اشاره قرآن به حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم در تورات و انجیل

خداوند متعال در کتابش فرمود: {و به یاد آورید هنگامی را که عیسی بن مریم گفت: «ای بنی‌اسرائیل، من فرستاده خدا به سوی شما هستم، تورات را که پیش از من آمده است، تصدیق می‌کنم و به پیامبری که پس از من می‌آید و نامش احمد است، بشارت می‌دهم.» اما هنگامی که او با دلایل روشن به سراغشان آمد، گفتند: «این سحری آشکار است.» {صف: ۶}

خداوند متعال فرمود: {کسانی که از فرستاده، پیامبر درس‌نخوانده‌ای که نامش را در تورات و انجیل نزد خود نوشته می‌یابند، پیروی می‌کنند. او آنها را به نیکی فرمان می‌دهد و از بدی باز می‌دارد و چیزهای پاکیزه را برایشان حلال و چیزهای ناپاک را حرام می‌کند و بارهای سنگین و زنجیرهایی را که بر آنها بود، از دوششان برمی‌دارد. پس کسانی که به او ایمان آوردند و او را گرامی داشتند و یاریش کردند و از نور پیروی کردند - ﴿الَّذِینَ انْزَلَ بِهِمْ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ﴾ [الأعراف: ۱۵۷]

این دو آیه دلالت دارند که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در تورات و انجیل ذکر شده است، هر چقدر هم که یهودیان و مسیحیان ادعا کنند که چنین نیست، زیرا کلام خداوند متعال بهترین گفتار و راستگوترین است.

اگرچه ما مسلمانان معتقدیم که اصل تورات و انجیل از بین رفته است و آنچه از آنها به عنوان یادگار باقی مانده است، حداقل به مدت یک قرن (مانند اناجیل) تا چندین قرن (مانند تورات) به صورت شفاهی منتقل شده است، و با وجود اینکه آنچه به صورت شفاهی منتقل شده توسط دستان ناشناخته انسانی که نه پیامبر بودند و نه رسول، نوشته شده است، و با وجود اضافه شدن حروف بسیاری که هیچ ارتباطی با وحی آسمانی ندارند به آنچه نوشته شده است، و با وجود جمع‌آوری همه اینها در قرن هفدهم میلادی تحت عنوان (عهد عتیق و جدید) و بررسی ترجمه‌های آنها به زبان انگلیسی به دستور شاه جیمز بریتانیا (نسخه شاه جیمز از کتاب مقدس).

با وجود ویرایش‌های متعدد این نسخه و سایر نسخه‌ها (۱۵۳۵ میلادی تا به امروز)، و با وجود اضافات، حذف‌ها، اصلاح‌ها، تغییرات، تحریف‌ها، تغییرات و ویرایش‌های فراوان پس از ویرایش، باقی ماندن آنچه در تمام این نوشته‌ها به نبوت حضرت محمد صلی الله علیه و آله گواهی می‌دهد، تلاش‌هایی را که برای تضعیف مقام والای ایشان صورت گرفته، رد می‌کند.

پیشگویی‌های رسالت حضرت محمد صلی الله علیه و آله در کتب پیشینیان

اول: در عهد عتیق

1. در سفر پیدایش (باب ۴۹/۱۰) آمده است: «عصای سلطنت از یهودا و فرمانروا از پای‌هایش جدا نخواهد شد تا زمانی که شیلوه بیاید و امت‌ها از او اطاعت خواهند کرد.»

در ترجمه دیگری از همان متن (خانه کتاب مقدس - بیروت)، آمده است: «عصای سلطنت از یهودا و نه فرمانروایی از میان پاهای او دور نخواهد شد تا زمانی که شیلوه بیاید. اطاعت مردم از او خواهد بود.»

در تفسیر این متن، مرحوم استاد محترم عبدالاحد داوود - رحمه الله - در کتاب خود با عنوان: (محمد در کتاب مقدس) ذیل عنوان: «محمد همان شیلوه است» ذکر کرده است که این پیشگویی به وضوح به پیامبر مورد انتظار اشاره دارد، زیرا یکی از معانی این کلمه در زبان عبری شیلوه، صاحب عصا و پادشاه است و از جمله معانی آن می‌توان به آرام، صلح‌آمیز، امین و مهربان اشاره کرد و شکل آرامی (سریانی) این کلمه شیله به معنای امین است و حضرت محمد - صلی الله علیه و آله و سلم - قبل از بعثت مبارکش با عنوان صادق و امین شناخته می‌شد.

2. در کتاب تثنیه

• در کتاب تثنیه عهد عتیق، موسی، پیامبر خدا، خطاب به قوم خود گفت: (تثنیه ۱۸: ۱۵-۲۰) ترجمه این است: «خداوند، خدای شما، پیامبری مانند من را از میان شما، از برادرانتان، برای شما برخواهد انگیخت. شما به او گوش فرا دهید، مطابق هر آنچه که من در روز اجتماع از خداوند، خدای خود، در حوریب خواستم و گفتم: «دیگر صدای خداوند، خدای خود را نشنوم و این آتش بزرگ را دیگر نبینم، مبادا بمیرم.» خداوند به من گفت: «ایشان نیک گفته‌اند. من پیامبری مانند تو را از میان برادرانشان برای آنها برخواهم انگیخت و سخنان خود را در دهانش خواهم گذاشت و او هر آنچه را که به او فرمان می‌دهم به آنها خواهد گفت. هر که به سخنان من که به نام من می‌گوید گوش ندهد، از او خواهم خواست. اما پیامبری که جسارت کند و به نام من سخنی بگوید که من به او فرمان نداده‌ام بگوید، یا به نام خدایان دیگر سخن بگوید، آن پیامبر خواهد مرد.»» پیامبری که خداوند متعال برای هدایت برانگیخت مردمی از برادران یهود (که اعراب هستند) و کسی که شبیه موسی است، بر پیامبر ما و بر او درود خدا باد، سرور ما محمد صلی الله علیه و آله و سلم است.

• به همین ترتیب، در ابتدای فصل سی و سوم کتاب تثنیه (تثنیه ۳۳:۱) چنین ترجمه شده است: «و این برکتی است که موسی، مرد خدا، قبل از مرگش، بنی‌اسرائیل را با آن برکت داد. او گفت: «خداوند از سینا آمد و از سعیر بر آنها طلوع کرد. او از کوه فاران درخشید. او با ده هزار چیز مقدس آمد و در دست راستش آتشی برای شریعت آنها بود.» کوه‌های فاران یا فاران، همانطور که در کتاب پیدایش (پیدایش ۲۱:۱۲) آمده است، بیابانی است که اسماعیل (علیه السلام) و مادرش هاجر (که خدا از او راضی باشد) به آنجا مهاجرت کردند.

بیشتر تفاسیر کتاب مقدس بیان می‌کنند که نام (فاران) یا (باران) به کوه‌های مکه اشاره دارد و درخشش خداوند متعال از کوه فاران اشاره‌ای به آغاز وحی این وحی به حضرت محمد (ص) در غار حرا بر فراز کوه‌های مکه است و آمدن خداوند متعال از ده تپه اورشلیم با آتش شریعت برای آنها در سمت راست خود - پیش‌بینی سفر اسراء و معراج است که خداوند متعال حضرت محمد (ص) را با آن گرامی داشت، همانطور که توسط کاهن هدایت‌شده عبدالاحد داوود (رحمه الله) به پایان رسیده است.

3. در کتاب اشعیا

• کتاب اشعیا (اشعیا ۱۱:۴) حضرت محمد را به عنوان کسی توصیف می‌کند که فقرا را با عدالت داوری خواهد کرد و برای فقرای زمین با انصاف حکومت خواهد کرد و زمین را با چوب دهانش مجازات خواهد کرد و شریران را با نفس لب‌هایش خواهد کشت، زیرا او پارسایی را بر تن خواهد کرد و کمربند صداقت را خواهد بست. اینها همه صفات حضرت محمد است که قومش قبل از رسالت مبارکش او را به عنوان «راستگو و امین» توصیف می‌کردند.

• اشعیا ۲۱:۱۳-۱۷ نیز حاوی پیشگویی در مورد مهاجرت پیامبر است که به این صورت ترجمه شده است: «پیامبری درباره عربستان: در جنگل‌های عربستان، ای کاروان‌های دان، آب را به استقبال تشنگان بیاورید، ای ساکنان سرزمین تیما، برای فراریان نان بیاورید، زیرا از شمشیرها، از شمشیر کشیده شده، از کمان خمیده، از شدت جنگ گریخته‌اند. زیرا خداوند به من چنین می‌گوید: ظرف یک سال، مطابق سال‌های مزدوران، تمام جلال قیدار از بین خواهد رفت و بقیه تعداد مردان شجاع پسران قیدار کم خواهد شد، زیرا خداوند گفته است.» تنها پیامبری که از کوه‌های مکه به نزدیکی تیما مهاجرت کرد، حضرت محمد (ص) است که خداوند او را رحمت کند و به او آرامش عطا کند.

• در کتاب حبقوق (حبقوق ۳:۳) اینگونه ترجمه شده است: (خدا از تیمان آمد و قدوس از کوه فاران. سلاه = دعای جلال او آسمان‌ها را پوشاند و زمین از ستایش او پر شد. درخششی مانند نور وجود داشت. از دست او پرتوی از نور آمد و قدرت او در آنجا پنهان بود.) اگر کوه فاران کوه مکه (و بکه) است، پس چه کسی از پیامبران خدا غیر از حضرت محمد (ص) از مکه به نزدیکی تیما (که در شمال مدینه است) مهاجرت کرد؟

• در مزامیر منسوب به داوود: مزمور هشتاد و چهارم عهد عتیق (1-7) می‌گوید: «ای خداوند لشکرها، خانه‌های تو چه زیباست! جان من مشتاق خانه خداوند است، بلکه حتی از شوق نیز بیزار است! قلب و جسم من از خدای زنده می‌سراید! حتی گنجشک خانه‌ای و عقاب لانه‌ای برای خود می‌یابد تا جوجه‌های خود را در آن بگذارد. قربانگاه‌های تو، ای خداوند لشکرها، پادشاه و خدای من هستند! خوشا به حال کسانی که در خانه تو ساکنند؛ آنها تو را تا ابد ستایش خواهند کرد.» سلاه = دعا.

 خوشا به حال کسانی که از تو نیرو می‌گیرند، دل‌هایشان از راه‌های خانه‌ات لبریز است، آنان که از وادی بکاء عبور می‌کنند و آن را به چشمه تبدیل می‌کنند و موره را با برکت می‌پوشانند.

در ترجمه انگلیسی آنچه که به عنوان کتاب مقدس مرجع تامپسون چین شناخته می‌شود و در سال ۱۹۸۳ در ایالت‌های ایندیانا و میشیگان در ایالات متحده آمریکا منتشر شد، متن فوق به شرح زیر است:

 (ای خداوند متعال، چه زیباست مسکن تو، حتی سال‌ها روح من برای صحنهای خداوند بی تابی می‌کند... ای خداوند متعال، پادشاه من و خدای من، خوشا به حال کسانی که در خانه تو ساکنند و همیشه تو را ستایش می‌کنند. سلاه (صلاح) خوشا به حال کسانی که قدرتشان در توست، کسانی که دل به زیارت سپرده‌اند، هنگامی که از وادی بکاء عبور می‌کنند، آن را به مکانی برای بهار تبدیل می‌کنند، باران‌های پاییزی نیز آن را با برکه‌های برکت می‌پوشانند.)

تفاوت بین ترجمه‌های عربی و انگلیسی به روشنی خورشید در نیمروز است و گواه تحریفی است که بر هیچ عاقلی پوشیده نیست.

دوم: در عهد جدید 

• در کتاب مکاشفه:

کتاب مکاشفه عهد جدید (مکاشفه ۱۹/۱۵، ۱۱) می‌گوید: «آنگاه آسمان را گشوده دیدم و اسبی سفید دیدم که سوارش «حق و امین» نامیده می‌شود، کسی که به عدالت داوری و جنگ می‌کند.»

توصیف «راستگو و امین» به حضرت محمد (ص) اطلاق می‌شود، زیرا مردم مکه پیش از بعثت شریفش، دقیقاً همین توصیف را به او داده بودند.

• در انجیل یوحنا آمده است:

شاید مهمترین این بشارت‌ها، همان چیزی باشد که پیامبر خدا، حضرت عیسی علیه السلام، به آن اشاره کرده و یوحنا آن را در کتاب خود آورده است، هنگامی که درباره فرمان عیسی به شاگردانش سخن می‌گوید:

«اگر مرا دوست دارید، احکام مرا نگاه خواهید داشت. و من از پدر خواهم خواست و او دیگری را به شما عطا خواهد کرد تا همیشه با شما بماند - روح راستی که جهان نمی‌تواند او را بپذیرد، زیرا او را نمی‌بیند و نمی‌شناسد. اما شما او را می‌شناسید، زیرا او با شما ساکن است و در شما خواهد بود... اگر کسی مرا دوست داشته باشد، کلام مرا نگاه خواهد داشت. و پدرم او را دوست خواهد داشت و ما نزد او خواهیم آمد و با او مسکن خواهیم گزید. هر که مرا دوست ندارد، کلام مرا نگاه نمی‌دارد و کلامی که می‌شنوید از من نیست، بلکه از پدری است که مرا فرستاده است. من این چیزها را به شما گفته‌ام و با شما هستم. اما مدافع، روح‌القدس، که پدر او را خواهد فرستاد، همه چیز را به شما خواهد آموخت و هر آنچه را که به شما گفته‌ام به یاد شما خواهد آورد... من اکنون قبل از وقوع به شما گفته‌ام تا وقتی که اتفاق بیفتد ایمان آورید. دیگر زیاد با شما صحبت نخواهم کرد، زیرا رئیس این جهان می‌آید و او در من چیزی ندارد.» (یوحنا 14:30)

در فصل بعد، مسیح شاگردانش را نصیحت می‌کند و از آنها می‌خواهد که فرامین او را حفظ کنند. سپس می‌گوید: «چون آن یاور که از جانب پدر نزد شما می‌فرستم، یعنی روح راستی که از پدر صادر می‌شود، بیاید، او درباره من شهادت خواهد داد. و شما نیز شهادت خواهید داد، زیرا از ابتدا با من بودید. این چیزها را به شما گفتم تا آزرده خاطر نشوید. شما را از کنیسه‌ها بیرون خواهند کرد. و علاوه بر این، ساعتی می‌آید که هر که شما را بکشد، گمان خواهد کرد که به خدا خدمت می‌کند... غم و اندوه دل‌های شما را پر کرده است، اما من حقیقت را به شما می‌گویم: رفتن من برای شما مفید است. زیرا اگر من نروم، یاور نزد شما نخواهد آمد. اما اگر بروم، او را نزد شما خواهم فرستاد. و چون او آید، جهان را به گناه و عدالت و داوری محکوم خواهد کرد. به گناه، زیرا به من ایمان نمی‌آورند؛ به عدالت، زیرا من نزد پدر می‌روم و دیگر مرا نخواهید دید؛ به داوری، زیرا بر حاکم این جهان داوری شده است. هنوز چیزهای زیادی دارم که به شما بگویم، اما اکنون نمی‌توانید آنها را تحمل کنید. با این حال، وقتی او، ای روح راستی، او می‌آید و شما را به سوی تمام حقیقت هدایت خواهد کرد؛ زیرا او از جانب خود سخن نخواهد گفت، بلکه هر چه بشنود، همان را خواهد گفت. «و از امور آینده به شما خبر خواهد داد. او مرا جلال خواهد داد، زیرا آنچه را که از آن من است خواهد گرفت و به شما اعلام خواهد کرد.» - یوحنا ۱۵:۲۶ - ۱۶:۱۴

این اشاره ای که اینجا از زبان عیسی علیه السلام و یوحنا پس از او به آنچه (تسلی دهنده) می نامید، اشاره ای به محمد صلی الله علیه و آله است و کلمه (تسلی دهنده) ترجمه جدیدی از کلمه دیگری است که در قرون گذشته جایگزین شده است و کلمه قدیمی (پاراکلیط) است که کلمه ای عبری و از اصل به معنای وکیل، مدافع است.

آنچه در کتاب یوحنا درباره تسلی‌دهنده آمده، بشارت مسیح درباره حضرت محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله است. این موضوع از چند چیز آشکار می‌شود، از جمله کلمه «تسلی‌دهنده» که کلمه‌ای مدرن است و ترجمه‌های جدید عهد جدید جایگزین آن شده‌اند، در حالی که ترجمه‌های قدیمی عربی (۱۸۲۰ میلادی، ۱۸۳۱ میلادی، ۱۸۴۴ میلادی) کلمه یونانی (پاراکلیط) را به همین صورت استفاده می‌کردند، کاری که بسیاری از ترجمه‌های بین‌المللی انجام می‌دهند. در توضیح کلمه یونانی «پاراکلیط» می‌گوییم: این کلمه که ریشه یونانی دارد، بدون یکی از دو حالت نیست.

اولی «باراکلی توس» است که به معنی: تسلی‌دهنده، یاور و سرپرست است.

دومی «پیروکلتوس» است که از نظر معنی به محمد و احمد نزدیک است.

در این متون، مسیح درباره ویژگی‌های کسی که پس از او می‌آید (حضرت محمد) صحبت می‌کند.

پاراکلیت یک پیامبر انسانی است، نه روح القدس، آنطور که برخی ادعا می‌کنند!

صرف نظر از معنای پاراکلیت - احمد یا تسلی‌دهنده - توصیفات و معرفی‌هایی که مسیح برای پاراکلیت ارائه می‌دهد، مانع از آن می‌شود که آن روح‌القدس باشد و تأیید می‌کند که او انسانی است که خدا به او نبوت عطا می‌کند. این امر از تأمل در متون یوحنا در مورد پاراکلیت آشکار می‌شود. یوحنا در این جمله خود که «هر چه می‌شنود، همان را می‌گوید» از افعال حسی (گفتار، شنیدن و سرزنش) استفاده می‌کند. این توصیفات فقط می‌تواند در مورد یک انسان صدق کند. در مورد زبان‌های آتش که در روز پنطیکاست بر شاگردان دمید، زیرا گزارش نشده است که زبان‌ها در آن روز چیزی گفته‌اند، و روح در نهایت چیزی است که با الهام قلب انجام می‌شود، و در مورد گفتار، یک ویژگی انسانی است، نه یک ویژگی روحانی. مسیحیان اولیه گفته یوحنا را به عنوان اعلام یک انسان می‌دانستند و مونتانوس در قرن دوم (187 میلادی) ادعا کرد که او پاراکلیتِ آینده است و مانی نیز در قرن چهارم همین کار را کرد، بنابراین ادعا کرد که او پاراکلیت است و شبیه مسیح است، بنابراین دوازده شاگرد و هفتاد اسقف را انتخاب کرد که آنها را به کشورهای شرق فرستاد. اگر آنها پاراکلیت را به عنوان اقنوم سوم می‌دانستند، جرأت نمی‌کردند این ادعا را مطرح کنند.

یکی از ویژگی‌های کسی که پس از رفتن مسیح از این جهان می‌آید این است که مسیح و آن رسول، تسلی‌دهنده، در این جهان با هم جمع نمی‌شوند. این بار دیگر تأیید می‌کند که تسلی‌دهنده نمی‌تواند روح‌القدس باشد که در طول زندگی مسیح از او حمایت کرد، در حالی که تسلی‌دهنده تا زمانی که مسیح در این جهان است به این جهان نمی‌آید: «اگر من نروم، تسلی‌دهنده نزد شما نخواهد آمد.» روح‌القدس پیش از مسیح وجود داشت و قبل از رفتن مسیح در شاگردان حضور داشت. او در خلقت آسمان‌ها و زمین شاهد بود (به پیدایش ۱:۲ مراجعه کنید). او همچنین در تولد عیسی نقش داشت، زیرا مادرش «از روح‌القدس حامله یافت شد» - متی ۱:۱۸. آنها همچنین در روز غسل تعمید مسیح، زمانی که «روح‌القدس به شکل جسمانی مانند کبوتری بر او نازل شد» (لوقا ۳:۲۲) با هم جمع شدند. روح‌القدس با مسیح و قبل از او حضور دارد. در مورد تسلی‌دهنده، «اگر من نروم، او نزد شما نخواهد آمد»، او روح‌القدس نیست.

آنچه که نشان دهنده انسانیت روح القدس است این است که او از همان نوع مسیح است که انسان بود. مسیح درباره او می‌گوید: «و من از پدر خواهم خواست و او یاوری دیگر به شما خواهد داد.» در اینجا متن یونانی از کلمه allon استفاده می‌کند که برای اشاره به دیگری از همان نوع استفاده می‌شود، در حالی که کلمه hetenos برای اشاره به دیگری از نوع متفاوت استفاده می‌شود. اگر بگوییم منظور از این، پیام‌آور دیگری است، گفته ما منطقی می‌شود. اگر بگوییم منظور از این، روح القدس دیگری است، این منطقی بودن را از دست می‌دهیم، زیرا روح القدس یکی است و متعدد نیست.

سپس کسی که می‌آید در معرض انکار یهودیان و شاگردان قرار می‌گیرد، بنابراین مسیح بارها به آنها دستور می‌دهد که به او و پیروانش ایمان بیاورند و به آنها می‌گوید: «اگر مرا دوست دارید، احکام مرا نگه دارید» و می‌گوید: «من قبل از وقوع آن به شما گفتم، تا وقتی که اتفاق بیفتد ایمان بیاورید.» او با گفتن این جمله که «او از جانب خود سخن نخواهد گفت، بلکه هر چه بشنود، خواهد گفت» بر حقانیت خود تأکید می‌کند. اگر کسی که می‌آید روح القدس باشد، که به شکل زبان‌های آتش نازل شده و تأثیر او بر روح آنها، دانستن زبان‌های مختلف بوده است، همه این احکام بی‌معنی هستند. چنین شخصی برای ایمان آوردن به او و تأیید حقانیت او نیازی به دستور ندارد. علاوه بر این، روح القدس یکی از اعضای تثلیث است و طبق آموزه‌های مسیحی، شاگردان باید به او ایمان داشته باشند، پس چرا به آنها دستور داد که به او ایمان بیاورند؟ روح القدس، به گفته مسیحیان، خدایی است که در الوهیت خود با پدر برابر است و بنابراین می‌تواند با اقتدار خود سخن بگوید، و روح حقیقتِ در حال ظهور «با اقتدار خود سخن نخواهد گفت، بلکه هر چه بشنود، خواهد گفت.»

متن یوحنا نشان می‌دهد که زمان آمدن پاراکلیت به تأخیر افتاده است. مسیح به آنها گفت: «من هنوز چیزهای زیادی برای گفتن به شما دارم، اما شما اکنون نمی‌توانید آنها را تحمل کنید. اما وقتی او، روح راستی، بیاید، شما را به تمام حقیقت هدایت خواهد کرد» (یوحنا ۱۶:۱۳). چیزهایی وجود دارد که این پیامبر به شاگردان می‌گوید که شاگردان نمی‌توانند آنها را درک کنند، زیرا بشریت به بلوغ در درک این دین کامل که شامل جنبه‌های مختلف زندگی است، نرسیده است. غیرمنطقی است که برداشت‌های شاگردان در طول ده روز پس از عروج مسیح به آسمان تغییر کرده باشد. هیچ چیزی در متون وجود ندارد که نشان دهنده چنین تغییری باشد. بلکه، مسیحیان گزارش می‌دهند که پس از نزول روح بر آنها، بسیاری از احکام شریعت را کنار گذاشتند و چیزهای ممنوعه را مجاز شمردند. برای آنها، کنار گذاشتن احکام آسان‌تر از افزایشی است که در زمان مسیح نمی‌توانستند تحمل و تحمل کنند. فارقلیط قانونی با مقرراتی می‌آورد که برای افراد ضعیف و مسئولیت‌پذیر سنگین است، همانطور که خداوند فرموده است: «إِنَّا سَأُلْقِی عَلَیْکَ کَلِمَةً ثَقِیلًا» (مزمل: ۵).

عیسی مسیح، که درود خدا بر او باد، همچنین فرمود که «پیش از آمدن فارقلیط، شما را از کنیسه‌ها بیرون خواهند کرد. در واقع، زمانی فرا خواهد رسید که هر که شما را بکشد، گمان می‌کند که به خدا خدمت می‌کند» (یوحنا ۱۶:۲). این اتفاق پس از پنطیکاست رخ داد و آزار و اذیت پیروان مسیح ادامه یافت تا اینکه یکتاپرستان قبل از ظهور اسلام کمیاب شدند.

یوحنا اشاره کرد که مسیح به شاگردانش در مورد توصیف پاراکلیت که توسط روح القدس بر شاگردان در روز پنطیکاست نشان داده نشده بود، گفت. او شاهدی است که شهادتش به شهادت شاگردان در مسیح اضافه می‌شود: «او بر من شهادت خواهد داد و شما نیز شهادت خواهید داد» (یوحنا ۱۵:۱۶). پس روح القدس کجا برای مسیح شهادت داد؟ و به چه چیزی شهادت داد؟ در حالی که می‌بینیم رسول خدا، که درود خدا بر او باد، به بی‌گناهی مسیح از کفر و ادعای الوهیت و فرزندی خدا شهادت داد. او همچنین به بی‌گناهی مادرش از آنچه یهودیان او را به آن متهم کرده بودند، شهادت داد. خداوند فرمود: «و به سبب کفرشان و گفتارشان علیه مریم، تهمت بزرگی است» (نساء: ۱۵۶). و مسیح از تجلیل کسی که نزد او می‌آید، سخن گفت و گفت: «او مرا تجلیل خواهد کرد، زیرا آنچه را که از آن من است، خواهد گرفت و به شما اعلام خواهد کرد» (یوحنا ۱۶:۱۴). هیچ‌کس که پس از او ظهور کرد، مسیح را آن‌گونه که پیامبر اسلام او را ستایش کرد، ستایش نکرد. او او را ستود و برتری او را بر همه جهانیان نشان داد. هیچ‌یک از کتاب‌های عهد جدید به ما نگفته‌اند که روح‌القدس در روز پنطیکاست، هنگامی که به شکل زبانه‌های آتش نازل شد، مسیح را ستایش یا او را ستایش کرد.

و مسیح فرمود که پاراکلیت برای همیشه باقی خواهد ماند، یعنی دین و شریعت او، در حالی که می‌بینیم قدرت‌هایی که در روز پنطیکاست به شاگردان داده شد - اگر درست باشد - با مرگ آنها ناپدید شد و چیزی شبیه به آن از مردان کلیسا پس از آنها گزارش نشده است. در مورد رسول ما، که خداوند او را رحمت کند، او برای همیشه با هدایت و پیام خود باقی خواهد ماند و هیچ پیامبری پس از او یا پیامی نخواهد بود، همانطور که پاراکلیت «هر آنچه را که به شما گفته‌ام به شما یادآوری خواهد کرد» (یوحنا 14:26). پس از عروج او ده روز بعد، نیازی به چنین یادآوری نیست. عهد جدید گزارش نکرده است که روح القدس چیزی را به آنها یادآوری کرده است. بلکه، نوشته‌ها و نامه‌های آنها را می‌یابیم که در آنها شواهدی از گذشت زمان و فراموش کردن برخی جزئیات ذکر شده توسط دیگران توسط نویسنده وجود دارد، در حالی که رسول خدا، محمد، که خداوند او را رحمت کند، هر آنچه را که بشریت از دستورات خدا که به پیامبرانش، از جمله مسیح، علیه السلام، فرستاده بود، فراموش کرده بود، ذکر کرده است.

پاراکلیت وظایفی دارد که روح القدس در روز پنطیکاست انجام نداد، زیرا «وقتی او بیاید، جهان را در مورد گناه و عدالت و داوری ملزم خواهد کرد» (یوحنا ۱۶:۸). روح القدس در روز پنطیکاست کسی را سرزنش نکرد، اما این کاری است که رسول خدا، که خداوند او را رحمت کند، با بشر کافر انجام داد. پروفسور عبدالاحد داوود معتقد است که سرزنش در مورد عدالت توسط مسیح توضیح داده شده است، زمانی که او پس از آن گفت: «در مورد عدالت، زیرا من نزد پدر می‌روم و شما مرا نمی‌بینید» (یوحنا ۱۶:۱۰). این بدان معناست که او کسانی را که می‌گویند او مصلوب شده و فرار او از توطئه دشمنانش را انکار می‌کنند، سرزنش خواهد کرد. او به آنها گفت که او را جستجو خواهند کرد و او را نخواهند یافت، زیرا او به آسمان صعود خواهد کرد. «فرزندان من، اندک زمانی دیگر با شما هستم؛ مرا خواهید جست. و همانطور که به یهودیان گفتم، 'جایی که من می‌روم، شما نمی‌توانید بیایید'، اکنون به شما می‌گویم...'» (یوحنا ۱۳:۳۲). پیامبر آینده همچنین شیطان را سرزنش خواهد کرد و با هدایت و مکاشفه‌ای که منتشر می‌کند، او را محکوم خواهد کرد. در مورد داوری، زیرا حاکم این جهان محکوم شده است.

توصیف سرزنش با کسی که تسلی‌دهنده نامیده می‌شود، سازگار نیست. گفته می‌شود که او نزد شاگردان آمد تا آنها را برای از دست دادن استاد و پیامبرشان تسلی دهد. تسلی فقط در مواقع مصیبت داده می‌شود و مسیح به آنها مژده رحلت خود و آمدن کسی را که قرار بود بیاید، می‌داد. تسلی در زمان مصیبت و کمی بعد از آن داده می‌شود، نه ده روز بعد (زمان نزول روح‌القدس بر شاگردان). پس چرا تسلی‌دهنده‌ای که می‌آمد به مادر مسیح تسلی نداد، زیرا او سزاوارتر بود؟ علاوه بر این، مسیحیان مجاز نیستند کشته شدن مسیح بر روی صلیب را یک مصیبت بدانند، زیرا به نظر آنها این امر باعث نجات و سعادت ابدی برای بشریت است. وقوع آن شادی بی‌نظیری بود و اصرار مسیحیان مبنی بر اینکه شاگردان به تسلی روح‌القدس نیاز داشتند، آموزه رستگاری و نجات را بی‌اعتبار می‌کند. با بررسی موارد فوق، ثابت می‌شود که روح‌القدس پاراکلیت نیست. تمام صفات فارقلیط، صفات پیامبری است که پس از عیسی خواهد آمد و او پیامبری است که موسی علیه السلام به او بشارت داده بود. فارقلیط «از جانب خود سخن نمی‌گوید، بلکه هر چه می‌شنود، می‌گوید.» و کسی که موسی به او بشارت داده بود نیز چنین است: «کلام خود را در دهانش می‌گذارم و هر چه به او فرمان دهم به آنها خواهد گفت.» این توصیف پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم است، همانطور که خداوند فرمود: «و از روی هوای نفس سخن نمی‌گوید. این فقط وحیی است که وحی می‌شود. {4} او را کسی که بسیار قدرتمند است آموخت.» (نجم: 3-5)

بلکه هر آنچه در مورد فارقلیط ذکر شده، در قرآن و سنت شواهدی دارد که می‌گوید رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم کسی است که این پیشگویی را انجام داده است، زیرا او شاهد مسیح است و کسی است که از غیب خبر می‌دهد و پس از او پیامبری نخواهد آمد و خداوند دین او را تا روز قیامت به عنوان دین پذیرفته است.