Pashë se isha në një nga qytetet amerikane pranë vendit të vullkanit masiv Yolston para shpërthimit të tij, dhe kjo ndodhi në orët e para të mëngjesit pas agimit dhe para lindjes së diellit, dhe njerëzit flinin. Vullkani masiv Yolston shpërtheu dhe disa klipe vizuale të momentit kur shpërtheu vullkani kaluan para meje. Skenat e shpërthimit ishin shumë të frikshme dhe nuk mund të përshkruhen, por pashë një kolonë zjarri që ngrihej nga toka në qiell në një distancë shumë të gjatë. Nuk e pashë fundin e saj dhe tymi i përmendur në Suretu Ad-Dukhan filloi të përhapet. Qëndrova në çatinë e ndërtesës në të cilën jetoja dhe thirra ezanin në një kohë tjetër nga koha e ezanit në orët e hershme të mëngjesit, në mënyrë që njerëzit të zgjoheshin dhe të nxitonin të largoheshin nga qyteti para se tymi t'i arrinte, por zëri im ishte i ulët, kështu që zëri im nuk arriti tek njerëzit, dhe dëgjova zërin e një numri të vogël të atyre që po thërrisnin ezanin si unë, në mënyrë që njerëzit të zgjoheshin. Pastaj një person erdhi nga pas meje dhe më tha: “Nuk ka kohë dhe njerëzit nuk do të zgjohen, kështu që le të ikim para se të na arrijë tymi.”
Disa nga ata që ishin me mua në ndërtesë filluan të përgatiteshin për t'u larguar. Hyra në banjo për të kryer nevojat dhe për të marrë abdes. Kur dola nga banjoja, pyeta veten nëse kisha marrë abdes apo jo. Shikova këmbët e mia dhe ndjeva se ishin të lagura me ujë. Isha i sigurt se e kisha përfunduar abdesin në përgatitje për udhëtimin. U drejtova drejt makinës, e cila ishte plot me njerëz. Kishte edhe një makinë tjetër plot me njerëz, dhe ata po prisnin që unë të largohesha para se tymi të na arrinte. Ndjeva keqardhje që kishte vetëm dy makina gati për t'u larguar dhe plot me njerëz, ndërsa pjesa tjetër e njerëzve flinte, pasi prisja që makinat dhe njerëzit do të mbusheshin rrugët për t'i shpëtuar tymit.