyja kanë një burim të saktë, përkatësisht Torën dhe Ungjillin (të cilin Zoti ua zbuloi profetëve të tij: Moisiut dhe Jezu Krishtit). Prandaj, mund të ketë diçka në Dhiatën e Vjetër dhe të Re që është nga Zoti. Myslimanët besojnë se kjo profeci, nëse është e vërtetë, flet për Profetin Muhamed dhe është një mbetje e Torës së saktë.

Historia e Adamit dhe Evës në Islam

Zoti i Plotfuqishëm tregon historinë e Adamit dhe Evës në Kuran. Edhe pse ai ndan shumë detaje me libra të tjerë të shenjtë, ai ndryshon prej tyre në disa detaje të rëndësishme.

Zoti i Plotfuqishëm ua bëri të qartë engjëjve të Tij se do të krijonte një krijesë të re në Tokë. Ai e krijoi Ademin (paqja qoftë mbi të) nga balta, i fryu nga shpirti i Tij, i mësoi të gjitha emrat dhe krijoi gruan e tij Evën nga shpirti i Tij. Ai i lejoi ata të qëndronin në Parajsë dhe i urdhëroi engjëjt e Tij duke thënë: Bëj sexhde Adamit (Është një sexhde respekti, jo një sexhde adhurimi), dhe Shejtani ishte i pranishëm midis tyre, por ai nuk ishte prej tyre, por përkundrazi ishte një nga xhindët. Ato janë krijesa me vullnet të lirë që Zoti i Plotfuqishëm i krijoi para Adamit nga një flakë zjarri pa tym.

Kur Zoti i urdhëroi engjëjt e tij dhe krijesat e tjera që ishin me ta t’i bënin sexhde Ademit (paqja qoftë mbi të), të gjithë iu bindën përveç Satanit, i cili refuzoi t’i bënte sexhde nga arroganca, duke pretenduar se ai ishte më i mirë se ai sepse ishte krijuar nga zjarri, ndërsa Ademi (paqja qoftë mbi të) ishte krijuar nga balta. Ai ishte me të vërtetë i pari që bëri thirrje për racizëm në univers.

Kështu, Satani u përjashtua nga mëshira e Zotit të Plotfuqishëm dhe e mohoi atë - Llogaritësi - Mosbindja e tij, por ai - i mallkuari - i kërkoi atij t'i jepte kohë deri në Ditën e Ringjalljes në mënyrë që të mund ta ndoste Ademin (paqja qoftë mbi të) dhe pasardhësit e tij, kështu që ai tha: "Dhe unë me siguri do t'i mashtroj ata dhe do të ngjall tek ata shpresa të rreme."Kështu që Zoti ia dha atij këtë afat si një provë për njerëzimin. Ai, lavdia i qoftë Atij, di atë që shejtani nuk e di. Ai është një nga krijesat e Tij, si të gjitha krijesat e Tij, dhe nuk mund t'i rezistojë luftës së Zotit të Plotfuqishëm. Veprimet e tij i nënshtrohen vullnetit të Zotit të Plotfuqishëm dhe nuk mund të ndahen prej tij. Nëse Zoti do të kishte dashur, Ai do ta kishte larguar shejtanin dhe ndihmësit e tij nga jeta, dhe ata nuk do të kishin qenë në gjendje të mbijetonin as për një moment.

Satani nuk ka atribute hyjnore në Islam. Përkundrazi, Islami hedh poshtë idenë se ka pasur një luftë midis Zotit dhe Satanit, e cila përfundoi me rrëmbimin e një të tretës së ushtrisë qiellore nga Satani. Satani është një armik i hapur i njerëzimit, por megjithatë ai është thjesht një krijesë, ekzistenca e të cilit varet tërësisht nga Zoti i Plotfuqishëm. Pavarësisht arrogancës së tij dhe rënies së tij nga mëshira e Zotit, ai ndjek qëllimin dhe qëllimin e tij.

Zoti u ka dhënë qenieve njerëzore lirinë për të zgjedhur midis së mirës dhe së keqes dhe i ka krijuar ata që ta njohin Krijuesin e tyre dhe t'i drejtohen Atij. Ai i ka krijuar ata të prirur drejt së vërtetës dhe ata erdhën në këtë botë si myslimanë të pastër. Por Satani dhe ushtarët e tij i dekurajuan ata nga e mira dhe i urdhëruan të bënin të keqen, duke kërkuar ta mashtronin njerëzimin - armikun e tyre të betuar - dhe t'i drejtonin ata drejt së keqes dhe idhujtarisë, larg monoteizmit, drejtësisë dhe rrugës së Zotit të Plotfuqishëm. Por Zoti - Njeriu i mençur Ai e thirri njerëzimin drejt mirësisë dhe e paralajmëroi kundër së keqes. Duke luftuar kundër tundimeve të Satanit, njeriu arrin nivelet më të larta të nderit.

Më poshtë është një përmbledhje e përvojës së Adamit dhe Evës në Parajsë, ku të dy gëzonin liri dhe lumturi të plotë në Parajsë dhe u lejohej të hanin nga frutat e saj sipas dëshirës, por Zoti ua ndaloi atyre t'i afroheshin një peme dhe i paralajmëroi se nëse do ta bënin këtë, do të ishin ndër keqbërësit. Por Satani i mashtroi duke thënë se Zoti ua kishte ndaluar atë pemë vetëm sepse do t'u sillte pavdekësi ose do t'i bënte si engjëjt. Në këtë mënyrë, Satani i mashtroi dhe ata hëngrën nga pema. Pas kësaj, Adami dhe Eva u turpëruan, por u penduan sinqerisht te Zoti, kështu që Zoti i fali, sepse Ai është Falësi, Mëshirëploti, Më i Mëshirshmi.

Nuk ka dyshim se Islami e hedh poshtë konceptin e mëkatit fillestar, ose thënien se njerëzit kanë lindur mëkatarë për shkak të mëkatit të Adamit (paqja qoftë mbi të), kështu që asnjë shpirt nuk do ta mbajë barrën e një tjetri (sepse Zoti është Drejtësi), kështu që çdo person është përgjegjës për veprimet e tij, ashtu siç lind një mysliman, i lirë nga ai mëkat.

Prandaj, është e rëndësishme të theksohet se Islami nuk e fajëson Evën, pasi të dyja kishin lirinë për të zgjedhur, dhe të dyja hëngrën nga pema dhe nuk iu bindën Zotit të tyre. Prandaj, Islami e hedh poshtë idenë e përshkrimit të grave si krijesa të liga dhe joshëse, të cilat ishin të mallkuara me barrën e menstruacioneve dhe dhimbjen e lindjes për shkak të mëkatit të Evës.

Pastaj Zoti i zbriti Adamin dhe Evën nga Parajsa dhe i vendosi në Tokë. Zoti i Plotfuqishëm u kishte thënë engjëjve të Tij më parë se do të krijonte një krijesë të re në Tokë dhe se ky është vendi që Ai donte për ne. I Gjithëdijshmi, Gjithëpërfshirësi - Të banojë në të që nga fillimi i krijimit.

Zoti i krijoi xhindët para Adamit dhe u dha atyre liri zgjedhjeje. Të pabindurit midis tyre quhen shejtanë. Xhinët jetojnë me ne në jetën e kësaj bote, ku na shohin, por ne nuk mund t'i shohim ata nëse nuk zgjedhin të na zbulohen. Ata kryejnë magji - e cila është e ndaluar në Islam - me ndihmën e tyre.

Lutja në Islam

Lutja është shtylla e fesë, lidhja midis robit dhe Zotit dhe Sunduesit të tij, dhe është ndryshimi midis muslimanëve dhe jobesimtarëve.

Kibla e muslimanëve është Qabja e Shenjtë.

Namazi duhet të kryhet në kohë.

Zoti u ka detyruar myslimanëve vetëm pesë namaze në ditë dhe natë dhe ka caktuar kohë specifike për ta: Sabahun, Drekën, Ikindinë, Akshamin dhe Jacinë.

Përshkrimi i lutjes

1- Qëllimi: Kjo do të thotë se ai ka ndërmend në zemrën e tij të falet duke e ditur se është namazi i Akshamit ose i Jacisë, për shembull.

2- Ai ngrihet për t'u lutur Ai thotë: [Zoti është i Madh].

3- Pasi thotë Tekbirin, ai vendos dorën e djathtë mbi të majtën në gjoks dhe gjithmonë e bën këtë në këmbë.

4- Thuaj lutjen hapëse: [Lavdi të qoftë Ty, o Zot, dhe lëvdata të qoftë Ty, dhe i bekuar qoftë emri Yt, dhe lartësuar qoftë madhështia Jote, dhe nuk ka zot tjetër përveç Teje.]

5- Ai thotë: [Unë kërkoj strehim tek Zoti nga shejtani, i mallkuar].

6- Ai thotë: [Në emër të Zotit, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit].

7- Lexo suren El-Fatiha.

8- I lejohet atij të thotë "Amin", pasi ta ketë lexuar El-Fatihanë ose ta ketë dëgjuar atë ndërsa Imami është duke e lexuar atë.

9- Pas Fatihasë, në dy rekatet e para, recitohet një sure tjetër ose vargje nga një sure. Sa i përket rekatit të tretë dhe të katërt, duhet të recitohet vetëm Fatiha.

10- Pastaj ai thotë, "Zoti është më i Madhi" për përkuljen.

11- Ai përkulet duke e përkulur shpinën drejt Kiblës, me shpinën dhe kokën në nivel, dhe i vendos duart në gjunjë dhe thotë: "Lavdi Zotit tim të Madh." Rekomandohet që madhërimi të përsëritet tri herë, por është i detyrueshëm vetëm një herë.

12- Ai ngrihet nga pozicioni i përkuljes në pozicionin në këmbë, duke thënë: “Allahu i dëgjon ata që e lavdërojnë Atë”, pastaj thotë: “Zoti ynë, Ty të takon lavdërimi.”

13- Pastaj ai bën sexhde përtokë, duke e lavdëruar Zotin, mbi shtatë gjymtyrët e tij, të cilat janë balli, hunda, duart, gjunjët dhe këmbët.

14- Ai thotë në sexhden e tij: “Lavdi Zotit tim, Më të Lartësuarit” një herë, pasi është e detyrueshme, dhe rekomandohet ta përsërisësh tri herë.

15- Pastaj thotë Allahu Ekber dhe ulet midis dy sexhdeve.

16- Ai thotë, ndërsa rri ulur midis dy sexhdeve: “Zoti im, më fal.” Rekomandohet që ta përsërisë këtë tri herë.

17- Pastaj ai bën sexhde përsëri siç bëri herën e parë.

18- Pastaj ngrihet nga sexhdeja e dytë në pozicionin në këmbë, duke thënë: “Zoti është më i Madhi.”

19- Ai e fal rekatin e dytë njësoj si të parin, përveçse kur reciton lutjen e hapjes.

20- Pas sexhdes së dytë në rekatin e dytë, ai ulet për teshehudin e parë dhe thotë: [Të gjitha përshëndetjet, lutjet dhe gjërat e mira i takojnë Zotit. Paqja qoftë mbi ty, o Profet, dhe mëshira dhe bekimet e Zotit. Paqja qoftë mbi ne dhe mbi robërit e drejtë të Zotit. Unë dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Zotit, dhe dëshmoj se Muhamedi është robi dhe i Dërguari i Tij.]

21- Pastaj ai ngrihet për pjesën tjetër të namazit të tij nëse namazi është tre ose katër rekate, përveçse e kufizon leximin e tij në rekatin e tretë dhe të katërt vetëm në El-Fatiha.

Nëse namazi është dy rekate, si p.sh. sabahu, atëherë ai duhet të recitojë teshehudin e fundit, siç do të përmendet më vonë.

22- Pastaj, në rekatin e fundit pas sexhdes së dytë, ai ulet për teshehudin e fundit, dhe përshkrimi i tij është i njëjtë me teshehudin e parë, me shtimin e lutjeve mbi Profetin në mënyrën vijuese: “O Zot, bekoje Muhamedin dhe familjen e Muhamedit siç e bekove Ibrahimin dhe familjen e Ibrahimit, sepse Ti je i Lavdëruar dhe i Madhëruar. Dhe bekoje Muhamedin dhe familjen e Muhamedit siç e bekove Ibrahimin dhe familjen e Ibrahimit, sepse Ti je i Lavdëruar dhe i Madhëruar.”

23- Pastaj kthehet djathtas duke thënë: “Paqja qoftë mbi ty dhe mëshira e Zotit”, pastaj majtas dhe përsërit të njëjtën gjë.

Me përshëndetjen e paqes, muslimani e ka përfunduar namazin e tij.

Lutje kongregacionale

Zoti i urdhëroi njerëzit të falen me xhemat për pesë namazet e përditshme dhe shpërblimi i madh për këtë është përmendur.

Lutjet e së premtes

Zoti e ka caktuar namazin e xhumasë në kohën e namazit të drekës si një nga ritualet më të mëdha të Islamit dhe një nga detyrimet e tij më të rëndësishme. Myslimanët mblidhen në këtë namaz një herë në javë, duke dëgjuar predikimet dhe udhëzimet që u jep imami i namazit të xhumasë, dhe më pas falin namazin e xhumasë, i cili përbëhet nga dy rekate.

Zekati

Zoti e imponoi zekatin dhe e bëri atë shtyllën e tretë të Islamit, dhe i kërcënoi ata që e neglizhojnë atë me ndëshkim të rëndë.

Zekati është një detyrim financiar i imponuar nga Allahu mbi myslimanët e pasur që t'u shpërndahet të varfërve, nevojtarëve dhe të tjerëve që kanë të drejtë ta marrin. Kjo lehtëson vuajtjet e tyre pa dëmtuar të pasurit. Allahu e ka urdhëruar atë për të rregulluar jetën e njerëzve, për të arritur siguri dhe stabilitet më të madh, kohezion shoqëror dhe për të nxitur zhvillimin ekonomik dhe jetësor. Ai gjithashtu thellon vlerat shpirtërore dhe vlerat morale dhe arsimore brenda lëvizjes së vazhdueshme të individëve dhe shoqërive.

Gjërat për të cilat zekati është i detyrueshëm:

Ari dhe argjendi.

Para në dorë.

Oferta tregtare.

Jashtë tokës.

Bagëti

Zekati është një shumë e vogël parash që Zoti e ka bërë të detyrueshme për myslimanët. Ai jepet nga të pasurit për të lehtësuar vuajtjet dhe nevojat e të varfërve dhe nevojtarëve, si dhe për qëllime e synime të tjera.

Objektivat e zekatit të komunitetit

Zekati ka objektiva të mëdha. Shumë tekste islame kanë treguar objektivat, qëllimet dhe efektet e legjislacionit të zekatit, duke përfshirë sa vijon:
1- Dashuria për paratë është një instinkt njerëzor që e shtyn një person të jetë jashtëzakonisht i etur për ta ruajtur dhe për ta mbajtur atë. Kështu, ligji islam kërkon dhënien e zekatit për të pastruar shpirtin nga veset e koprracisë dhe lakmisë, dhe për të trajtuar dashurinë për këtë botë dhe lidhjen me dëshirat e saj. Zoti i Plotfuqishëm thotë: "Merrni lëmoshë nga pasuria e tyre me qëllim që t'i pastroni dhe t'i shenjtëroni me anë të saj" (Et-Teube: 103).
2- Pastrimi i shpirtit të të varfërit, çlirimi i tij nga zilia dhe lakmia, dhe mbajtja e tij larg ligësisë, urrejtjes dhe asaj që quhet "konflikt klasor". Kjo është kur ai sheh shqetësimin e personit të pasur për të, ngushëllimin e tij dhe zgjatjen e dorës së ndihmës. Atëherë zemra e tij qetësohet, gabimet e tij falen dhe entuziazmi dhe sinqeriteti i tij në dëshirën për më shumë para nga personi i pasur rritet, në mënyrë që ai të arrijë rritje dhe begati në jetën e tij të tanishme dhe të ardhshme, si dhe jetesën e familjes së tij.
3- Dhënia e zekatit arrin parimin e kohezionit dhe harmonisë, sepse shpirti njerëzor është i prirur natyrshëm të dojë ata që i bëjnë mirë. Kështu, anëtarët e komunitetit musliman jetojnë të dashur dhe të bashkuar së bashku, si një strukturë e fortë pjesët e së cilës mbështesin njëra-tjetrën, dhe incidentet e vjedhjes, plaçkitjes dhe përvetësimit zvogëlohen.
4- Arrin kuptimin e robërisë, nënshtrimit absolut dhe dorëzimit të plotë ndaj Zotit, Zotit të Botëve. Kur një person i pasur paguan zekatin për pasurinë e tij, ai po zbaton ligjin e Zotit, po zbaton urdhrin e Tij dhe, duke e paguar atë, ai po falënderon bamirësin për atë bekim, "Nëse je mirënjohës, Unë do të të shtoj pasurinë." (Ibrahim: 7).
5- Performanca e saj arrin konceptin e sigurisë shoqërore dhe një ekuilibër relativ midis segmenteve të shoqërisë. Duke e shpërndarë atë tek ata që e meritojnë, pasuria financiare nuk mbetet e grumbulluar në duart e një segmenti të kufizuar të shoqërisë dhe e monopolizuar prej tyre. Zoti i Plotfuqishëm thotë: "Në mënyrë që të mos jetë një shpërndarje e përhershme midis të pasurve midis jush" (El-Hashr: 7).
6- Kontribuimi në përhapjen dhe vendosjen e sigurisë, si dhe forcimi dhe mbrojtja e shoqërisë nga krimet në përgjithësi, dhe krimet financiare në veçanti, shumë prej të cilave shkaktohen nga privimi nga paratë pavarësisht nevojës për to. Kur zekati paguhet dhe u jepet të varfërve dhe të privuarve, ata nuk do të mendojnë të vjedhin dhe të sulmojnë paratë e të tjerëve, sepse nuk janë më të privuar nga paratë, dhe nuk kanë nevojë të sulmojnë të tjerët dhe paratë e tyre, dhe të rrezikojnë jetën, lirinë dhe të ardhmen e tyre.
7- Efektet ekonomike të Zekatit: Ai kontribuon në zhvillimin ekonomik dhe stimulon procesin e prodhimit dhe investimit, përmes punës së njëpasnjëshme të riciklimit të parave dhe investimit të tyre në ndërtimin e fabrikave, ndërtimin e ndërtesave, kultivimin e tokës dhe shkëmbimin e mallrave dhe produkteve, dhe jo ngrirjen ose pezullimin e parave, në mënyrë që ato të mos gërryhen dhe të pakësohen për shkak të Zekatit në fund të vitit, nëse nuk investohen dhe zhvillohen. Me këtë investim të njëpasnjëshëm të parave nga të cilat do të merret Zekati më vonë, Zekati bëhet një shtyllë themelore e shtyllave të drejtimit të rrotës së zhvillimit ekonomik dhe rritjes së të ardhurave.

Agjërimi

Zoti ua ka imponuar muslimanëve agjërimin për një muaj në vit, që është muaji i bekuar i Ramazanit, dhe e ka bërë atë shtyllën e katërt të Islamit dhe themelet e tij të mëdha.

Agjërimi është: adhurimi i Zotit duke u përmbajtur nga ushqimi, pija, marrëdhëniet seksuale dhe gjëra të tjera që e prishin agjërimin, nga lindja e diellit deri në perëndim të diellit.

Zoti u ka lejuar grupeve të caktuara njerëzish të ndërpresin agjërimin gjatë Ramazanit si një lehtësim, mëshirë dhe lehtësi për ta. Ato janë si më poshtë:
Një person i sëmurë që dëmtohet nga agjërimi lejohet ta ndërpresë agjërimin dhe ta kompensojë atë pas Ramazanit.
Nëse dikush nuk mund të agjërojë, atij i lejohet ta ndërpresë agjërimin dhe të ushqejë një të varfër për çdo ditë.
Udhëtarit i lejohet ta ndërpresë agjërimin dhe ta kompensojë atë pas Ramazanit.
Gratë me menstruacione dhe ato pas lindjes e kanë të ndaluar të agjërojnë, dhe ato duhet ta kompensojnë atë pas Ramazanit.
Gratë shtatzëna dhe ato që ushqejnë me gji, nëse kanë frikë se do t’i dëmtojnë veten ose fëmijën, duhet ta ndërpresin agjërimin dhe ta kompensojnë atë ditë.

Festat myslimane

Muslimanët festojnë dy festa në vit dhe nuk lejohet të veçohet ndonjë ditë si festë përveç këtyre dy ditëve. Këto janë: Fitër Bajrami dhe Kurban Bajrami.

Kurban Bajrami dallohet nga dëshirueshmëria e therjes së kafshës së kurbanit, ngrënies së saj dhe shpërndarjes së saj te të afërmit dhe të varfërit si një akt përkushtimi ndaj Zotit të Plotfuqishëm.

Familja në Islam

Islami është shumë i prirur për të themeluar dhe forcuar familjen, si dhe për ta mbrojtur atë nga çdo gjë që mund ta dëmtojë atë ose të kërcënojë strukturën e saj.

Statusi i grave në Islam

Islami i nderoi gratë dhe i çliroi ato nga injoranca që praktikohej kundër tyre, dhe gjithashtu i çliroi ato nga të qenit një mall i lirë pa nder apo respekt.

Islami u ka dhënë grave të drejtën e trashëgimisë në një ndarje të drejtë dhe bujare.

Ai u dha grave lirinë për të zgjedhur një burrë dhe ia la asaj një pjesë të madhe të përgjegjësisë për rritjen e fëmijëve.

Është e detyrueshme që burri të kujdeset për të dhe të shpenzojë për të.

Ai theksoi nderin dhe virtytin e shërbimit ndaj një gruaje të dobët që nuk ka askënd, edhe nëse ajo nuk është e afërme.

Martesa në Islam

Martesa është një nga marrëdhëniet më të mëdha që Islami e ka theksuar, inkurajuar dhe e ka bërë atë Sunnet të të Dërguarve.

Zoti u ka vendosur disa të drejta si burrit ashtu edhe gruas dhe i ka inkurajuar ata të bëjnë gjithçka që do të zhvillonte dhe ruante marrëdhënien martesore. Përgjegjësia u takon të dyja palëve.

Islami inkurajon që kontrata martesore të jetë e përhershme dhe nuk është e lejuar në Islam të përcaktohet një kohë kur martesa duhet të përfundojë.

Islami e ka bërë të lejueshëm divorcin si një mënyrë për t’i dhënë fund kësaj kontrate, nëse bashkëjetesa bëhet e pamundur dhe të gjitha mjetet e pajtimit dështojnë, dhe në mënyrë që secili prej tyre të mund ta zëvendësojë bashkëshortin/en e tij/saj me një tjetër, me të cilin/cilën mund të gjejnë atë që u mungonte me të parin/të parën.

Të drejtat prindërore

Nderimi i prindërve dhe sjellja e mirë me ta është një nga veprat më të mëdha të drejta, dhe Zoti e ka lidhur atë me adhurimin dhe besimin e Tij në Njëshmërinë e Tij.

Prindërit jobesimtarë:

Një musliman duhet t’u përmbahet prindërve të tij, t’u bindet atyre dhe të sillet mirë me ta, edhe nëse nuk janë muslimanë.

Të drejtat e fëmijëve

T’i rrisim mirë, t’u mësojmë parimet e fesë dhe t’i bëjmë ta duan atë.

Për të shpenzuar për to.

Për të qenë të drejtë midis tyre, meshkujve dhe femrave.

Etika në Islam

Morali, më i madhi prej të cilëve është ai me të cilin Zoti i Plotfuqishëm e përshkroi Profetin e Tij, Zoti e bekoftë dhe i dhëntë paqe, kur Ai, Më i Larti, i tha Profetit të Tij:Dhe me të vërtetë, ju keni një karakter të shkëlqyer moral.(El-Kalem: 4), dhe Profeti ynë, paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të, ka thënë:Unë jam dërguar vetëm për të përsosur moralin e mirë.Ky kufizim është në thënien e tij (Më dërguan) Është e kufizuar vetëm për ju që qëllimi i misionit është të përsosë moralin e mirë, dhe me këtë e bën moralin përfshirës të gjithçkaje që përfshin Sheriati dhe feja Islame, dhe kjo është e dukshme, dhe njeriu ka krijim dhe karakter, sa i përket krijimit është imazhi i së jashtmes, dhe sa i përket karakterit është imazhi i brendshëm i shpirtit të tij, dhe ashtu siç njeriu përmirëson imazhin e tij të jashtëm, dhe po kështu detyrimi hyn në të, ai duhet të përmirësojë imazhin e tij të brendshëm, dhe kjo është ajo në të cilën hyn detyrimi në lidhje me shpirtin dhe veten dhe instiktet devijohen nga kjo, për këtë themi: morali që kërkon Islami është i larmishëm.

Njeriu u krijua me Zotin e tij. Njeriu musliman u krijua me Zotin e tij. Ai duhet të ketë moralin më të lartë në çdo gjë që lidhet me shpirtin e tij. A është dashuria për Zotin e Plotfuqishëm, shpresa tek Ai, frika prej Tij, të qenit i afërt me Të, lutja ndaj Tij, përulja para Tij, mbështetja tek Ai dhe të pasurit mendime të mira për Të diçka tjetër përveç moralit të madh të adhurimit midis njeriut dhe Zotit të tij të Plotfuqishëm?

Njeriu u krijua me Zotin e tij, gjë që përfshin sinqeritetin e tij ndaj Zotit të tij dhe faktin që nuk duhet të ketë qëllim apo vullnet në zemrën e tij përveç Zotit të Plotfuqishëm.

Për një, ji një në një, dua të them rrugën e së vërtetës dhe besimit

Sjellja e muslimanit me veten, sjellja e muslimanit me prindërit, familjen dhe fëmijët e tij, sjellja e muslimanit me muslimanët në marrëdhëniet me ta me ndershmëri dhe besueshmëri, dhe që ai të dojë për ta atë që ai do për veten e tij, dhe që ai të respektojë besueshmërinë tek ata dhe që ta mbajë veten dhe ata larg çdo gjëje që përmban pëshpëritjet e djallit në zemrat e tyre, dhe për këtë arsye i Plotfuqishmi tha në të gjitha këto:Dhe thuaju robërve të Mi të thonë atë që është më e mira, sepse me të vërtetë, djalli po mbjell përçarje midis tyre.(El-Isra: 53) Me fjalë të mira dhe vepra të bukura, morali nuk prishet përveçse me fjalë ose vepra të turpshme, kështu që sa herë që fjalët dhe veprat janë të mira në marrëdhëniet e një personi dhe ai do për njerëzit atë që do për veten e tij si të mirë dhe bëhet me karakter të lavdërueshëm, të gjitha cilësitë e vërtetësisë, përmbushjes së amaneteve, mbajtjes së premtimeve dhe përmbushjes së të drejtave, në mënyrë që ai të jetë i sinqertë dhe të mos gënjejë, që të përmbushë amanetet dhe të mos mashtrojë, dhe që të jetë i mirë me njerëzit ashtu siç i do ata të jenë të shëndoshë mendërisht, këto janë llojet e moralit të lavdërueshëm.

Po kështu, një musliman duhet t’i trajtojë mirë jomuslimanët. Të qenit jomusliman nuk do të thotë se ai nuk e ndan fenë e muslimanit, prandaj ai duhet të ketë karakter të mirë me të. Përkundrazi, ai duhet ta trajtojë atë me karakter të mirë në fjalët dhe veprimet e tij.

Por Thënia Zoti i Plotfuqishëm e ka deklaruar këtë:Dhe folu njerëzve me mirësi.(El-Bekare: 83).

Dhe sa i përket folje Zoti i Plotfuqishëm tha:Zoti nuk ju ndalon të silleni mirë dhe drejt me ata që nuk ju luftojnë për shkak të fesë dhe nuk ju dëbojnë nga shtëpitë tuaja. Vërtet, Zoti i do ata që sillen drejt.(El-Mumtehine: 8)

Zoti i Plotfuqishëm nuk e ka ndaluar sjelljen e mirë, trajtimin me mirësi të atyre që nuk na luftojnë për fenë, trajtimin e mirë të tyre ose trajtimin e drejtë të tyre. Drejtësia është baza për të gjitha llojet e marrëdhënieve me jomuslimanët, duke përfshirë trajtimin e mirë të tyre dhe të folurit mirë për ta. E gjithë kjo vlen për ata që nuk tregojnë armiqësi ndaj njerëzve të Islamit dhe popullit të tij.

Kështu u krijuan muslimanët dhe Islami në luftë. Islami ishte legjislacioni i parë që erdhi në luftë duke izoluar qytetërimin dhe civilët nga lufta, dhe në luftë ishte specifik për përballjen me luftëtarët pa u përballur me civilët. Profeti, Zoti e bekoftë dhe i dhëntë paqe, urdhëroi që të moshuarit, gratë dhe të porsalindurit të mos vriteshin në luftë. Madje as pemët nuk duhen prerë, dhe madje as shkatërrimi i shtëpive dhe shembja e shtëpive nuk është e lejueshme. Kjo për shkak se civilët që nuk luftuan nuk i nënshtrohen luftës, por përkundrazi lufta është kundër luftëtarëve. Ky është kulmi i selektivitetit në luftë. Lufta në Islam, në të gjitha format e saj, nuk do të thotë të korrësh gjithçka të gjelbër dhe të thatë dhe të korrësh njerëz për hir të fitores. Përkundrazi, në luftë, Islami u kujdes të zgjidhte se kush sulmon dhe kush vret në të.

Morali, në një përkufizim të shkurtër, siç vlerësohet nga Islami, është aftësia për të sjellë instinktet dhe karakteristikat e tyre në përputhje me urdhrin e Krijuesit të Plotfuqishëm. Personi me moral të mirë është ai që flet dhe bën vepra të mira, dhe instinktet dhe zakonet ndikojnë shumë në moral.

Mëkatet dhe pendimi

Mëkati është mosbindja me vetëdije dhe me dashje ndaj Zotit të Plotfuqishëm. Edhe pse çdo mosbindje ndaj ligjit të Zotit konsiderohet mëkat kundër Tij, më i madhi prej tyre është shoqërimi i partnerëve me Të, të Plotfuqishmin. Zoti i Plotfuqishëm ka ndaluar disa gjëra që dëmtojnë individin ose shoqërinë, të tilla si: vrasja, sulmi, vjedhja, mashtrimi, kamata (shënimi 19), kurorëshkelja, magjia (shënimi 16), konsumimi i pijeve dehëse, ngrënia e mishit të derrit dhe marrja e drogës.

Islami e hedh poshtë doktrinën e mëkatit fillestar, doktrinën e padrejtë, pasi pohon se asnjë shpirt nuk do ta mbajë barrën e një tjetri, sepse Zoti - i Plotfuqishmi - Mëshirëplotë dhe i drejtëDhe secili prej nesh është përgjegjës dhe i përgjegjshëm përpara Gjithëshikuesi Megjithatë, lidhur me veprimet e tij, nëse njëri e nxit tjetrin të kryejë një mëkat, të dy do të ndëshkohen, i pari meriton ndëshkimin për mosbindjen e tij dhe i dyti për nxitjen e tij.

Lavdi Perëndisë, Lavdi Atij. Më i Hirshmi, Më Falësi...dhe të gjitha veprimet e tij sillen rreth dijes absolute dhe drejtësisë absolute. Muslimanët nuk besojnë se Jezusi, djali i Merjemes (paqja qoftë mbi të), duhej të vdiste për të shlyer mëkatet e njerëzimit, sepse Zoti është... Më i Mirësjellshmi Ai fal këdo që dëshiron, dhe ky besim është mohim i fuqisë dhe drejtësisë absolute të Zotit, e cila është plot mëshirë.

Zoti na premtoi - I anketuari - Duke na falur mëkatet nëse pendohemi dhe i drejtohemi Atij me pendim të sinqertë. Kjo është rruga drejt shpëtimit të një personi nëpërmjet mëshirës së Tij, lavdia i qoftë Atij. Prandaj, një person duhet të përpiqet t'i përmbahet asaj, dhe kushtet e saj janë si më poshtë:

Pranimi i fajit dhe pendimit për kryerjen e saj
Duke iu drejtuar Zotit dhe duke kërkuar falje prej Tij.
Vendos të mos kthehesh përsëri te mëkati.
Të bësh çmos për të larguar dëmin nëse mëkati lidhet me të drejtat e njerëzve.

Por kthimi i një personi përsëri në mëkat nuk do të thotë se pendimi i tij i mëparshëm nuk do të pranohet. Ajo që kërkohet është qëllimi i tij i sinqertë në zemrën e tij për të mos u kthyer më. Dera e pendimit është gjithmonë e hapur - dhe është një akt adhurimi në vetvete - dhe një person nuk e di se çfarë do t'i ndodhë nesër, dhe Zoti i tij - Falësi Ai është i kënaqur me pendimin e birit të Ademit tek Ai duke kërkuar faljen e Tij, dhe askush nuk i fal mëkatet përveç Tij. Prandaj, është politeizëm të kërkosh faljen e Tij nga dikush tjetër përveç Tij ose përmes dikujt tjetër përveç Tij, Më të Lartit.

Qëndrimi i Islamit ndaj racizmit

Racizmi është një burim artificial i elementit që është origjina dhe prejardhja, dhe racizmi është diskriminimi midis njerëzve në bazë të racës, origjinës, ngjyrës, vendit etj., dhe trajtimi i tyre mbi këtë bazë.

Një racist është dikush që e preferon racën e tij mbi racat e tjera njerëzore dhe është i anshëm ndaj saj. Personi i parë që thirri për këtë ishte Satani, mallkimi i Zotit qoftë mbi të, kur tha: "Unë jam më i mirë se ai. Ti më krijove mua nga zjarri dhe e krijove atë nga balta." (Sad: 76)

Shoqëritë njerëzore kanë njohur lloje të ndryshme të shtresimit shoqëror, siç janë klasa e princave, klasa e ushtarëve, klasa e fermerëve dhe klasa e skllevërve. Kjo rezultoi në shumë padrejtësi, skllavëri, shtypje, nënshtrim dhe gërryerje të të drejtave të njerëzve. Megjithatë, Islami nuk e njeh fare këtë, por përkundrazi barazon të drejtat midis të pasurve dhe të varfërve, fisnikërisë dhe të përulurve.

Baza dhe origjina e pabarazisë dhe diferencimit midis njerëzve në Islam përmendet në Kuranin e Shenjtë në Suren El-Huxhurat, ku Zoti i Plotfuqishëm thotë: “O njerëz, Ne ju krijuam juve prej një mashkulli dhe një femre dhe ju bëmë popuj e fise që të njiheni me njëri-tjetrin. Vërtet, më fisniku prej jush tek Allahu është ai që është më i devotshmi prej jush. Vërtet, Allahu është i Dijshëm dhe i Njohur.” (El-Huxhurat: 13). Dhe thënia e të Dërguarit, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të: “O njerëz, Zoti juaj është një dhe babai juaj është një. Vërtet, nuk ka përparësi arabi mbi joarabin, as joarabi mbi arabin, as të kuqin mbi të ziun, as të ziun mbi të kuqin, përveçse në devotshmëri…”

Si e trajtoi Islami racizmin?

Islami i është kundërvënë racizmit dhe ka ofruar zgjidhje praktike, modele, plane dhe një vizion për eliminimin e tij, nga të cilat bota tani ka nevojë të përfitojë me dëshpërim. Këto janë boshtet më të rëndësishme mbi të cilat Islami ka punuar për të eliminuar racizmin dhe për të ndërtuar një shoqëri të dhembshur, bashkëpunuese dhe mbështetëse.

Së pari: Ndryshimi i të menduarit dhe ndërtimi i vetëdijes

Kurani thekson vazhdimisht se të gjithë njerëzit rrjedhin nga një origjinë, dhe thirrja përsëritet në Kuranin e Shenjtë: "O bijtë e Ademit", "O njerëzim". Surja e parë në rendin e Kuranit është "El-Fatiha", e cila fillon me "Lavdërimi i qoftë Allahut, Zotit të Botëve", dhe surja e fundit është "Thuaj: 'Unë kërkoj strehim te Zoti i njerëzimit'".

Duke theksuar se dallimi midis njerëzve në këtë botë është vetëm për shkak të përpjekjeve psikologjike, morale, shpirtërore dhe praktike që ata bëjnë në dobi të njerëzve, dhe se gjinia, ngjyra ose raca nuk kanë asnjë rol në caktimin e statusit të tyre.

Njohja e njëri-tjetrit është qëllimi i dallimeve në krijim, siç tha Zoti i Plotfuqishëm: “O njerëz, Ne ju krijuam juve prej një mashkulli dhe një femre dhe ju bëmë popuj e fise që të njiheni me njëri-tjetrin. Vërtet, më fisniku prej jush tek Zoti është ai që është më i devotshmi prej jush. Vërtet, Zoti është i Dijshëm dhe i Njohur.” (El-Huxhurat: 13)

Së dyti: Njohja dhe zbatimi i të drejtave

Islami nuk u ndal vetëm duke folur për barazinë dhe vëllazërinë universale, por përkundrazi vendosi ligje dhe legjislacion që mbrojnë dinjitetin njerëzor dhe ruajnë të drejtat e të dobëtëve. Ai e bëri zekatin të detyrueshëm për të mbrojtur të drejtat e të varfërve, të nevojtarëve dhe atyre në nevojë. Ai rekomandoi kujdesin për jetimët në mënyrë që ata të mos ndiheshin të privuar dhe të padrejtë. Ai nderoi statusin e grave, ngriti statusin e tyre dhe u riktheu dinjitetin. Kur erdhi Islami, ai hartoi një plan për të tharë burimet e skllavërisë duke ndryshuar mënyrën se si njerëzit i shihnin ato, duke i trajtuar mirë, duke përfituar prej tyre dhe duke mbrojtur të drejtat e tyre. Ai hapi derën për çlirim dhe e inkurajoi atë, dhe bëri shumë shlyerje faji një pikënisje për lirimin e skllevërve. Madje u raportua se Ibn Omeri lironte skllevërit që luteshin. Njëri prej tyre bënte sikur lutej për të fituar lirinë e tij. Kur iu tha: "Ata po të mashtrojnë", ai tha: "Kushdo që na mashtron për hir të Zotit, ne do të mashtrohemi prej tij."

Profeti, paqja dhe bekimet qofshin mbi të, e martoi Zejd ibn Harithen - i cili nuk ishte me prejardhje fisnike - me Zejneb bint Xhahsh, një pasardhëse me prejardhje fisnike. Pastaj ai ia atribuoi vetes dhe e adoptoi, duke shënuar një epokë të re në trajtimin e qenieve njerëzore. Skllavëria e tij e kaluar nuk e pengoi atë të ishte komandant i ushtrisë muslimane në Betejën e Mu'tah, ashtu siç mosha e re e djalit të tij Usame nuk e pengoi atë, me urdhër të të Dërguarit të Zotit, paqja dhe bekimet qofshin mbi të, të komandonte ushtrinë, e cila përfshinte edhe sahabët më të shquar.

Ja ku është Bilal ibn Rebah, Zoti qoftë i kënaqur me të, i cili ishte një skllav i zi që mbante pozicionin më të lartë në zemrat e sahabëve dhe në zemrat e kombit.

Së treti: Mbrojtja e të drejtave të njeriut

Nuk mjafton të deklarohen të drejtat; duhet të ketë organe që i ruajnë ato, i zbatojnë ato dhe monitorojnë çdo shkelje të mundshme.

Ndoshta kushtetuta më e vjetër në botë është Karta e Medinës, e cila krijoi një shoqëri të unifikuar në të cilën të gjithë ishin të barabartë, të bazuar në parimet e qytetarisë dhe unitetit brenda diversitetit. Karta garantonte që jomuslimanët do të jetonin në paqe dhe siguri me vëllezërit e tyre myslimanë.

Kur një hebre akuzohej padrejtësisht për vjedhje, Kurani shpallej për të deklaruar pafajësinë e tij dhe për të refuzuar të miqësohej me tradhtarët. Zoti i Plotfuqishëm tha: “Vërtet, Ne ta kemi zbritur ty [o Muhamed] Librin me të vërtetën, që të gjykosh midis njerëzve me atë që të ka mësuar Zoti. Dhe mos u bëj avokat i mashtruesve.” (En-Nisa’: 105)

Islami i hedh poshtë të gjitha format e diskriminimit midis njerëzve, siç shpjegohet në Suren El-Huxhurat. Nuk ka vend për tallje, përgojim, insinuim ose shpifje. Zoti i Plotfuqishëm thotë: “O ju që besuat, të mos e përqeshë një popull tjetër; ndoshta ata janë më të mirë se ata; as gratë të mos i përqeshin gratë e tjera; ndoshta ato janë më të mira se ata. Dhe mos e ofendoni njëri-tjetrin dhe mos e thërrisni njëri-tjetrin me nofka [fyese]. I tmerrshëm është emri i mosbindjes pas besimit. E kush nuk pendohet, ata janë zullumqarë.” (El-Huxhurat: 11)

Dhe kur Ebu Dherr el-Gifari e fyeu Bilalin dhe e ngacmoi për nënën e tij, duke i thënë: “O bir i një gruaje me ngjyrë”, Profeti, paqja dhe bekimet qofshin mbi të, i tha me zemërim: “Djali i një gruaje të bardhë nuk ka epërsi ndaj djalit të një gruaje me ngjyrë.”

Profeti, paqja dhe bekimi qofshin mbi të, tha gjatë Haxhit të Lamtumirës dhe theksoi se të gjithë njerëzit janë vëllezër dhe se Zoti dhe babai i tyre janë një. Ai, paqja dhe bekimi qofshin mbi të, tha: “O njerëz, Zoti juaj është një dhe babai juaj është një. Nuk ka epërsi të një arabi mbi një jo-arabi, as të një jo-arabi mbi një arabi, as të një të kuq mbi një të zi, as të një të ziu mbi një të kuq, përveçse me devotshmëri.” (Transmetuar nga Ahmedi dhe El-Bejhakiu)

Ky hadith demonstron një parim të madh të Islamit, i cili është drejtësia midis njerëzve dhe mosdiskriminimi midis tyre bazuar në racë, pamje, ngjyrë apo vend. Allahu, Më i Larti, thotë: (O njerëzim, me të vërtetë Ne ju krijuam nga një mashkull dhe një femër dhe ju bëmë popuj e fise që të njiheni me njëri-tjetrin. Në të vërtetë, më fisniku prej jush tek Allahu është më i drejti prej jush. Në të vërtetë, Allahu është i Dijshëm dhe i Njohur.) Kriteret për dallimin midis njerëzve janë devotshmëria, besimi, veprat e mira, morali i lartë dhe trajtimi i mirë i njerëzve. Hadithi e bën të qartë se njerëzimi ka një Zot dhe origjina e tyre është një, domethënë Ademi, babai i njerëzimit, paqja qoftë mbi të. Prandaj, askush nuk duhet të jetë superior ndaj një tjetri dhe asnjë arab nuk duhet ta preferojë veten mbi një jo-arab (domethënë, atë që nuk flet arabisht), as një jo-arab mbi një arab. As i kuqi dhe as i ziu nuk mund të mbizotërojnë mbi të kuqin, përveçse nëpërmjet devotshmërisë dhe besimit. Në këtë hadith bëhet thirrje për njerëzit që të braktisin krenarinë për baballarët, prejardhjen, gjenealogjitë dhe vendet e tyre dhe të braktisin fanatizmin për to, sepse ato nuk do t'i sjellin aspak dobi.

Sheriati Islamik

Ligji islamik i nxjerr vendimet e tij nga Kurani i Shenjtë dhe Suneti i Profetit Muhamed (paqja dhe bekimet qofshin mbi të). Suneti, ashtu si Kurani, është një shpallje nga Zoti i Plotfuqishëm. Sheriati përfshin të gjitha aspektet e jetës dhe sqaron marrëdhënien midis robit dhe Zotit të tij, dhe midis robërve dhe njëri-tjetrit. Zoti na ka urdhëruar të bëjmë gjëra të caktuara dhe na ka ndaluar të bëjmë të tjera, dhe vetëm Ai ka të drejtë të… Drejtësia e Gjithëdijshme - E drejta për të lejuar dhe ndaluar, por shoqëria mund të nxjerrë disa ligje për të përmirësuar jetën (siç janë ligjet e trafikut) për sa kohë që ato nuk bien ndesh me Sheriatin, siç na ka udhëzuar Zoti. Udhëzuesi - Ndaj disa veprimeve pa i imponuar ato dhe ndaj mospëlqimit të të tjerave pa i ndaluar ato, dhe të gjitha ato përfshihen në rregullat e Sheriatit. Nëse i shtojmë këtyre çështjeve që lejojnë rregullat e Sheriatit, kjo rezulton në pesë rregulla themelore përmes të cilave mund të klasifikohet çdo veprim njerëzor:

detyra
Rekomanduar
E lejueshme
I urryeri
Haram

Ligji islamik buron nga Zoti i Plotfuqishëm dhe ne i ndjekim vendimet e tij në përputhje me urdhrat e Tij. Megjithatë, në të njëjtën kohë, Islami na bën thirrje të kuptojmë urtësinë që fshihet pas këtyre vendimeve. Ne duhet t'i ndjekim ato, edhe nëse nuk e kuptojmë plotësisht arsyen që fshihet pas tyre. Njohja e urtësisë që fshihet pas tyre është një bonus shtesë. Për shembull, Zoti e ndaloi konsumimin e mishit të derrit dhe ne përmbahemi nga ngrënia e tij për këtë arsye, jo sepse shkenca ka vërtetuar se shkakton sëmundje të caktuara, ose sepse është gjithashtu lloji më pak i dobishëm i mishit. Mishi i derrit do të mbetej i ndaluar në Islam edhe nëse specialistët do të ishin në gjendje ta rrisnin dhe ta modifikonin gjenetikisht atë që të ishte një ushqim ushqyes dhe pa sëmundje. (Megjithatë, nuk ka faj për një musliman nëse e ha atë për të ruajtur jetën e tij nëse nuk ka mundësi tjetër.)

Kurani i Shenjtë dhe Suneti i Profetit janë dy burimet e legjislacionit islam. Është një akt politeizmi që dijetarët të lejojnë atë që Zoti e ka ndaluar ose të ndalojnë atë që Ai e ka lejuar. Ai, lavdia i qoftë Atij, ka të drejtë të lejojë dhe të ndalojë, dhe vetëm Ai ka urtësinë dhe fuqinë në Jetën e Përtejme për të shpërblyer ata që bëjnë mirë dhe për të ndëshkuar keqbërësit.

Ngarkimi i çdo lloj interesi për kreditë fillimisht ishte i ndaluar në Judaizëm, Krishterim dhe Islam. Megjithatë, që nga Mesjeta, të krishterët evropianë e kanë ndryshuar gradualisht këtë ndalim deri në atë pikë sa edhe vendet "islamike" e kanë miratuar këtë ndërhyrje të turpshme në ligjin e Zotit.

Etiketa e veshjes në Islam

Islami bën thirrje për modesti dhe kërkon të frenojë vesin dhe imoralitetin në shoqëri. Veshja e veshjeve modeste është një mënyrë për ta arritur këtë, pasi Islami ka vendosur standarde si për burrat ashtu edhe për gratë.

Shumica e vendeve perëndimore kanë vendosur ligje për këtë qëllim, duke kërkuar që burrat të mbulojnë organet gjenitale dhe gratë të mbulojnë gjoksin. Nëse kjo kërkesë minimale nuk respektohet, më e shumta që mund të akuzohet është shkelje e moralit publik. Dallimi midis asaj që kërkohet nga gjinitë është për shkak të ndryshimit në përbërjen e tyre fizike.

Islami ka imponuar një nivel minimal veshjesh, por është më konservator si për burrat ashtu edhe për gratë. Burrat dhe gratë veshin rroba të thjeshta dhe modeste. Burrat duhet të mbulojnë gjithmonë trupin e tyre me rroba të gjera që mbulojnë zonën midis kërthizës dhe gjunjëve. Ata nuk duhet të veshin rroba banje të shkurtra në publik. Gratë duhet të mbulojnë trupin e tyre me rroba të gjera që fshehin detajet e trupit të tyre nga njerëzit.

Urtësia që fshihet pas këtyre vendimeve është të zvogëlohet ngacmimi seksual midis burrave dhe grave dhe të shmanget sa më shumë që të jetë e mundur zhytja e shoqërisë në të. Zbatimi i këtyre vendimeve është një akt bindjeje ndaj Zotit të Plotfuqishëm, pasi Islami ndalon çdo ngacmim fizik ose tundim përveçse brenda kornizës së martesës.

Megjithatë, disa vëzhgues perëndimorë kanë supozuar se mbulesa e grave shpreh inferioritetin e tyre ndaj burrave. Kjo është larg të vërtetës, sepse nëse një grua i përmbahet këtyre rregullave në veshjen e saj, ajo do t'u imponojë respektin e saj të tjerëve, dhe duke iu përmbajtur virtytit të dëlirësisë, ajo do të refuzojë skllavërinë e saj seksuale. Mesazhi i saj për shoqërinë kur mban velin është: "Më respektoni për atë që jam, sepse unë nuk jam objekt kënaqësie seksuale".

Islami na mëson se pasojat e mungesës së modestisë nuk ndikojnë vetëm te individi, por ndikojnë edhe në shoqërinë që i lejon burrat dhe gratë të përzihen pa kufizime dhe nuk parandalon tundimin midis tyre. Këto janë pasoja të tmerrshme që nuk mund të injorohen. Nuk është çlirim t'i shndërrosh gratë në objekte kënaqësie seksuale për burrat. Kjo është një formë e degradimit njerëzor që Islami e refuzon, sepse çlirimi i grave vjen nëpërmjet njohjes së karakteristikave të tyre personale, jo cilësive të tyre fizike. Prandaj, Islami i sheh ato gra të çliruara nga Perëndimi që janë gjithmonë të shqetësuara për pamjen, formën dhe rininë e tyre për kënaqësinë e të tjerëve si të kenë rënë në kurthin e skllavërisë.

Gratë në Islam

Burrat dhe gratë janë të barabartë në sytë e Zotit. Ata do të mbahen përgjegjës për veprimet e tyre para Tij dhe secili do të marrë shpërblimin e tij në Jetën e Përtejme për besimin dhe veprat e tij të mira.

Islami inkurajon martesën, e cila është një marrëveshje legjitime dhe një lidhje e shenjtë. Ai e sheh çdo grua, të martuar apo të pamartuar, si një individ të pavarur me të njëjtën të drejtë si një burrë për të zotëruar pronë, për të fituar dhe për të shpenzuar. Burri i saj nuk ka të drejtë mbi pasurinë e saj pas martesës ose divorcit. Ajo gjithashtu ka të drejtë të zgjedhë se me kë martohet. Nga respekti për prejardhjen e saj, ajo nuk është e detyruar t'i atribuojë veten familjes së burrit të saj. Ajo mund të kërkojë divorc nëse nuk sheh ndonjë përfitim në vazhdimin e kësaj marrëdhënieje martesore.

Çdo burrë dhe grua, nga pikëpamja ekonomike, është një entitet i pavarur ligjor dhe secili ka të drejtë të zotërojë pronë, të merret me tregti, të trashëgojë, të marrë arsim dhe të aplikojë për punësim, për sa kohë që kjo nuk shkel asnjë nga parimet e ligjit islam.

Kërkimi i dijes është detyrë për çdo burrë dhe grua muslimane, dhe dija islame është më e rëndësishmja nga këto fusha. Profesione të ndryshme duhet të jenë të disponueshme në shoqëri për të dyja gjinitë. Për shembull, shoqëria ka nevojë për mjekë, mësues, këshilltarë dhe punonjës socialë, përveç shumë profesioneve të tjera të rëndësishme. Sa herë që një shoqëri vuan nga mungesa e personelit të kualifikuar, bëhet detyrë e grave ose burrave të fitojnë ekspertizë në këto fusha për të përmbushur nevojat e komunitetit musliman, duke iu përmbajtur parimeve islame.

Islami i inkurajon gratë të kërkojnë njohuri fetare dhe të ndjekin përpjekjet e tyre brenda kornizës së mësimeve islame për të kënaqur kuriozitetin e tyre intelektual, pasi mohimi i të drejtës së kujtdo për të marrë njohuri është në kundërshtim me mësimet e Islamit.

Një burrë është përgjegjës për sigurimin e nevojave për familjen e tij, mbrojtjen e saj dhe sigurimin e nevojave themelore, siç janë ushqimi, veshja dhe strehimi për gruan, fëmijët dhe të afërmet e tij femra nëse është e nevojshme. Një grua nuk është kryesisht përgjegjëse për këtë, edhe nëse është e martuar. Profeti (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) tha: "Më të përsosurit nga besimtarët në besim janë ata me karakterin më të mirë, dhe më të mirët prej jush janë ata që janë më të mirët me gratë e tyre."

shovinizëm mashkullor

Shumë njerëz e shohin Islamin si një fe që i lavdëron burrat dhe i nënçmon gratë. Për ta vërtetuar këtë, ata përmendin situatën e grave në disa vende "islamike". Megjithatë, ata gabimisht e barazojnë kulturën e këtyre popujve me mësimet e pastra të Islamit që ata përqafojnë. Është për të ardhur keq që këto praktika të neveritshme kundër grave vazhdojnë në shumë kultura anembanë botës. Gratë në shumë vende në zhvillim jetojnë jetë të tmerrshme të dominuara nga burra që u mohojnë atyre shumë të drejta themelore njerëzore. Kjo nuk kufizohet vetëm në vendet islamike; Islami është një fe që denoncon padrejtësinë.

Është e padrejtë t’i fajësosh këto praktika kulturore bazuar në besimet fetare të popullit të tyre, ndërkohë që mësimet e kësaj feje nuk kërkojnë një sjellje të tillë. Islami ndalon shtypjen e grave dhe thotë qartë se si burrat ashtu edhe gratë duhet të respektohen në mënyrë të barabartë.

Një nga këto praktika të shëmtuara është e ashtuquajtura "vrasje nderi", ku një burrë vret një të afërme femër sepse ndihet i turpëruar dhe i poshtëruar nga sjellja e saj. Edhe pse kjo praktikë është jashtëzakonisht e rrallë, ajo ende praktikohet nga grupe të caktuara në nënkontinentin indian, Lindjen e Mesme dhe gjetkë. Nuk është unike vetëm për myslimanët dhe vendet "islamike". Është një vrasje e plotë në Islam, pasi nuk është e lejueshme që një person të vrasë dikë në kontekstin e asaj që quhet vrasje nderi. Racizmi, diskriminimi në bazë të seksit dhe të gjitha format e fanatizmit ose paragjykimit janë të ndaluara në Islam.

Nga ana tjetër, martesa e detyruar praktikohet për fat të keq në shumë shoqëri tradicionale, një praktikë tjetër e ndaluar nga Islami. Kur disa baballarë i detyruan vajzat e tyre të martoheshin gjatë kohës së Profetit (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) dhe më pas u ankuan tek ai, ai i anuloi martesat e tyre ose u dha atyre mundësinë t'i përfundonin ato edhe nëse ishin tashmë të martuara. Kjo krijoi një precedent të qartë për ligjin islamik në lidhje me lirinë e zgjedhjes në martesë, duke i dhënë fund kësaj praktike shtypëse. Fatkeqësisht, megjithatë, ajo ende praktikohet në shumë pjesë të botës sonë sot, duke përfshirë një numër vendesh "muslimane". Edhe pse kjo praktikë është kriminalizuar me ligj në pothuajse të gjitha vendet, shumë gra në shoqëritë tradicionale ose nuk i dinë të drejtat e tyre ose kanë frikë t'i kërkojnë ato. Të gjitha këto praktika shkelin ligjin islamik dhe është përgjegjësi e muslimanëve t'i zhdukin ato nga shoqëritë e tyre.

Nuk ka dyshim se Islami është tolerant ndaj diversitetit kulturor. Ai nuk beson në eliminimin e stileve të jetesës së popujve të ndryshëm, as nuk i detyron njerëzit të braktisin identitetin e tyre kulturor kur e përvetësojnë atë. Megjithatë, kur ato praktika kulturore të disa njerëzve bien ndesh me ligjet islame ose i privojnë ata nga të drejtat e tyre të lindura dhe të patjetërsueshme që u janë dhënë nga Zoti, siç është e drejta për të zgjedhur, braktisja e këtyre praktikave bëhet një detyrë fetare.

Termi shtet "islamik", për fat të keq, nuk do të thotë domosdoshmërisht që qeveria ose populli i atij shteti ndjekin ligjin islamik.

Islami dhe Shkenca

Islami ishte katalizatori për shpëtimin e arabëve nga gjendja e konfuzionit në të cilin jetonin dhe për transformimin e tyre në një kërcim cilësor, duke mbartur mesazhin më të madh të njohur për njerëzimin; mesazhin e përjetshëm të Islamit, i cili erdhi me një vizion gjithëpërfshirës të një jete të saktë dhe dinjitoze në dritën e vizionit të Islamit për njeriun, universin dhe jetën. Kjo rezultoi në qytetërimin gjigant islamik, të ndërtuar mbi themele të shëndosha, duke krijuar manifestime të ndryshme të përparimit njerëzor në fusha të ndryshme të jetës. Kështu, ekzistojnë themele mbi të cilat u themelua qytetërimi islam, ashtu siç ekzistojnë manifestime që flasin në emër të tij dhe pasqyrojnë ndikimin e tij të madh. Themelet e Qytetërimit Islamik Ekzistojnë një sërë themelesh mbi të cilat u ndërtua qytetërimi islam, duke përfshirë: Kuranin e Shenjtë, i cili konsiderohet frymëzimi kryesor për qytetërimin islam, pasi çdo shkencë ka origjinën e saj në Kuran; Sunetin Fisnik Profetik, i cili luajti një rol të detajuar në shumicën e aspekteve të jetës; Besimin në Zotin e Plotfuqishëm dhe çështjet e ndryshme që degëzoheshin prej tij në lidhje me sjelljen e mirë myslimane dhe disiplinën në jetë; dhe një seri shkencash që u bashkuan në shërbim të Kuranit të Shenjtë dhe Sunetit Profetik, i cili është i mbushur me mijëra tituj. Sistemi i madh etik i sjellë nga Islami, i cili ishte një arsye kryesore për përhapjen dhe mbërritjen e tij në pjesë të ndryshme të Evropës. Seria e parimeve të mëdha që dolën nga mesazhi i Islamit, siç janë parimet e lirisë, barazisë dhe konsultimit, dhe modelet unike dhe të mrekullueshme të sjelljes që lidhen me to, efektet e të cilave janë ende të pranishme në mendjen njerëzore. Aspekte të qytetërimit arabo-islamik. Përmendja e arabëve në lidhje me qytetërimin islam nuk është çudi. Kurani i Shenjtë u shpall në gjuhën arabe dhe kombi arab u nderua të përcillte mesazhin e Islamit në botë. Qytetërimi islamik ishte një shprehje e reagimit të madh të arabëve dhe bartjes së tyre të mesazhit të përjetshëm të Islamit, dhe ky është një nder për ta. Ndër manifestimet e qytetërimit arabo-islamik: Themelimi i zyrave administrative, të cilat përfshijnë regjistrat e pagave, listat e punëtorëve, grante të ndryshme, të ardhura dhe shpenzime, e të tjera të tilla. Gjuha e zyrave administrative u unifikua gjatë mbretërimit të kalifit Abd al-Malik ibn Marwan, kur u bë arabisht, pasi kishte qenë gjuha e rajoneve. Prerja e monedhave: Kjo zëvendësoi monedhat persiane dhe romake, të cilat u prenë gjatë mbretërimit të kalifit Umar ibn al-Khattab. Një punishte monedhash u krijua gjatë mbretërimit të Abd al-Malik ibn Marwan, dhe myslimanët kishin një monedhë të unifikuar në shekullin e 76-të hixhri. Shfaqja e një sistemi të përshtatshëm gjyqësor: Gjyqësori u ngrit në detyrë nga guvernatori dhe u zgjerua për të përfshirë një gjyqtar të specializuar në gjyqësor. Bordi i Ankesave: Bordi i Ankesave kishte autoritet suprem mbi atë të gjyqtarit dhe synonte të frenonte shkeljet e të fuqishmëve, guvernatorëve, princave dhe zyrtarëve të tjerë të lartë. Sistemi Hisbah: I njohur si mandati për të promovuar virtytin dhe për të ndaluar vesin, roli i Hisbah ishte të monitoronte moralin publik dhe të siguronte që tregtarët t'i përmbaheshin çmimeve dhe peshave në tregje. Sistemi postar: Ky u zhvillua gradualisht përmes përdorimit të kuajve, mushkave, anijeve, postierëve, pëllumbave postarë dhe mjeteve të tjera. Dritat e trafikut: Kjo u arrit duke ndezur zjarre përgjatë bregdetit, pasi deti ishte një qendër e njohur e transportit detar. Marina Islame: Flota e parë islame u krijua gjatë mbretërimit të Uthman ibn Affanit nga Muawiyah ibn Ebi Sufjan. Kjo më pas u zhvillua në një qendër ndërtimi anijesh në Levant, duke rezultuar në kalimin e Detit Mesdhe nën kontrollin arab. Shkrimi dhe Kodifikimi i Shkencave: Të parët që shkëlqyen në këtë fushë ishin shkruesit e shpalljes, të cilët e mësuan përmendësh Kuranin e Shenjtë në rreshta, në mënyrë që Kurani i Shenjtë të mësohej përmendësh si në rreshta ashtu edhe në zemra. Procesi i përpilimit të Kuranit të Shenjtë ishte një proces pionier i bazuar në një metodologji të saktë shkencore, të udhëhequr nga Abdullah ibn Abbasi (Allahu qoftë i kënaqur me të), i cili kërkonte shkallën më të lartë të saktësisë, e cila bazohej në: kombinimin e asaj që ishte shkruar në rreshta me atë që ishte memorizuar në zemra, si dhe mospranimin e asnjë pjese të shkruar ose të memorizuar të Kuranit të Shenjtë përveç dëshmisë së dy dëshmitarëve, pas martirizimit të një numri të madh të memorizuesve të Kuranit në Betejën e Jemames. Pastaj erdhi faza e kopjimit të Kuranit të Shenjtë gjatë mbretërimit të Uthman ibn Affanit, në sfondin e mosmarrëveshjes midis jo-arabëve në recitimin e Kuranit të Shenjtë dhe trazirave të mundshme që mund të rezultojnë prej tij. Uthmani (Allahu qoftë i kënaqur me të) formoi një komitet për të kopjuar Kuranin e Shenjtë në shtatë kopje, të cilat u shpërndanë në rajonet islame. Kodifikimi i Sunetit Profetik: Shkalla më e lartë e saktësisë u ndoq në kodifikimin e Sunetit Profetik, aq sa kombi arab u quajt kombi i zinxhirit të transmetimit, duke iu referuar zinxhirit të vazhdueshëm të transmetimit në rrëfimin e Hadithit Fisnik. Ngritja e Matematikës: Muslimanët shkëlqyen në matematikë, dhe Al-Hawarizmi ishte shpikësi i algjebrës. Muslimanët gjithashtu shkëlqyen në gjeometrinë analitike dhe hapën rrugën për llogaritjen dhe llogaritjen diferenciale në matematikë. Midis matematikanëve myslimanë ishin Al-Hawarizmi, Al-Burumi dhe të tjerë, shumica e veprave të të cilëve u përkthyen në gjuhë të huaja. Zhvillimet në Mjekësi: Shumë mjekë arabë shkëlqyen në mjekësi, si Al-Razi, Ibn Sina dhe të tjerë. Arabët nuk ishin të kënaqur me atë që kishin kombet e tjera në fushën e mjekësisë, por përkundrazi e përsosën dhe e shtuan shumë atë. Zhvillimet në Gjeografi: Shumë myslimanë arabë shkëlqyen në këtë fushë, si Al-Idrisi, Al-Bakri, Ibn Batuta, Ibn Xhubejr dhe të tjerë. Arkitektura Islame: Kreativiteti arab u shpreh në ndërtimin e xhamive dhe shkollave. Detyra dhe Përgjegjësia e Myslimanëve ndaj Qytetërimit të Tyre Siç e vërejmë, myslimanët, nëpërmjet Islamit të tyre të madh, kanë qenë një burim shkëlqimi qytetërues dhe njerëzor në të gjithë botën, pasi drita e qytetërimit të tyre është transferuar në shkencë. Kjo ishte për shkak të kuptimit të tyre të mesazhit të madh të Islamit dhe të kuptimit të tyre të rolit të madh që u ishte caktuar atyre. Ata iu bindën urdhrave të Zotit të tyre dhe e zbatuan me të vërtetë mesazhin e tyre. Librat e tyre u përkthyen në gjuhë të tjera dhe u mësuan në shkollat e kombeve të tjera. Kur busulla e kombit devijoi në përgjithësi, arabët dhe qytetërimi i tyre ranë. Sot, në mes të përparimit të madh shkencor, ekziston një detyrë dhe përgjegjësi e vendosur mbi të gjithë për t'u ngritur përsëri, secili në pozicionin e tij të punës dhe fushën e specializimit, duke filluar me arsimin, sistemet dhe mjetet e tij, duke kaluar nëpër epokën dhe teknologjitë e tij të ndryshme, dhe duke përfunduar me median dhe rolin e saj të madh. Kombi ynë, nëpërmjet Islamit të tij dhe autenticitetit të arabizmit të tij, është i fortë. Ne jemi një komb, shtylla kurrizore dhe dinjiteti i të cilit nuk mund të drejtohet përveçse me atë që Zoti i ka dhënë dinjitet, nëpërmjet Kuranit dhe Sunetit Fisnik Profetik.

Islami dhe Xhihadi

Xhihadi do të thotë përpjekja kundër vetes për t'u përmbajtur nga mëkatet, lufta e një nëne për të duruar dhimbjen e shtatzënisë, zelli i një studenti në studimet e tij, lufta për të mbrojtur pasurinë, nderin dhe fenë e dikujt, madje edhe këmbëngulja në aktet e adhurimit si agjërimi dhe lutja në kohë konsiderohet një lloj xhihadi.
Ne zbulojmë se kuptimi i xhihadit nuk është, siç e kuptojnë disa, vrasja e jomuslimanëve të pafajshëm dhe paqësorë.
Islami e vlerëson jetën. Nuk lejohet të luftosh kundër njerëzve paqësorë dhe civilëve. Prona, fëmijët dhe gratë duhet të mbrohen edhe gjatë luftërave. Gjithashtu nuk lejohet të gjymtosh ose të gjymtosh të vdekurit, pasi kjo nuk është pjesë e etikës islame.
Profeti, Zoti e bekoftë dhe i dhëntë paqe, ishte në terren duke i drejtuar muslimanët drejt konceptit suprem të xhihadit, duke përcaktuar objektivat e tij dhe duke i përgjithësuar rregullat dhe kontrollet e tij përmes sa vijon:

Së pari: Zgjerimi i fushëveprimit të konceptit të xhihadit

Në Sunetin Profetik gjejmë një theksim në kuptimet e gjera dhe të larmishme të xhihadit, në mënyrë që koncepti të mos kufizohet vetëm në imazhin e përballjes me armikun në fushën e betejës. Edhe pse kjo është arena më e gjerë në të cilën zbatohet kuptimi i xhihadit, dhe është kuptimi i synuar në shumicën e teksteve të përmendura në këtë kapitull, Suneti Profetik na informon për koncepte të tjera të xhihadit që shërbejnë si hyrje përmes të cilave mund të arrihet në këtë imazh.
Midis këtyre është: Xhihadi kundër vetes në bindje ndaj Allahut. El-Buhariu përfshiu në Sahihun e tij një kapitull të titulluar "Ai që përpiqet kundër vetes në bindje ndaj Allahut", dhe ai përfshiu hadithin e Fadalah ibn Ubejdit (Allahu qoftë i kënaqur me të), i cili tha: E dëgjova të Dërguarin e Allahut (bekimet dhe paqja e Allahut qofshin mbi të) të thotë: "Ai që përpiqet është ai që përpiqet kundër vetes". Përkundrazi, ai e konsideroi përpjekjen kundër vetes në bindje dhe përmbajtjen e saj nga mosbindja si xhihad, sepse, në prirjen e saj drejt përtacisë në bindje dhe dëshirës për mosbindje, ajo konsiderohet armik i njeriut në realitet. Prandaj, Profeti (bekimet dhe paqja e Allahut qofshin mbi të) e konsideroi përballjen me këtë vetvete si xhihad për shkak të vështirësisë së kapërcimit të dëshirave. Në fakt, mund të jetë më e vështirë sesa kapërcimi i armikut në fushën e betejës. Në fakt, xhihadi kundër vetes është themeli i xhihadit kundër armikut, dhe nuk mund ta arrish atë pa xhihadin e parë kundër vetes.
Midis këtyre janë: të thuash të vërtetën, të urdhërosh për të mirën dhe të ndalosh të keqen, veçanërisht nëse kjo bëhet para dikujt, pushteti i të cilit është i frikshëm midis atyre që janë në pushtet, si në hadithin e Ebu Said el-Khudriut (Allahu qoftë i kënaqur me të), i cili tha: I Dërguari i Allahut (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) tha: "Forma më e madhe e xhihadit është një fjalë drejtësie para një sundimtari tiran." Transmetuar nga Tirmidhiu në Sunenin e tij. Në el-Mu'xhem el-Eusat, sipas autoritetit të Ibn Abbasit, i cili tha: I Dërguari i Allahut (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) tha: "Zoti i dëshmorëve në Ditën e Ringjalljes do të jetë Hamza ibn Abdulmuttalibi, dhe një njeri që i kundërvihet një sundimtari tiran, duke e ndaluar dhe duke e urdhëruar, dhe ai vritet." Kjo sepse kushdo që është shumë i dobët për të thënë të vërtetën për të mbështetur një person të shtypur, ose për të vendosur një të drejtë, ose për të ndaluar një të keqe, është edhe më i dobët në çështje të tjera. Muslimanët janë dobësuar në këtë lloj xhihadi, qoftë nga dëshira për përfitime të kësaj bote, qoftë nga frika e dëmit që do t'u ndodhë. Dhe Allahu është Ai nga i cili kërkohet ndihmë.
Një haxh i pranuar është një nga format e xhihadit për gratë muslimane, pasi Profeti (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) e bëri atë një formë xhihadi për gratë muslimane, si në hadithin e nënës sonë Aishes (Allahu qoftë i kënaqur me të), e cila tha: "O i Dërguar i Allahut, ne e shohim xhihadin si veprën më të mirë. A nuk duhet të angazhohemi në xhihad?" Ai tha: "Jo, por xhihadi më i mirë është një haxh i pranuar." Transmetuar nga Buhariu në Sahihun e tij. Kjo sepse një haxh i pranuar kërkon përpjekje kundër vetes dhe Shejtanit, durim të vështirësive të ndryshme dhe sakrificë të pasurisë dhe trupit për hir të tij.
Kështu, Profeti, paqja dhe mëshira e Zotit qofshin mbi të, e quajti shërbimin ndaj prindërve dhe përpjekjen për të siguruar për veten dhe familjen xhihad në rrugën e Zotit, gjë që e bën konceptin e xhihadit shumë më të gjerë sesa ajo që ekziston në imazhin mendor të disave. Në të vërtetë, ne mund të përfshijmë në atë që u përmend, në një kuptim të përgjithshëm, gjithçka që ka kuptimin e detyrimeve të shprehura shprehimisht komunale që arrijnë mjaftueshmëri për këtë komb në aspekte ushtarake, industriale, teknologjike dhe të tjera të rilindjes kulturore të myslimanëve, për sa kohë që qëllimi i kësaj është të arrihet trashëgimia e fesë së Zotit në tokë, atëherë kjo përfshihet në xhihad në rrugën e Zotit.

Së dyti: Zgjerimi i mjeteve dhe mjeteve të xhihadit.

Nga sa u tha më sipër, na është bërë e qartë se koncepti i xhihadit në rrugën e Allahut është i gjerë dhe përfshin shumë aspekte të mirësisë. Ajo që mbetet është të sqarohet koncepti i gjerë i mjeteve dhe mjeteve me të cilat arrihet xhihadi në rrugën e Allahut, në mënyrë që askush të mos mendojë se nëse nuk është në gjendje të kryejë xhihadin fizikisht, atëherë ka dështuar në përmbushjen e detyrës së tij. Përkundrazi, mjetet e xhihadit janë po aq të gjera sa vetë koncepti i xhihadit. Ato janë grada me të cilat një musliman lëviz nga një gradë në tjetrën, sipas rrethanave dhe kushteve, si në hadithin e Abdullah ibn Mes’udit, se i Dërguari i Allahut, Allahu e bekoftë dhe i dhëntë paqe, tha: “Nuk ka asnjë profet që Allahu e ka dërguar te një popull para meje, përveçse ai ka pasur dishepuj dhe shokë nga populli i tij që e kanë marrë Sunetin e tij dhe kanë ndjekur urdhrat e tij. Pastaj, pas tyre, do të vijnë pasardhës që thonë atë që nuk e bëjnë dhe bëjnë atë që nuk u është urdhëruar të bëjnë. Pra, kushdo që lufton kundër tyre me dorën e tij është besimtar, kushdo që lufton kundër tyre me gjuhën e tij është besimtar dhe kushdo që lufton kundër tyre me zemrën e tij është besimtar, dhe përtej kësaj nuk ka asnjë farë sinapi besim.” Transmetuar nga Muslimi në Sahihun e tij.
Në komentin e tij mbi Muslimin, El-Nawawi tha: Ka një ndryshim mendimesh rreth të lartpërmendurve (dishepujve). El-Ezheriu dhe të tjerë thanë: Ata janë të sinqertët dhe të zgjedhurit e profetëve, dhe të sinqertët janë ata që janë pastruar nga çdo e metë. Të tjerë thanë: Mbështetësit e tyre. Gjithashtu u tha: Muxhahidët. Gjithashtu u tha: Ata që janë të përshtatshëm për kalifatin pas tyre. (El-Khuluf) me një damme në kha' është shumësi i khuluf me një sukun në lam, dhe është ai që nuk pajtohet me të keqen. Sa i përket me një fetha në lam, është ai që nuk pajtohet me të mirën. Ky është mendimi më i njohur.
Provat në hadith për atë që po trajtojmë janë ato grada dhe mjete që Profeti, paqja dhe mëshira e Zotit qofshin mbi të, i ka theksuar dhe se nëpërmjet tyre arrihet xhihadi sipas aftësisë dhe kapacitetit, si në thënien e tij: "Kushdo që lufton kundër tyre me dorën e tij është besimtar, dhe kushdo që lufton kundër tyre me gjuhën e tij është besimtar, dhe kushdo që lufton kundër tyre me zemrën e tij është besimtar, dhe përtej kësaj nuk ka asnjë kokërr sinapi besimi."
Gjëja e parë që arrihet me anë të saj është: Xhihadi me dorë për këdo që është i aftë nga ata që kanë pushtet ose autoritet, ose me gjuhë për këdo që është i aftë nga njerëzit e opinionit, mendimit dhe medias, gjë që është bërë sot një nga fushat dhe mjetet më të gjera të xhihadit me gjuhë, dhe kjo është duke shpjeguar të vërtetën që Allahu dëshiron nga krijimi, dhe duke mbrojtur parimet përfundimtare dhe të qarta të fesë, e kështu me radhë derisa çështja të përfundojë me mohim në zemër kur ka paaftësi të plotë. Kjo shkallë mohimi nuk zhduket kur nuk ka aftësi për të bërë atë që erdhi para saj; sepse të gjithë mund ta bëjnë atë dhe kjo është provë e asaj që mbetet nga besimi në zemrën e robit!!
Ndër gjërat në të cilat Profeti, paqja dhe mëshira e Zotit qofshin mbi të, theksoi gjerësinë e mjeteve dhe mjeteve të xhihadit është ajo që u përmend në El-Musned sipas autoritetit të Enesit, i cili tha: I Dërguari i Zotit, paqja dhe mëshira e Zotit qofshin mbi të, tha: "Luftoni politeistët me pasurinë, jetën dhe gjuhët tuaja." Zinxhiri i transmetimit të tij është autentik sipas kritereve të Muslimit.

Së treti: Objektivat e luftimit në Islam:

Profeti (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) erdhi për të korrigjuar konceptin e luftimit në jetën e shoqërisë arabe, e cila bazohej në bastisjet fisnore që zhvilloheshin midis tyre mbi themele para-islamike. Ai krijoi një luftë, qëllimi më i madh i së cilës ishte ngritja e fjalës vetëm të Allahut. Ai i zhduku nga zemrat e tyre të gjitha qëllimet para-islamike të hakmarrjes, mburrjes, mbështetjes së kushërinjve, rrëmbimit të pasurisë dhe zotërimit dhe poshtërimit të skllevërve. Këto qëllime nuk kishin më vlerë në logjikën profetike të nxjerrë nga shpallja qiellore. Ai u tha atyre, si në hadithin e Ebu Musa el-Esh'ariut (Allahu qoftë i kënaqur me të), se një burrë beduin erdhi te Profeti (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) dhe i tha: O i Dërguar i Allahut, një njeri lufton për plaçkë lufte, një njeri lufton për t'u kujtuar dhe një njeri lufton për t'u parë, pra kush po lufton në rrugën e Allahut? I Dërguari i Allahut (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) tha: "Kushdo që lufton që fjala e Allahut të jetë supreme, ai po lufton në rrugën e Allahut." Transmetuar nga Muslimi në Sahihun e tij.
Ky qëllim arrihet duke i thirrur njerëzit në Islam dhe duke hequr pengesat për këtë thirrje të drejtë, në mënyrë që njerëzit të dëgjojnë për Islamin dhe të mësojnë rreth tij. Pastaj ata kanë zgjedhjen ta pranojnë atë dhe të hyjnë në të, ose të jetojnë në hijen e tij në paqe. Megjithatë, nëse ata zgjedhin t'i pengojnë njerëzit të thërrasin në Islam, atëherë nuk ka alternativë tjetër përveçse t'i luftojnë ata, siç tha al-Nawawi, Zoti e mëshiroftë, në Rawdat al-Talibin: "Xhihadi është një thirrje shtrënguese, kështu që duhet të kryhet sa më shumë që të jetë e mundur derisa të mos mbetet askush përveç një muslimani ose një personi paqësor."
Luftimi në Islam nuk ishte i përshkruar për të zhdukur jobesimtarët nga toka, pasi kjo do të binte ndesh me vullnetin universal të Zotit. Prandaj, Islami nuk lejon vrasjen e askujt që përshkruhet si jobesimtar në terma absolutë. Përkundrazi, personi duhet të jetë luftëtar, agresor dhe mbështetës i muslimanëve. Ibn Tejmije thotë: “Deklarata e Profetit, paqja dhe bekimet qofshin mbi të: ‘Më është urdhëruar të luftoj njerëzit derisa të dëshmojnë se nuk ka zot tjetër përveç Zotit dhe se unë jam i Dërguari i Zotit. Nëse e bëjnë këtë, atëherë gjaku dhe pasuria e tyre janë të mbrojtura prej meje përveç për një kauzë të drejtë, dhe llogaridhënia e tyre është te Zoti’. Kjo është një përmendje e qëllimit për të cilin luftimi i tyre është i lejuar, në mënyrë të tillë që nëse e bëjnë këtë, luftimi i tyre është i ndaluar. Kuptimi është: Nuk më është urdhëruar të luftoj përveç për këtë qëllim. Kjo nuk do të thotë se më është urdhëruar të luftoj të gjithë për këtë qëllim, pasi kjo është në kundërshtim me tekstin dhe konsensusin. Ai kurrë nuk e bëri këtë, përkundrazi praktika e tij ishte që kushdo që bënte paqe me të nuk e luftonte atë.”
Kështu, koncepti i xhihadit, sipas logjikës profetike, është një sistem i integruar i vendimeve, mësimeve, objektivave të larta dhe mjeteve e mjeteve të ndryshme sipas rrethanave dhe kushteve. Nuk është një proces i improvizuar i nënshtruar tekave dhe politikës, por përkundrazi është një Sheriat i mirëvendosur dhe një detyrim i vendosur. Në Sunetin e pastër profetik është zbatimi më i lartë i xhihadit me konceptin e tij gjithëpërfshirës, mjetet e tij të gjera dhe objektivat e tij të thella. Asnjë përvojë xhihadiste nuk mund të japë fryte nëse nuk drejtohet nga zbatimi i drejtë profetik i këtij detyrimi të madh.

Islami dhe terrorizmi

Shkalla më e lartë e prostitucionit në botë:

1. Tajlandë (Budizëm)
2- Danimarkë (e krishterë)
3 - Italian (i krishterë)
4. Gjermane (e krishterë)
5. Frëngjisht (i krishterë)
6- Norvegji (e krishterë)
7- Belgjikë (i krishterë)
8. Spanjisht (Krishterimi)
9. Mbretëria e Bashkuar (e krishterë)
10- Finlanda (e krishterë)

Shkalla më e lartë e vjedhjeve në botë:

1- Danimarka dhe Finlanda (e krishterë)
2- Zimbabve (e krishterë)
3- Australia (e krishterë)
4- Kanada (e krishterë)
5- Zelanda e Re (e krishterë)
6- India (Hinduizmi)
7 - Anglia dhe Uellsi (i krishterë)
8 - Shtetet e Bashkuara (të krishterë)
9 - Suedia (e krishterë)
10 - Afrika e Jugut (e krishterë)

Shkalla më e lartë e varësisë nga alkooli në botë:

1) Moldavia (e krishterë)
2) Bjellorusisht (i krishterë)
3) Lituania (e krishterë)
4) Rusia (e krishterë)
5) Republika Çeke (e krishterë)
6) Ukrainas (i krishterë)
7) Andorra (e krishterë)
8) Rumania (e krishterë)
9) Serb (i krishterë)
10) Australia (e krishterë)

Shkalla më e lartë e vrasjeve në botë:

1- Hondurasi (i krishterë)
2- Venezuela (e krishterë)
3- Belize (Krishterimi)
4 - El Salvador (i krishterë)
5 - Guatemala (e krishterë)
6- Afrika e Jugut (e krishterë)
7. Shën Kits dhe Nevis (i krishterë)
8- Bahamas (I krishterë)
9- Lesoto (i krishterë)
10- Xhamajka (e krishterë)

Bandat më të rrezikshme në botë:

1. Yakuza (Jofetare)
2 - Agbeiros (i krishterë)
3 - Wah Sing (i krishterë)
4 - Shefi i Xhamajkës (Christian)
5 - Primero (i krishterë)
6. Vëllazëria Aryane (e krishterë)

Bandat më të mëdha të drogës në botë:

1 – Pablo Escobar – Kolumbi (i krishterë)
2 – Amado Carrillo – Kolumbi (i krishterë)
3 - Carlos Lehder German (i krishterë)
4 – Griselda Blanco – Kolumbi (Krishte)
5 – Joaquin Guzman – Meksikë (Christian)
6 – Rafael Caro – Meksikë (Christian)

Pastaj thonë se Islami është shkaku i dhunës dhe terrorizmit në botë dhe duan që ne ta besojmë këtë.

Kush e filloi Luftën e Parë Botërore?

Ata nuk janë myslimanë..

Kush e filloi Luftën e Dytë Botërore?

Ata nuk janë myslimanë..

Kush vrau rreth 20 milionë australianë aborigjenë?

Ata nuk janë myslimanë..

Kush i hodhi bombat bërthamore në Hiroshima dhe Nagasaki në Japoni?

Ata nuk janë myslimanë..

Kush vrau rreth 100 milionë amerikanë vendas në Amerikën e Jugut?

Ata nuk janë myslimanë..

Kush vrau rreth 50 milionë amerikanë vendas në Amerikën e Veriut?

Ata nuk janë myslimanë..

Kush rrëmbeu më shumë se 180 milionë afrikanë si skllevër nga Afrika, 881% e të cilëve vdiqën dhe u hodhën në oqeane?

Ata nuk janë myslimanë..

Së pari, duhet ta përkufizojmë terrorizmin ose të kuptojmë se çfarë është terrorizmi për jomuslimanët.

Nëse një jomusliman kryen një akt terrorist, ky është krim. Megjithatë, nëse e kryen një musliman, ky është terrorizëm.

Duhet të ndalojmë së trajtuari standarde të dyfishta.
Atëherë mund ta kuptosh thelbin e asaj që po them.

Harta e përhapjes së myslimanëve në të gjithë botën

Historia e përhapjes së Islamit përfshin afërsisht 1,442 vjet. Pushtimet myslimane pas vdekjes së Profetit Muhamed shënuan shfaqjen e Kalifatit Islamik, i cili ndërmori misionin e përhapjes së Islamit në një zonë të gjerë gjeografike përmes pushtimeve islame. Konvertimi në Islam u nxit nga aktivitetet misionare, veçanërisht ato të ndërmarra nga imamët, të cilët u përzien me popullsinë lokale për të përhapur mësimet fetare. Ky Kalifat i hershëm, i shoqëruar me ekonominë dhe tregtinë islame, Epokën e Artë Islame dhe epokën e pushtimeve islame, çoi në përhapjen e Islamit përtej Mekës drejt oqeaneve Indian, Atlantik dhe Paqësor, duke krijuar botën islame. Tregtia luajti një rol të rëndësishëm në përhapjen e Islamit në shumë pjesë të botës, veçanërisht përmes tregtarëve indianë në Azinë Juglindore.

Ngritja e shpejtë e perandorive dhe dinastive islame, si Umajadët, Abasidët, Fatimidët, Mamlukët, Selxhukët dhe Ejubidët, ishin ndër më të mëdhatë dhe më të fuqishmet në botë. Sulltanatet Ajuran dhe Adal, mbretëritë e pasura të Malit në Afrikën e Veriut, Delhi, Dekan dhe Sulltanatet e Bengalit, perandoritë Mogule dhe Durrani, Mbretëria e Mysores dhe Nizami i Hajdarabad në nënkontinentin Indian, Gaznevidët, Guridët, Samanidët, Timuridët dhe Safavidët në Persi, dhe Perandoria Osmane në Anadoll, ndryshuan thellësisht rrjedhën e historisë. Popujt e botës islame krijuan shumë qendra të sofistikuara kulture dhe dijeje me rrjete tregtare të gjera, dhe eksplorues, shkencëtarë, gjuetarë, matematikanë, mjekë dhe filozofë kontribuan në Epokën e Artë Islame. Rilindja Timuride dhe zgjerimi islamik në Azinë Jugore dhe Lindore nxitën kulturat kozmopolite dhe eklektike islame në nënkontinentin Indian, Malajzi, Indonezi dhe Kinë.

Deri në vitin 2016, kishte 1.6 miliardë myslimanë, me një në katër persona në botë që ishin myslimanë, duke e bërë Islamin fenë e dytë më të madhe. Nga foshnjat e lindura midis viteve 2010 dhe 2015, 31% ishin myslimanë, dhe Islami është aktualisht feja kryesore me rritjen më të shpejtë në botë.

Islami është feja e dytë më e madhe në botë. Sipas një studimi të vitit 2023, myslimanët numërojnë 2 miliardë, duke përbërë afërsisht 251% të popullsisë globale. Shumica e myslimanëve janë ose sunitë (80-90%, afërsisht 1.5 miliardë njerëz) ose shiitë (10-20%, afërsisht 170-340 milionë njerëz). Islami është feja dominuese në Azinë Qendrore, Indonezi, Lindjen e Mesme, Azinë Jugore, Afrikën e Veriut, Sahel dhe disa pjesë të tjera të Azisë. Rajoni i larmishëm Azi-Paqësor ka popullsinë më të madhe myslimane në botë, duke tejkaluar Lindjen e Mesme dhe Afrikën e Veriut.

Përafërsisht 311 milionë myslimanë janë me origjinë nga Azia Jugore, duke e bërë Azinë Jugore rajonin me popullsinë më të madhe myslimane në botë. Në këtë rajon, myslimanët janë grupi i dytë më i madh pas hinduve, me myslimanët që përbëjnë shumicën në Pakistan dhe Bangladesh, por jo në Indi.

Vendet e ndryshme afro-aziatike (duke përfshirë arabishten, berberishten), turqishten dhe persishtfolëset në rajonin e Lindjes së Mesme dhe Afrikës së Veriut (MENA), ku Islami është feja dominuese në të gjitha vendet përveç Izraelit, kanë rreth 23% të popullsisë totale myslimane.

Vendi me popullsinë më të madhe muslimane është Indonezia në Azinë Juglindore, e cila vetëm ka 131,333 muslimanë në botë. Muslimanët në Azinë Juglindore përbëjnë popullsinë e tretë më të madhe muslimane në botë. Në Arkipelagun Malajzian, muslimanët janë shumicë në çdo vend përveç Singaporit, Filipineve dhe Timorit Lindor.

Përafërsisht 15% myslimanë banojnë në Afrikën Sub-Sahariane, dhe ka komunitete të mëdha myslimane në Amerikë, Kaukaz, Kinë, Evropë, Filipine dhe Rusi.

Evropa Perëndimore pret shumë komunitete emigrantësh myslimanë, ku Islami është feja e dytë më e madhe pas Krishterimit, duke përfaqësuar 61% të popullsisë së përgjithshme, ose afërsisht 24 milionë njerëz. Konvertimet në Islam dhe komunitetet e emigrantëve myslimanë gjenden në pothuajse çdo pjesë të botës.

Dialogu ndërfetar

Po, Islami është i disponueshëm për të gjithë. Çdo fëmijë lind me natyrën e tij të saktë, duke adhuruar Zotin pa asnjë ndërmjetës. (Musliman)... ai e adhuron Zotin drejtpërdrejt, pa ndërhyrjen e prindërve, shkollës apo ndonjë autoriteti fetar, deri në moshën e pubertetit, kur bëhet përgjegjës dhe i llogaridhënës për veprimet e tij. Në atë pikë, ai ose e merr Krishtin si ndërmjetës midis tij dhe Zotit dhe bëhet i krishterë, ose e merr Budën si ndërmjetës dhe bëhet budist, ose Krishnën si ndërmjetës dhe bëhet hindu, ose e merr Muhamedin si ndërmjetës dhe devijon plotësisht nga Islami, ose mbetet në fenë e fitras, duke adhuruar vetëm Zotin. Ndjekësi i mesazhit të Muhamedit, paqja dhe bekimet qofshin mbi të, të cilin e solli nga Zoti i tij, është feja e vërtetë që është në përputhje me natyrën e shëndoshë njerëzore. Çdo gjë tjetër përveç kësaj është devijim, edhe nëse është marrja e Muhamedit si ndërmjetës midis njeriut dhe Zotit.

Nëse njerëzit do të mendonin thellë, do të zbulonin se të gjitha problemet dhe ndryshimet midis sekteve fetare dhe vetë feve janë për shkak të ndërmjetësve që njerëzit përdorin midis tyre dhe Krijuesit të tyre. Për shembull, sektet katolike, sektet protestante dhe të tjera, si dhe sektet hindu, ndryshojnë në mënyrën e komunikimit me Krijuesin, jo në konceptin e ekzistencës së Krijuesit. Nëse të gjithë do ta adhuronin Zotin drejtpërdrejt, do të ishin të bashkuar.

Për shembull, gjatë kohës së Profetit Abraham (paqja qoftë mbi të), kushdo që adhuronte vetëm Krijuesin ndiqte fenë Islame, e cila është feja e vërtetë. Megjithatë, kushdo që merrte një prift ose shenjtor si zëvendësim të Zotit, ndiqte gënjeshtrën. Pasuesit e Abrahamit (paqja qoftë mbi të) duhej të adhuronin vetëm Zotin dhe të dëshmonin se nuk ka zot tjetër përveç Zotit dhe se Abrahami është i Dërguari i Zotit. Zoti dërgoi Moisiun (paqja qoftë mbi të) për të konfirmuar mesazhin e Abrahamit. Pasuesit e Abrahamit (paqja qoftë mbi të) duhej të pranonin profetin e ri dhe të dëshmonin se nuk ka zot tjetër përveç Zotit dhe se Moisiu dhe Abrahami janë të dërguar të Zotit. Për shembull, kushdo që adhuronte viçin në atë kohë, ndiqte gënjeshtrën.

Kur Jezu Krishti, paqja qoftë mbi të, erdhi për të konfirmuar mesazhin e Moisiut, paqja qoftë mbi të, nga ithtarët e Moisiut u kërkua të besonin dhe të ndiqnin Krishtin, të dëshmonin se nuk ka zot tjetër përveç Zotit dhe se Krishti, Moisiu dhe Abrahami janë të dërguar të Zotit. Kushdo që beson në Trinitet dhe adhuron Krishtin dhe nënën e tij, Marien e drejtë, është në gabim.

Kur Muhamedi, paqja dhe bekimet qofshin mbi të, erdhi për të konfirmuar mesazhin e profetëve që e kishin paraprirë, ithtarët e Jezusit dhe të Moisiut u kërkua ta pranonin profetin e ri dhe të dëshmonin se nuk ka zot tjetër përveç Zotit dhe se Muhamedi, Jezusi, Moisiu dhe Abrahami janë të dërguar të Zotit. Kushdo që adhuron Muhamedin, kërkon ndërmjetësim prej tij ose i kërkon ndihmë, po ndjek gënjeshtrën.

Islami pohon parimet e feve hyjnore që i paraprinë dhe u shtrinë deri në kohën e tij, të sjella nga të dërguarit, në përputhje me kohën e tyre. Ndërsa ndryshojnë nevojat, shfaqet një fazë e re e fesë, një fazë që përputhet në origjinën e saj dhe ndryshon në sheriatin e saj, duke u përshtatur gradualisht me nevojat në ndryshim. Feja e mëvonshme pohon parimin themelor të monoteizmit të fesë së mëparshme. Duke përqafuar rrugën e dialogut, besimtari kupton të vërtetën e burimit të vetëm të mesazhit të Krijuesit.

Dialogu ndërfetar duhet të fillojë nga ky koncept bazë për të theksuar konceptin e një feje të vërtetë dhe pavlefshmërinë e çdo gjëje tjetër.

Dialogu ka themele dhe parime ekzistenciale dhe të bazuara në besim që kërkojnë që njerëzit t'i respektojnë ato dhe të ndërtojnë mbi to për të komunikuar me të tjerët. Qëllimi i këtij dialogu është të eliminojë fanatizmin dhe paragjykimet, të cilat janë thjesht projeksione të përkatësive të verbra fisnore që qëndrojnë midis njerëzve dhe monoteizmit të vërtetë e të pastër dhe çojnë në konflikt dhe shkatërrim, siç është realiteti ynë aktual.

Si konvertohet një person në Islam?

Konvertimi në Islam nuk kërkon ndonjë ritual të ndërlikuar. Kushdo që dëshiron të konvertohet në Islam duhet të shqiptojë dy dëshmitë e besimit, duke thënë: "Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Zotit; dhe dëshmoj se Muhamedi është i Dërguari i Zotit". Ai duhet ta thotë sinqerisht, me siguri dhe duke e ditur kuptimin e saj. Ai duhet ta thotë pa specifikuar një vend specifik për ta shqiptuar, ose pa kërkuar që një dijetar ta shqiptojë atë para tij. Thjesht duke e shqiptuar, personi bëhet mysliman, me të njëjtat të drejta si myslimanët dhe të njëjtat detyra e detyrime si myslimanët.

Abdesi nuk është i detyrueshëm për askënd që dëshiron të konvertohet në Islam, por është një nga gjërat e rekomanduara që disa dijetarë kanë thënë se është e rekomandueshme.

Pasi të recitojë dy dëshmitë e besimit, ai duhet të kryejë ritualet islame, të cilat përfshijnë kryerjen e pesë namazeve ditore, agjërimin gjatë Ramazanit, dhënien e zekatit nëse pasuria e tij arrin shumën minimale dhe kryerjen e Haxhit në Shtëpinë e Shenjtë të Zotit nëse është në gjendje. Ai duhet të mësojë çështjet fetare që mbështesin këto rituale, siç janë kushtet për vlefshmërinë e namazit, shtyllat e tij, gjërat që e zhvleftësojnë agjërimin e kështu me radhë.

Ai duhet të jetë i kujdesshëm për të gjetur shoqëri të mirë që do ta ndihmojë të bëjë vepra të mira dhe të mbetet i palëkundur në fe, dhe duhet të qëndrojë larg çdo mjedisi që mund ta largojë nga e vërteta.

Një udhëzues për faqet e internetit të zgjedhura që prezantojnë Islamin në gjuhët e botës

Ja një koleksion faqesh interneti dhe lidhjesh të dobishme për t'u prezantuar jomuslimanëve Islamin, në shumë gjuhë:

- Faqja e internetit me pyetje dhe përgjigje mbi Islamin (për jo-muslimanët)
[https://islamqa.info/ar/]

(Përmban përgjigje të hollësishme për pyetjet e jomuslimanëve rreth Islamit)

- Faqja e internetit “Ftesë për jo-muslimanët” (një portal për prezantimin e Islamit)
[https://www.islamland.com/ara]

(Ofron artikuj dhe video të thjeshtuara rreth Islamit)

- Faqja e internetit e Kuranit të Shenjtë me përkthim dhe interpretim

[https://quran.com]
(E dobishme për ata që duan ta lexojnë Kuranin me një përkthim të qartë)

- Uebfaqja e IslamHouse (në qindra gjuhë)
[https://www.islamhouse.com]

(Përmban broshura, video dhe klipe audio për jo-muslimanët)

- Faqja e internetit WhyIslam

[https://www.whyislam.org/ar/]

(Ofron informacion rreth Islamit në një mënyrë moderne)

- Faqja e internetit për ftesa islame
[https://www.islamic-invitation.com]

(Përmban materiale të ndryshme propagandistike)

Kanali Zakir Naik (në anglisht dhe arabisht)
[/www.youtube.com/user/DrZakirchannel]

Këshilla kur përdorni këto faqe interneti

- Nëse një jomusliman është racional, ai mund të shkojë në faqe si WhyIslam.
- Nëse po kërkoni një krahasim midis feve, mund të shkoni te videot e Zakir Naik të cilat janë të dobishme.
- Nëse jeni të interesuar të lexoni Kuranin, quran.com është faqja më e mirë e internetit.

Mos ngurroni të na kontaktoni

Na dërgoni nëse keni ndonjë pyetje tjetër dhe ne do t'ju përgjigjemi sa më shpejt të jetë e mundur, me ndihmën e Zotit.

Çfarë është Islami?

Ne jemi këtu për të hapur një dritare të ndershme, të qetë dhe të respektueshme drejt Islamit.

Në këtë pjesë, ne nuk synojmë të bëjmë presion ose të bindim, por përkundrazi të sqarojmë dhe të sjellim në një mendje.Ne besojmë se çdo person ka të drejtë ta dijë të vërtetën nga burimi i saj, me qetësi dhe pa paragjykime.

Pse e krijuam këtë seksion?

Sepse e dimë që shumë njerëz në mbarë botën po dëgjojnë për Islamin,Por ata nuk kishin mundësi të dëgjonin nga vetë myslimanët, në gjuhën e tyre, thjesht.

Këtu do të gjeni:

Kush jemi ne?

Ne jemi një grup myslimanësh që duam të ndajmë bukurinë e besimit dhe mëshirës që kemi mësuar në këtë fe.Ne nuk jemi një organ zyrtar, as studiues. Ne thjesht dëshirojmë t'ju flasim ashtu siç flasin njerëzit, duke përdorur gjuhën e zemrës dhe të mendjes.

A mund të pyes?

Po. Nëse keni ndonjë pyetje, kuriozitet apo edhe ndonjë kundërshtim, ju mirëpresim me respekt.Nuk ka pyetje "të papërshtatshme" apo ide të paracaktuara. Ne jemi këtu për të dëgjuar dhe për të folur me mirësjellje.

Përmbajtja

Islami në pak rreshta

Monoteizëm

Duke pasur parasysh këtë rëndësi, monoteizmi (zotërimi dhe hyjnia) duhet të kuptohet saktë dhe plotësisht. Për të lehtësuar këtë qasje, monoteizmi mund të ndahet në tre seksionet e mëposhtme:

Monoteizmi i Zotërisë

Monoteizëm

Unifikimi i emrave dhe atributeve

Kjo ndarje nuk është e vetmja mënyrë për të kuptuar monoteizmin, por më tepër një mënyrë për të lehtësuar analizën dhe diskutimin rreth tij. (Koncepti i monoteizmit është çelësi për të kuptuar fenë Islame dhe rekomandohet të lexoni rreth tij.)

Monoteizmi i Zotërisë

Monoteizëm

Unifikimi i emrave dhe atributeve

Pesë Shtyllat e Islamit

Duhet t’i bësh ato, sepse lënia dhe neglizhimi i tyre është një mëkat i madh, pasi Islami bazohet në to, dhe nuk mund të konsiderohet musliman nëse mohon detyrimin e qoftë edhe njërës prej tyre, të cilat janë si më poshtë:

Dy dëshmitë: të dëshmosh se nuk ka zot tjetër përveç Zotit dhe se Muhamedi është i Dërguari i Zotit

Kryerja e namazit

Pagesa e zekatit

Agjërimi i Ramazanit

Haxh

Dy dëshmitë

Kuptimet e kësaj dëshmie mund të shpjegohen duke analizuar secilën prej tre pjesëve të saj: Pjesa e parë, "Nuk ka zot të vërtetë..." është një mohim i shumësisë së perëndive,

Mohon ekzistencën e ndonjë hyjnie të vërtetë përveç Zotit të Plotfuqishëm, ose të ndonjë entiteti që ndan atributet e Tij të Zotërimit. Pjesa e dytë, "...përveç Zotit", është një pohim dhe provë e monoteizmit, sepse nuk ka hyjni të vërtetë tjetër përveç Zotit.

Pjesa e tretë e deklaratës së besimit, “Muhamedi është i Dërguari i Zotit”, është provë e profetësisë së Muhamedit (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) dhe se ai është Vula e Profetëve. Kjo kërkon pranim të plotë të asaj që ai solli në Kuran dhe hadithe autentike.

Kryerja e namazit

Myslimanët kryejnë lutje vullnetare në shumë raste, dhe ato mund të kryhen - në kuptimin e tyre të përgjithshëm, lutje - në çdo kohë ose vend.

Pagesa e zekatit

Agjërimi i Ramazanit

Çdo musliman i aftë duhet të agjërojë gjatë Ramazanit, një muaj me status të lartë, pasi në këtë muaj Kurani iu shpall për herë të parë Profetit Muhamed (paqja dhe bekimet qofshin mbi të).

Ky ritual na mëson vetëkontrollin dhe durimin. Është i ngjashëm me namazin në atë që të dyja janë një mjet për të adhuruar vërtet Zotin, dhe i ngjashëm me zekatin në qëllimin e tij, pasi agjërimi pastron shpirtin e atij që e bën dhe zekati pastron pasurinë e tij.

Muslimanët kanë dy festa: Bajramin e Fitër, i cili shënon fundin e Ramazanit, dhe Bajramin e Kurbanit, i cili shënon fundin e Haxhit.

Agjërimi na kujton gjendjen e vështirë të atyre që janë në nevojë dhe na frymëzon të falënderojmë Zotin tonë për bekimet më të thjeshta që i marrim si të mirëqena, siç është pirja e një gote me ujë të pastër ose ngrënia e ushqimit kur e dëshirojmë.

Haxhi në Shtëpinë e Shenjtë në Mekë

Çdo mysliman i aftë për punë duhet të kryejë haxhin në Shtëpinë e Shenjtë të Zotit në Mekë një herë në jetën e tij ose të saj. Ritualet e haxhit kryhen një herë në vit dhe vizitohen nga miliona njerëz nga e gjithë bota për adhurim dhe për të kënaqur vetëm Zotin.

Secili prej këtyre akteve të adhurimit ringjall kujtimin e Zotit në shpirtrat tanë dhe na kujton të gjithëve se i përkasim Zotit dhe tek Ai do të kthehemi.

Ky mohim do të thotë se nuk ka zot të vërtetë të denjë për adhurim, dhe se askush nuk ndan me Të atributet e Sovranitetit të Tij, dhe se nuk ka Krijues apo Vetë-Mbajtës përveç Tij vetëm, pa partner apo të barabartë.

Islami u bën thirrje ithtarëve të tij të jenë të dëlirë dhe i ndalon ata nga çdo marrëdhënie seksuale para martesës.

Gjashtë Shtyllat e Besimit

6 shtyllat e besimit janë disa gjëra për të cilat një musliman duhet të jetë i sigurt që të bëhet musliman. Ato janë:

Besimi në Zot

Besimi në engjëj

Besimi në libra

Besimi në profetët dhe të dërguarit

Besimi në Ditën e Fundit

Besimi në fatin

Besimi në Zot

Zoti është Një, pa partner, Ai përfshin të gjitha qeniet dhe askush nuk i krahasohet Atij. Më i Mirësjellshmi Ai që meriton të adhurohet.

Besimi në engjëj

Besimi në libra

Muslimanët besojnë në të gjitha librat e shenjtë ashtu siç u janë shpallur të dërguarve të Zotit të Plotfuqishëm, duke përfshirë edhe atë që përmendet në Kuranin e Shenjtë si më poshtë:

Zoti ia zbriti shkrimet e shenjta Abrahamit (paqja qoftë mbi të!)

Zoti ia shpalli Tevratin Musait (paqja qoftë mbi të!)

Zoti ia zbriti Psalmet Davidit (paqja qoftë mbi të!)

4. Zoti ia zbriti Ungjillin Jezusit (paqja qoftë mbi të).

Zoti ia shpalli Kuranin Muhamedit (paqja dhe bekimet qofshin mbi të!)

Besimi në profetët dhe të dërguarit

Besimi në Ditën e Fundit

Besimi në fatin

Ungjijtë e ndryshëm që kemi sot u shkruan pas kohës së Jezusit (paqja qoftë mbi të) nga autorë të tjerë, kështu që Ungjilli i përmendur në Kuran është libri që iu shpall Jezusit, birit të Merjemes (paqja qoftë mbi të).

Disa myslimanë i referohen fragmenteve të mëposhtme nga Bibla si provë të profetësisë së Profetit Muhamed (paqja qoftë mbi të): [Ligji i Përtërirë 18:15, 18:18; Gjoni 1:19-21, 14:16, 14:17, 15:26, 16:7-8, 16:12-13]

Çfarë është Kurani?

Kurani është i mrekullueshëm në vetvete, dhe kjo është një nga karakteristikat e tij unike. Një mrekulli është një fenomen që bie ndesh me rendin natyror të gjërave dhe tregon qartë ndërhyrjen e drejtpërdrejtë të Zotit të Plotfuqishëm.

Në emër të Zotit, më të mëshirshmit, më të mëshirshmit

“Thuaj, ‘Ai është Zoti, i Vetmi. Zoti, Streha e Përjetshme. Ai as nuk lind as nuk lind. Dhe askush nuk është i krahasueshëm me Të.’”

Profeti Muhamed (paqja qoftë mbi të)

Ai ishte i njohur për ndershmërinë dhe besueshmërinë e tij. Ai nuk merrej me njerëzit e epokës para-islamike, as nuk merrej me ta në argëtime dhe lojëra, as me vallëzime dhe këngë, as nuk pinte alkool, dhe as nuk e miratonte këtë.

Suneti i tij (Zoti e bekoftë dhe i dhëntë paqe) duhet të ndiqet, ashtu siç Zoti i Plotfuqishëm i urdhëroi besimtarët në Kuran t'i bindeshin atij (Zoti e bekoftë dhe i dhëntë paqe), duke thënë: Bindjuni Zotit dhe bindjuni të Dërguarit (Sure En-Nisa: 59).

Mësuesi ynë Muhamedi (paqja dhe bekimet qofshin mbi të) u përmend në Dhiatën e Vjetër, pasi Zoti premtoi ta bekonte Ismailin dhe të nxirrte një komb të madh nga pasardhësit e tij.

“Sa i përket Ismaelit, të kam dëgjuar për të. Ja, unë do ta bekoj, do ta bëj të frytshëm dhe do ta shumoj shumë; ai do të lindë dymbëdhjetë princër dhe unë do ta bëj një komb të madh.”[136] (Besëlidhja e Vjetër, Zanafilla 17:20).

Kjo është një nga provat më të forta se Ismaili ishte një bir legjitim i Abrahamit, paqja qoftë mbi të (Besëlidhja e Vjetër, Zanafilla 16:11).

“Dhe engjëlli i Zotit i tha asaj: ‘Ja, ti je shtatzënë dhe do të lindësh një djalë dhe do ta quash Ismael, sepse Zoti e dëgjoi hidhërimin tënd’” [137]. (Besëlidhja e Vjetër, Zanafilla 16:3).

“Kështu Sara, gruaja e Abrahamit, mori shërbyesen e saj, Agarën, egjiptianen, pasi Abrahami kishte banuar dhjetë vjet në vendin e Kanaanit, dhe ia dha Abrahamit për grua.”Një nga provat e profetësisë së tij është përmendja e përshkrimit dhe emrit të tij në Dhiatën e Vjetër.

Në këtë pjesë, ne nuk synojmë të bëjmë presion ose të bindim, por përkundrazi të sqarojmë dhe të sjellim në një mendje.
Ne besojmë se çdo person ka të drejtë ta dijë të vërtetën nga burimi i saj, me qetësi dhe pa paragjykime.

Sepse e dimë që shumë njerëz në mbarë botën po dëgjojnë për Islamin,
Por ata nuk kishin mundësi të dëgjonin nga vetë myslimanët, në gjuhën e tyre, thjesht.

Ne jemi një grup myslimanësh që duam të ndajmë bukurinë e besimit dhe mëshirës që kemi mësuar në këtë fe.
Ne nuk jemi një organ zyrtar, as studiues. Ne thjesht dëshirojmë t'ju flasim ashtu siç flasin njerëzit, duke përdorur gjuhën e zemrës dhe të mendjes.

Po. Nëse keni ndonjë pyetje, kuriozitet apo edhe ndonjë kundërshtim, ju mirëpresim me respekt.
Nuk ka pyetje "të papërshtatshme" apo ide të paracaktuara. Ne jemi këtu për të dëgjuar dhe për të folur me mirësjellje.

“Kështu Sara, gruaja e Abrahamit, mori shërbyesen e saj, Agarën, egjiptianen, pasi Abrahami kishte banuar dhjetë vjet në vendin e Kanaanit, dhe ia dha Abrahamit për grua.”
Një nga provat e profetësisë së tij është përmendja e përshkrimit dhe emrit të tij në Dhiatën e Vjetër.