១- ចក្ខុវិស័យដែលខ្ញុំឃើញ មិនមែនជាការយល់សប្តិឃើញពេលថ្ងៃ ឬការស្រមើស្រមៃមុនពេលចូលគេង ឬរវាងការងងុយគេង និងការភ្ញាក់នោះទេ ប៉ុន្តែវាគឺជាការយល់ឃើញដែលមករកខ្ញុំក្នុងពេលដែលខ្ញុំងងុយគេង។
២- ចក្ខុនិមិត្តដែលឃើញ ខ្ញុំភ្ញាក់ឡើងភ្លាមៗបន្ទាប់ពីចក្ខុនិមិត្តចប់ មិនមែនតាមដំណាក់កាល ហើយបើកភ្នែកដូចពេលថ្ងៃត្រង់ ហើយខ្ញុំចាំបាននូវចក្ខុនិមិត្តនោះគ្រប់ៗគ្នា ហើយជាធម្មតា ខ្ញុំមិនដេកបន្ទាប់ពីនោះមក។
៣- ចក្ខុវិស័យបានជាប់គាំងក្នុងចិត្តអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ ខ្ញុំនៅចាំវា ហើយមិនភ្លេចវាដូចការយល់សប្តិធម្មតាទេ។ មានចក្ខុវិស័យដែលខ្ញុំចងចាំតាំងពីឆ្នាំ 1992 ហើយខ្ញុំចងចាំព័ត៌មានលម្អិតរបស់ពួកគេយ៉ាងជាក់លាក់។
៤- ខ្ញុំព្យាយាមឱ្យបានច្រើនតាមដែលអាចធ្វើទៅបានក្នុងការដេកក្នុងស្ថានភាពនៃពិធីបរិសុទ្ធ។ នេះមិនមែនមានន័យថា និមិត្តមករកខ្ញុំតែក្នុងសភាពនៃភាពបរិសុទ្ធនៃពិធីទេ ដូចដែលខ្ញុំបានយល់ឃើញច្រើនដង ក្នុងពេលដែលខ្ញុំមិនបានដេកក្នុងសភាពនៃភាពបរិសុទ្ធនៃពិធីនោះ។
5- មុនពេលចូលគេង ខ្ញុំបានអាន Surat Al-Fatihah, Ayat Al-Kursi, ពីរខចុងក្រោយនៃ Surat Al-Baqarah ហើយខ្ញុំបានអាន Surat Al-Ikhlas, Al-Falaq និង Al-Nas បីដង ហើយខ្ញុំអធិស្ឋានដល់ព្យាការី សូមព្រះជាម្ចាស់ប្រទានពរដល់គាត់ និងផ្តល់សន្តិភាពដល់គាត់។
៦- ពាក្យអង្វរដែលខ្ញុំនិយាយមុននឹងចូលគេងគឺ៖ «ឱព្រះអើយ ទូលបង្គំប្រគល់ព្រលឹង វិញ្ញាណ និងរូបកាយរបស់ទូលបង្គំដល់ទ្រង់ ក្នុងពេលដែលទូលបង្គំកំពុងដេក ដូច្នេះសូមកុំឲ្យមារសាតាំងនាំទូលបង្គំវង្វេងឡើយ»។
៧- និមិត្តភាគច្រើនដែលខ្ញុំឃើញ មិនមែនកើតឡើងមុនដោយការអធិស្ឋាន Istikhara ដែលខ្ញុំបានសួរព្រះដ៏មានមហិទ្ធិឫទ្ធិអំពីរឿងជាក់លាក់មួយ។
៨- និមិត្ត គឺជាពរពីព្រះដ៏មានព្រះចេស្ដា ដែលទ្រង់ប្រោសប្រទានដល់អ្នកណា ដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ ក្នុងចំណោមអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ ហើយពួកគេមិនមានអ្វីទាក់ទងនឹងចំនួននៃការថ្វាយបង្គំដែលបុគ្គលធ្វើនោះទេ។ ខ្ញុំមិនឃើញខ្លួនឯងថាជាកំពូលនៃសាសនាទេ ព្រោះថាមានអ្នកដែលល្អជាងខ្ញុំច្រើន ហើយមានមនុស្សមិនស្មោះត្រង់ និងមនុស្សអសីលធម៌ដែលបានឃើញការនិមិត្តដូចជាផារ៉ោន។