Sultan Murad I
Martelaar van het veld

Sultan Murad I, zoon van Sultan Orhan, nam tijdens zijn regering de stad Edirne in (762 AH = 1360 n.Chr.) in en maakte er de hoofdstad van zijn staat van. Hij versloeg de Byzantijns-Bulgaarse alliantie in de veldslagen bij Martiza in het jaar 764 AH = 1363 n.Chr., en versloeg ook de kruisvaardersalliantie in Kosovo in het jaar 791 AH = 1389 n.Chr., waar hij de marteldood stierf.

Zijn opvoeding en machtsovername
Sultan Murad I werd geboren in 726 AH = 1326 n.Chr., het jaar waarin zijn vader de macht overnam. Hij nam de macht over na de dood van zijn vader, Orhan bin Osman, in 761 AH = 1360 n.Chr. Hij was toen 36 jaar oud en zijn heerschappij duurde 30 jaar.

Murad I was een dapper, militant, genereus en religieus man. Hij hield van orde en hield zich daaraan, en was rechtvaardig tegenover zijn onderdanen en soldaten. Hij was gepassioneerd over veroveringen en de bouw van moskeeën, scholen en schuilplaatsen. Hij had een groep van de beste leiders, experts en militairen aan zijn zijde, met wie hij een raad voor zijn adviseurs vormde. Hij breidde zich tegelijkertijd uit naar Klein-Azië en Europa.

Veroveringen van Murad I
In Europa viel Sultan Murad I de Byzantijnse bezittingen aan en nam vervolgens de stad Edirne in in het jaar 762 AH (1360 n.Chr.). Deze stad was van strategisch belang op de Balkan en was na Constantinopel de tweede stad in het Byzantijnse Rijk. Murad maakte deze stad tot hoofdstad van het Ottomaanse Rijk vanaf het jaar 768 AH (1366 n.Chr.).
Zo verplaatste de Ottomaanse hoofdstad zich van Azië naar Europa en werd Edirne een islamitische hoofdstad. Murads doel met deze verhuizing was een aantal dingen, waaronder:
1- Het benutten van de kracht van de militaire versterkingen van Edirne en de nabijheid van het strijdtoneel van jihadistische operaties.
2- Murads wens om de Europese regio’s te annexeren die zij tijdens hun jihad hadden bereikt en waar zij zich hadden gevestigd.
3- Murad verzamelde in deze hoofdstad alle elementen voor de ontwikkeling van de staat en de principes van bestuur. Er werden klassen van werknemers, legerafdelingen, groepen advocaten en religieuze geleerden gevormd. Rechtbanken werden opgericht en openbare scholen en militaire instituten werden gebouwd om de Janitsaren op te leiden.
Edirne behield deze politieke, militaire, administratieve, culturele en religieuze status totdat de Ottomanen Constantinopel veroverden in het jaar 857 AH = 1453 n.Chr. en het de hoofdstad van hun staat werd.

Kruisvaardersalliantie tegen Murad I
Slag bij Martiza
Sultan Murad zette zijn jihad voort, predikte en veroverde gebieden in Europa. Zijn leger trok eropuit om Macedonië te veroveren, en zijn overwinningen hadden verstrekkende gevolgen. Een Europees-Balkan kruisvaardersalliantie werd gevormd, gezegend door paus Europa V, en omvatte Serviërs, Bulgaren, Hongaren en de inwoners van Walachije. De lidstaten van de kruisvaardersalliantie wisten een leger van zestigduizend soldaten op de been te brengen. De Ottomaanse commandant, Lala Shahin, confronteerde hen met een strijdmacht die kleiner was dan de geallieerde strijdkrachten. Hij ontmoette hen bij İrmen aan de Martiza, waar een gruwelijke veldslag plaatsvond en het geallieerde leger werd verslagen. De twee Servische prinsen vluchtten, maar verdronken in de Martiza. De Hongaarse koning ontsnapte op wonderbaarlijke wijze aan de dood. Ondertussen was Sultan Murad druk bezig met vechten in Klein-Azië, waar hij verschillende steden veroverde. Vervolgens keerde hij terug naar zijn machtscentrum om de veroverde gebieden en landen te organiseren, zoals gebruikelijk is voor een wijze leider.
De Ottomaanse overwinning op de Martiza-rivier had belangrijke gevolgen, waaronder:
1- Ze veroverden de regio's Thracië en Macedonië en bereikten Zuid-Bulgarije en Oost-Servië.
2- De steden en bezittingen van het Byzantijnse Rijk, Bulgarije en Servië begonnen als herfstbladeren in hun handen te vallen.

Het eerste verdrag tussen het Ottomaanse Rijk en de christelijke landen
Naarmate het Ottomaanse Rijk sterker werd, werden zijn buren, vooral de zwakkere, angstig. De Republiek Ragusa, een republiek aan de Adriatische Zee, nam het initiatief en stuurde boodschappers naar Sultan Murad om een vriendschappelijk en handelsverdrag met hem te sluiten. Daarin beloofden ze een jaarlijkse bijdrage van 500 gouden dukaten te betalen. Dit was het eerste verdrag dat tussen het Ottomaanse Rijk en christelijke landen werd gesloten.

Slag om Kosovo
Sultan Murad was zelf en via zijn commandanten de Balkan binnengedrongen, wat de Serviërs provoceerde. Zij probeerden meermaals de afwezigheid van de sultan in Europa te misbruiken om de Ottomaanse legers op de Balkan en in de omliggende gebieden aan te vallen. Ze slaagden er echter niet in noemenswaardige overwinningen op de Ottomanen te behalen. Daarom sloten de Serviërs, Bosniërs en Bulgaren zich aaneen en stelden een groot Europees kruisvaardersleger op om de sultan te bestrijden, die met zijn goed voorbereide legers in de regio Kosovo op de Balkan was aangekomen.

Een van de gedenkwaardige gebeurtenissen is dat de minister van Sultan Murad een exemplaar van de Koran bij zich had. Hij opende het onbedoeld en stuitte op dit vers: "O Profeet, spoor de gelovigen aan om te vechten. Als er twintig van jullie zijn, geduldig, zullen ze er tweehonderd overwinnen, en als er honderd van jullie zijn, zullen ze duizend van de ongelovigen overwinnen, omdat zij een volk zijn dat niet begrijpt." (Al-Anfal: 65). Hij verheugde zich over de overwinning, en de moslims verheugden zich met hem. Al snel braken er gevechten uit tussen de twee legers, die heviger werden en de strijd heviger. De oorlog eindigde met de klinkende en beslissende overwinning van de moslims.

Martelaarschap van Sultan Murad
Na de overwinning in Kosovo inspecteerde Sultan Murad het slagveld, liep tussen de rijen van de dode moslims en bad voor hen. Hij controleerde ook de gewonden. Ondertussen snelde een Servische soldaat die zich dood had voorgedaan op de Sultan af. De bewakers konden hem arresteren, maar hij deed alsof hij met de Sultan wilde praten en zijn bekering tot de islam door zijn handen wilde verklaren. Op dat moment gebaarde de Sultan naar de bewakers om hem vrij te laten. Hij deed alsof hij de hand van de Sultan wilde kussen, en in een snelle beweging haalde hij een vergiftigde dolk tevoorschijn en stak de Sultan neer. Sultan Murad stierf de marteldood - moge God hem genadig zijn - op de 15e van Sha'baan 791 AH = 30 juli 1389 AD. De Janitsaren doodden de Servische soldaat onmiddellijk.

De laatste woorden van Sultan Murad
Deze grote sultan stierf de marteldood op 65-jarige leeftijd. Zijn laatste woorden waren: "Nu ik heenga, kan ik alleen God danken. Hij is de Kenner van het Onzichtbare, de Aanvaarder van de gebeden van de behoeftigen. Ik getuig dat er geen god is dan God, en niemand verdient dank en lof behalve Hij. Mijn leven loopt ten einde en ik heb de overwinning van de soldaten van de islam gezien. Gehoorzaam mijn zoon Yazid, martel de gevangenen niet, doe ze geen kwaad en beroof ze niet. Vanaf dit moment vertrouw ik jou en ons grote, zegevierende leger toe aan de genade van God, want Hij is degene die onze staat beschermt tegen alle kwaad."

Sultan Murad I leidde het Ottomaanse volk dertig jaar lang met een wijsheid en vaardigheid die door geen enkele andere staatsman van zijn tijd geëvenaard waren. De Byzantijnse historicus Halko Nedelas zei over Murad I: "Murad vervulde vele belangrijke taken. Hij vocht 37 veldslagen uit, zowel in Anatolië als op de Balkan, en kwam in elke veldslag als overwinnaar tevoorschijn. Hij behandelde zijn onderdanen met compassie, ongeacht ras of religie."

De Franse historicus Krinard zegt over hem: "Murad was een van de grootste mannen van de Ottomaanse dynastie, en als we hem persoonlijk beoordelen, vinden we hem op een hoger niveau dan alle heersers van Europa tijdens zijn regering."

Murad I erfde van zijn vader een groot emiraat van 95.000 vierkante kilometer. Na zijn martelaarschap nam zijn zoon Bayezid dit Ottomaanse emiraat over, dat inmiddels 500.000 vierkante kilometer besloeg. Met andere woorden, in ongeveer 29 jaar tijd was het meer dan vijf keer zo groot geworden als wat zijn vader Orhan hem had nagelaten.

De smeekbede van Sultan Murad vóór het uitbreken van de Slag om Kosovo
Sultan Murad wist dat hij voor de zaak van Allah vocht, en dat de overwinning van Hem kwam. Daarom smeekte en drong hij er vaak bij Allah op aan, smeekte Hem en stelde zijn vertrouwen in Hem. Uit zijn nederige smeekbede leren we dat Sultan Murad zijn Heer kende en de betekenis van dienstbaarheid besefte. Sultan Murad zegt in zijn smeekbede tot zijn Heer: "O Allah, o Meest Barmhartige, o Heer der hemelen, o U die smeekbeden aanvaardt, maak mij niet te schande. O Meest Barmhartige, o Meest Genadevolle, verhoor deze keer de smeekbede van Uw arme dienaar. Laat overvloedige regen over ons neerdalen en verdrijf de wolken van duisternis, zodat wij onze vijand kunnen zien, want wij zijn niets anders dan Uw zondige dienaren. U bent de Gever, en wij zijn Uw armen." "Ik ben niets anders dan Uw arme, smekende dienaar, en U bent de Alwetende, o Kenner van het ongeziene en de geheimen en wat de harten verbergen. Ik heb geen doel voor mezelf, noch enig belang, noch zoek ik winst. Ik verlang alleen naar Uw welbehagen, o Allah, o Alwetende, o Aanwezige in al het bestaan. Ik offer mijn ziel voor U, dus aanvaard mijn hoop, en laat de moslims niet verslagen worden door de vijand. O Allah, o Meest Barmhartige der barmhartigen, maak mij niet tot oorzaak van hun dood; laat hen in plaats daarvan overwinnen. Ik offer mijn ziel voor U, o Heer. Ik heb verlangd en heb altijd verlangd om gemarteld te worden voor de soldaten van de islam, dus laat mij hun beproeving niet zien, o mijn God, en sta mij toe, o mijn God, dat ik deze keer gemarteld word voor U en voor Uw welbehagen."

In een andere overlevering: "O mijn God, ik zweer bij Uw glorie en majesteit dat ik deze vluchtige wereld niet zoek in mijn jihad, maar ik zoek Uw welbehagen, en niets anders dan Uw welbehagen, o mijn God. Ik zweer bij Uw glorie en majesteit dat ik jihad voer in Uw zaak, dus verhoog mijn eer door voor Uw zaak te sterven."

In een andere overlevering: “O mijn God en mijn Meester, aanvaard mijn smeekbede en mijn gebed en zend door Uw genade regen op ons neer die het stof van de stormen om ons heen zal doven en ons zal onderdompelen in licht dat de duisternis om ons heen zal verdrijven, zodat wij de locaties van onze vijand kunnen zien en hem kunnen bestrijden ter wille van het verheerlijken van Uw nobele religie.”
Mijn God en mijn Meester, het koninkrijk en de macht zijn van U. U schenkt ze aan wie U maar wilt van uw dienaren. Ik ben uw hulpeloze en arme dienaar. U kent mijn geheimen en mijn openbare daden. Ik zweer bij uw glorie en majesteit dat ik in mijn strijd niet de resten van deze vergankelijke wereld zoek, maar uw plezier en niets dan uw plezier.
Mijn God en mijn Meester, ik vraag U, bij de prestige van Uw nobele gezicht, om mij tot een offer te maken voor alle moslims, en om mij niet tot oorzaak te maken van de vernietiging van welke moslim dan ook, omdat ik een ander pad bewandel dan Uw rechte pad.
Mijn God en mijn Meester, als mijn martelaarschap het moslimleger kan redden, ontneem mij dan niet het martelaarschap in Uw zaak, zodat ik van Uw gezelschap kan genieten. En wat een goed gezelschap is Uw gezelschap.
“Mijn God en mijn Heer, U hebt mij geëerd door mij te leiden op het pad van de jihad in Uw zaak, dus verhoog mijn eer door te sterven in Uw zaak.”

Deze nederige smeekbede getuigt van Sultan Murads kennis van God de Almachtige, en dat hij voldeed aan de voorwaarden van de verklaring van het monotheïsme (er is geen god dan God), en dat hij aan deze voorwaarden voldeed in zijn gedrag en leven.

Sultan Murad begreep de waarheid van het geloof en het woord van het monotheïsme, en proefde de effecten ervan in zijn leven. Zo werden trots en waardigheid hem bijgebracht, voortkomend uit het geloof in God. Hij raakte ervan overtuigd dat niemand nuttig is behalve God – de Almachtige; Hij is de Gever van leven en dood, en Hij is de Bezitter van heerschappij, autoriteit en soevereiniteit. Daarom verwijderde hij alle angst uit zijn hart, behalve voor Hem – de Almachtige. Hij boog zijn hoofd niet voor wie dan ook van de schepping, noch smeekte hij tot Hem, noch liet hij zich intimideren door zijn trots en grootheid; omdat hij ervan overtuigd was dat God de Almachtige, de Grote is. Geloof in God gaf hem grote vastberadenheid en moed, geduld en standvastigheid, vertrouwen en aspiratie voor de hoogste zaken; zoekend naar Zijn welbehagen – de Almachtige. Dus, in de gevechten die hij voerde, was hij zo standvastig als de standvastige bergen, en hij was er vast van overtuigd dat de enige eigenaar van zichzelf en zijn rijkdom God – de Almachtige is. Daarom vond hij het niet erg om alles, duur en goedkoop, op te offeren om zijn Heer tevreden te stellen.

Sultan Murad leefde de waarheid van het geloof. Daarom stortte hij zich op de jihadstrijd en offerde hij alles op wat hij had, omwille van zijn roeping tot de Islam.

Toen we geweldig waren
Uit het boek Onvergetelijke leiders van Tamer Badr