Bir sonraki kitabım olan Bekleyen Mektuplar'ı, şu anda yanımda olup bana destek olmasını dilediğim anne tarafından büyükbabam Şeyh Abdulmuttal Es-Saidi'ye adamaya karar verdim.
Şeyh Abdülmuttal es-Saidi, fikirleri ve çabaları yüzünden birçok savaşa katıldı ve 1937'de El-Ezherlilerin fikirleri yüzünden Şeyh'e karşı ayaklanması da dahil olmak üzere birden fazla kez cezalandırıldı. Onu yargılamak için bir komite oluşturuldu. Şeyh Mahmud Şaltut, Şeyh El-Zankaloni ve diğerleri, bazı fikirlerinden vazgeçtiğini bildiren bir muhtıra yazmasını önerdiler ve Şeyh Abdülmuttal da kabul etti. Yargılama komitesi şunlardan oluşuyordu: El-Ezher Müsteşarı Şeyh Muhammed Abdüllatif El-Fahham, Usuluddin Fakültesi Şeyhi Şeyh Abdülmecid El-Lebban ve Şeriat Fakültesi Şeyhi Şeyh Mamun El-Şinnevi. Yargılama komitesi, Şeyh Abdülmuttal'ın beş yıl süreyle terfi ettirilmemesine ve Arap Dili Fakültesi'ndeki öğretim üyeliğinden Tanta'daki Genel Bölüme nakledilmesine karar verdi.
Şeyh es-Saidi, mürtedlerin öldürülmesi konusunda El-Ezher mutabakatından saparak, "Bu katı Ezherlilerle aynı fikirde olamam, çünkü onların katılıklarıyla El-Ezher'e getireceklerini ben de getireceğim" dedi. Şeyh İsa Manun liderliğindeki El-Ezher şeyhlerinin saldırılarına rağmen, El-Saidi herkes için din özgürlüğünün önemini vurgulamakta kararlıydı. Abdülmuttal es-Saidi, bir mürted için ölüm cezasının yalnızca katil bir mürted veya Müslümanları dinlerinden dönmeye zorlayan birine verilmesi gerektiğine inanıyordu. Buradaki mücadele özgürlüğün savunulmasıdır. Barışçıl bir mürted için ise bu dünyada bir ceza yoktur, çünkü din özgürlüğü dünyevi cezayla bağlantılıdır. İnancın dünyevi cezası varsa, din özgürlüğü de yoktur ve bunun tersi de geçerlidir. Bu konudaki desteği, "Dinde zorlama yoktur" ayeti olan Kur'an-ı Kerim'di.
Dini görüşleri nedeniyle büyük sıkıntılar çeken büyükbabam Şeyh Abdulmuttal Es-Saidi, Beklenen Mektuplar adlı kitabımı ithaf edebileceğim en uygun kişinin o olduğunu düşündüm.