Kam vendosur t’ia kushtoj librin tim të radhës, “Letrat në pritje”, gjyshit tim nga nëna, Sheikh Abdul Muttal Al-Saidi, të cilin do të doja ta kisha pranë në këtë kohë për të më mbështetur.
Shejh Abdel Muttal Al-Saidi pati shumë beteja si rezultat i mendimeve dhe përpjekjeve të tij, dhe ai u ndëshkua më shumë se një herë, përfshirë vitin 1937 kur Al-Azharitët u rebeluan kundër Shejhit për shkak të mendimeve të tij. U formua një komitet për ta gjykuar atë. Shejh Mahmoud Shaltout, Shejh Al-Zankaloni dhe të tjerë sugjeruan që ai të shkruante një memorandum ku të njoftonte tërheqjen e disa prej mendimeve të tij, dhe Shejh Abdel Muttal u pajtua. Komiteti i gjykimit përbëhej nga: Shejh Muhamed Abdel Latif Al-Fahham, Nënsekretar i Al-Azharit; Shejh Abdel Majeed Al-Labban, Shejh i Fakultetit të Usul Al-Din; dhe Shejh Mamoun Al-Shinnawi, Shejh i Fakultetit të Sheriatit. Komiteti i gjykimit arriti në përfundimin se Shejh Abdel Muttal do të privohej nga ngritja në detyrë për pesë vjet dhe se ai do të transferohej nga mësimdhënia në Fakultetin e Gjuhës Arabe në Departamentin e Përgjithshëm në Tanta.
Shejh Al-Saidi devijoi nga konsensusi i Al-Azharit mbi çështjen e vrasjes së apostatëve, duke thënë: "Unë nuk mund të pajtohem me ata el-Azharitë të ngurtë, sepse do t'i sjell Al-Azharit atë që ata sjellin me ngurtësinë e tyre". Pavarësisht sulmeve të sheikëve të Al-Azharit, të udhëhequr nga Shejh Issa Manoun, Al-Saidi mbeti i palëkundur në theksimin e rëndësisë së lirisë fetare për të gjithë. Abdel Muttal Al-Saidi besonte se dënimi me vdekje për një apostat duhet t'i shqiptohet vetëm një apostati vrasës ose atij që i detyron myslimanët të braktisin fenë e tyre. Lufta këtu është në mbrojtje të lirisë. Sa i përket një apostati paqësor, nuk ka dënim për të në këtë botë, pasi liria fetare është e lidhur me dënimin e kësaj bote. Nëse ka dënim të kësaj bote për besimin, atëherë nuk ka liri fetare dhe anasjelltas. Mbështetja e tij për këtë ishte vargu i Shenjtë Kuranor, "Nuk ka detyrim në fe".
Gjyshi im, Shejh Abdul Muttal Al-Saidi, u përball me shumë telashe për shkak të pikëpamjeve të tij fetare, dhe për këtë arsye ai ishte personi më i përshtatshëm të cilit ia pashë t’i kushtoja librin tim, “Letrat e Pritura”.