Dżihad oznacza walkę z samym sobą o powstrzymanie się od grzechów, walkę matki o zniesienie bólu ciąży, pilność studenta w nauce, walkę o ochronę swojego majątku, honoru i religii, a nawet wytrwałość w aktach kultu, takich jak post i modlitwa o czasie, co jest uważane za rodzaj dżihadu.
Uważamy, że dżihad nie polega, jak niektórzy go rozumieją, na zabijaniu niewinnych i pokojowo nastawionych niemuzułmanów.
Islam ceni życie. Walka z pokojowo nastawionymi ludźmi i cywilami jest niedozwolona. Własność, dzieci i kobiety muszą być chronione nawet podczas wojny. Niedozwolone jest również okaleczanie lub okaleczanie zmarłych, ponieważ nie jest to zgodne z etyką islamską.
Prorok, niech Bóg go błogosławi i obdarzy pokojem, przebywał na polu, kierując muzułmanów ku najwyższej idei dżihadu, ustalając jego cele i uogólniając jego zasady i kontrole poprzez następujące działania:

Po pierwsze: rozszerzenie zakresu koncepcji dżihadu

W Sunnie Proroka znajdujemy nacisk na szerokie i zróżnicowane znaczenia dżihadu, tak aby koncepcja ta nie ograniczała się do obrazu konfrontacji z wrogiem na polu bitwy. Chociaż jest to szersza sfera, do której odnosi się znaczenie dżihadu, i jest to zamierzone znaczenie w większości tekstów wymienionych w tym rozdziale, Sunna Proroka informuje nas o innych koncepcjach dżihadu, które służą jako wprowadzenie do tego obrazu.
Wśród nich jest: Dżihad przeciwko sobie w posłuszeństwie Allahowi. Al-Buchari umieścił w swoim Sahih rozdział zatytułowany „Kto walczy przeciwko sobie w posłuszeństwie Allahowi”, a także hadis Fadalah ibn Ubayd (niech Allah będzie z niego zadowolony), który powiedział: Słyszałem, jak Posłaniec Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) powiedział: „Ten, kto walczy, to ten, który walczy przeciwko sobie”. Uważał on raczej walkę przeciwko sobie w posłuszeństwie i powstrzymywanie go od nieposłuszeństwa za dżihad, ponieważ w swojej skłonności do lenistwa w posłuszeństwie i pragnieniu nieposłuszeństwa jest on uważany za wroga człowieka w rzeczywistości. Dlatego Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) uważał konfrontację z tym „ja” za dżihad ze względu na trudność przezwyciężenia pragnień. W rzeczywistości może to być trudniejsze niż pokonanie wroga na polu bitwy. W rzeczywistości dżihad przeciwko sobie jest podstawą dżihadu przeciwko wrogowi i nie można go osiągnąć bez wcześniejszego dżihadu przeciwko sobie.
Wśród nich są: mówienie prawdy, nakazywanie tego, co słuszne i zabranianie tego, co złe, zwłaszcza jeśli dzieje się to w obecności kogoś, czyja władza budzi strach wśród osób sprawujących władzę, jak w hadisie Abu Sa’ida al-Khudriego (niech Allah będzie z niego zadowolony), który powiedział: Posłaniec Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) powiedział: „Największą formą dżihadu jest słowo sprawiedliwości wypowiedziane przed tyrańskim władcą”. Przekazane przez al-Tirmidhiego w jego Sunan. W al-Mu’jam al-Awsat, na autorytecie Ibn Abbasa, który powiedział: Posłaniec Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) powiedział: „Mistrzem męczenników w Dniu Zmartwychwstania będzie Hamza ibn ‘Abd al-Muttalib, a człowiek, który sprzeciwia się tyrańskiemu władcy, zabraniając mu i nakazując mu, zostanie zabity”. Dzieje się tak, ponieważ ten, kto jest zbyt słaby, by mówić prawdę, by wesprzeć osobę uciśnioną, ustanowić prawo lub zakazać zła, jest jeszcze słabszy w innych kwestiach. Muzułmanie osłabli w tego rodzaju dżihadzie, czy to z pragnienia doczesnych korzyści, czy ze strachu przed krzywdą, która ich spotka. A Allah jest Tym, do którego zwracają się o pomoc.
Przyjęty Hadżdż jest jedną z form dżihadu dla muzułmanek, ponieważ Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) uczynił go formą dżihadu dla muzułmanek, jak w hadisie naszej matki Aiszy (niech Allah będzie z niej zadowolony), która powiedziała: „O Posłańcu Allaha, uważamy dżihad za najlepszy czyn. Czy nie powinniśmy zaangażować się w dżihad?” Odpowiedział: „Nie, ale najlepszym dżihadem jest przyjęty Hadżdż”. Przekazał Al-Buchari w swoim Sahih. Dzieje się tak, ponieważ przyjęty Hadżdż wymaga walki przeciwko sobie i Szatanowi, znoszenia różnych trudności i poświęcania swojego majątku i ciała dla jego dobra.
Zatem Prorok, niech Bóg go błogosławi i obdarzy pokojem, nazywa służbę rodzicom i dążenie do zapewnienia bytu sobie i rodzinie dżihadem na drodze Boga, co czyni koncepcję dżihadu znacznie szerszą niż to, co istnieje w wyobrażeniach niektórych. W istocie, w tym, co zostało wspomniane, możemy zawrzeć, w ogólnym sensie, wszystko, co ma znaczenie wyraźnie określonych wspólnotowych zobowiązań, które zapewniają temu narodowi wystarczalność w dziedzinie militarnej, przemysłowej, technologicznej i innych aspektów kulturowego renesansu muzułmanów, o ile celem tego jest osiągnięcie sukcesji religii Boga na ziemi, wówczas jest to zawarte w dżihadzie na drodze Boga.

Po drugie: rozszerzenie narzędzi i środków dżihadu.

Z powyższego wynika, że koncepcja dżihadu na drodze Allaha jest szeroka i obejmuje wiele aspektów dobra. Pozostaje jedynie doprecyzować ogólną koncepcję narzędzi i środków, za pomocą których dżihad na drodze Allaha jest realizowany, aby nikt nie myślał, że jeśli nie jest w stanie fizycznie prowadzić dżihadu, to nie wypełnił swojego obowiązku. Przeciwnie, narzędzia dżihadu są tak szerokie, jak samo pojęcie dżihadu. Są to rangi, według których muzułmanin przemieszcza się z jednej rangi do drugiej, zgodnie z okolicznościami i warunkami, jak w hadisie Abdullaha ibn Mas’uda, że Posłaniec Allaha, niech Allah go błogosławi i obdarzy pokojem, powiedział: „Nie ma proroka, którego Allah wysłał do narodu przede mną, który nie miałby uczniów i towarzyszy ze swojego narodu, którzy przyjęli jego Sunnę i przestrzegali jego nakazów. Następnie, po nich przyjdą następcy, którzy mówią to, czego nie robią i robią to, czego nie są nakazane robić. Więc ktokolwiek walczy z nimi swoją ręką, jest wierzącym, ktokolwiek walczy z nimi swoim językiem, jest wierzącym, a ktokolwiek walczy z nimi swoim sercem, jest wierzącym, a poza tym nie ma ziarnka gorczycy wiary”. Przekazane przez Muslima w jego Sahih.
Al-Nawawi powiedział w swoim komentarzu do Muslim: Istnieje różnica zdań na temat wyżej wymienionych (uczniów). Al-Azhari i inni powiedzieli: Są oni szczerymi i wybranymi spośród proroków, a szczerzy to ci, którzy zostali oczyszczeni z wszelkich wad. Inni powiedzieli: Ich zwolennicy. Powiedziano również: Mudżahedini. Powiedziano również: Ci, którzy nadają się do kalifatu po nich. (Al-Khuluf) z dammą na kha’ jest liczbą mnogą od khuluf z sukoon na lam, i jest to ten, który sprzeciwia się złu. Jeśli chodzi o fathę na lam, jest to ten, który sprzeciwia się dobru. To jest najbardziej znany pogląd.
Dowodem w hadisie na to, o czym mówimy, są rangi i narzędzia, na które wskazał Prorok (niech Bóg go błogosławi i obdarzy pokojem), i że za ich pośrednictwem osiąga się dżihad w kolejności odpowiadającej zdolnościom i możliwościom, jak w jego słowach: „Ktokolwiek walczy z nimi ręką, jest wierzącym; a ktokolwiek walczy z nimi językiem, jest wierzącym; a ktokolwiek walczy z nimi sercem, jest wierzącym; a poza tym nie ma nawet ziarnka gorczycy wiary”.
Pierwszą rzeczą, którą się dzięki temu osiąga, jest: dżihad ręką dla każdego, kto jest w stanie spośród tych, którzy mają władzę lub autorytet, lub językiem dla każdego, kto jest w stanie spośród ludzi opinii, myśli i mediów, co stało się dziś jednym z najszerszych pól i narzędzi dżihadu językiem, a mianowicie poprzez wyjaśnianie prawdy, której Allah pragnie od stworzenia, oraz obronę ostatecznych i jasnych zasad religii, i tak dalej, aż sprawa zakończy się zaprzeczeniem w sercu, gdy istnieje całkowita niezdolność. Ten stopień zaprzeczenia nie ustępuje, gdy nie ma możliwości, by uczynić to, co było przed nim; ponieważ każdy może to uczynić i jest to dowodem tego, co pozostaje z wiary w sercu sługi!
Wśród rzeczy, w których Prorok (niech Bóg go błogosławi i obdarzy pokojem) podkreślił szeroki zakres narzędzi i środków dżihadu, jest to, co zostało wspomniane w Al-Musnad za sprawą Anasa, który powiedział: Posłaniec Boży (niech Bóg go błogosławi i obdarzy pokojem) powiedział: „Walczcie z politeistami swoim bogactwem, swoim życiem i swoim językiem”. Łańcuch przekazu jest autentyczny według kryteriów muzułmańskich.

Po trzecie: Cele walki w islamie:

Prorok (pokój i błogosławieństwo z nim) przyszedł, aby skorygować koncepcję walki w życiu społeczeństwa arabskiego, która opierała się na plemiennych najazdach, które miały miejsce wśród nich na przedislamskich fundamentach. Ustanowił walkę, której najważniejszym celem było wzniesienie wyłącznie słowa Allaha. Rozpuścił z ich serc wszelkie przedislamskie cele zemsty, przechwalania się, wspierania kuzynów, przejmowania bogactw oraz posiadania i upokarzania niewolników. Cele te nie miały już wartości w logice prorockiej wywodzącej się z niebiańskiego objawienia. Powiedział im, jak w hadisie Abu Musy al-Aszariego (niech Allah będzie z niego zadowolony), że Beduin przyszedł do Proroka (pokój i błogosławieństwo z nim) i powiedział: O Wysłanniku Allaha, człowiek walczy dla łupów, człowiek walczy, aby być pamiętanym, i człowiek walczy, aby być widzianym, więc kto walczy w sprawie Allaha? Prorok Allaha (niech pokój i błogosławieństwo będą z nim) powiedział: „Ktokolwiek walczy, aby słowo Allaha było najważniejsze, ten walczy w sprawie Allaha”. Przekazał Muslim w swoim Sahih.
Cel ten osiąga się poprzez wzywanie ludzi do islamu i usuwanie przeszkód na drodze do tego słusznego wezwania, aby ludzie mogli usłyszeć o islamie i się o nim uczyć. Wtedy mają wybór: zaakceptować go i przyłączyć się do niego, albo żyć w jego cieniu w pokoju. Jeśli jednak zdecydują się uniemożliwić ludziom wzywanie do islamu, nie ma innego wyjścia, jak tylko z nimi walczyć, jak powiedział al-Nawawi, oby Bóg miał nad nim litość, w Rawdat al-Talibin: „Dżihad jest przymusowym wezwaniem, dlatego należy go realizować w miarę możliwości, aż nie pozostanie nikt poza muzułmanami lub pokojowo nastawionymi ludźmi”.
Walka w islamie nie została nakazana w celu wytępienia niewiernych z ziemi, ponieważ byłoby to sprzeczne z powszechną wolą Boga. Dlatego islam nie zezwala na zabijanie kogokolwiek, kto jest w kategoriach bezwzględnych określany jako niewierny. Osoba ta musi być raczej wojownikiem, agresorem i zwolennikiem muzułmanów. Ibn Tajmijja mówi: „Oświadczenie Proroka, pokój i błogosławieństwo niech będą z nim: »Nakazano mi walczyć z ludźmi, dopóki nie zaświadczą, że nie ma boga prócz Boga i że jestem Posłańcem Boga. Jeśli to uczynią, ich krew i majątek będą chronione przede mną, chyba że z uzasadnionej przyczyny, a ich rozrachunek należy do Boga«. Jest to wzmianka o celu, dla którego walka z nimi jest dozwolona, tak że jeśli to zrobią, walka z nimi jest zabroniona. Znaczenie jest takie: Nie nakazano mi walczyć z wyjątkiem tego celu. Nie oznacza to, że nakazano mi walczyć z każdym z tego powodu, ponieważ jest to sprzeczne z tekstem i konsensusem. Nigdy tego nie zrobił, raczej jego praktyką było to, że ten, kto zawarł z nim pokój, nie walczył z nim”.
Zatem koncepcja dżihadu, zgodnie z logiką proroczą, to zintegrowany system zasad, nauk, wzniosłych celów oraz różnorodnych narzędzi i środków, dostosowanych do okoliczności i warunków. Nie jest to improwizowany proces podlegający kaprysom i polityce, lecz raczej ugruntowany szariat i ustalony obowiązek. W czystej proroczej sunnie znajduje się najwyższe zastosowanie dżihadu z jego wszechstronną koncepcją, szerokimi narzędziami i głębokimi celami. Żadne doświadczenie dżihadu nie przyniesie owoców, jeśli nie będzie kierowane przez sprawiedliwe, prorocze zastosowanie tego wielkiego obowiązku.