Imperium Osmańskie
(699 – 1342 AH / 1300 – 1924 ne)
Imperium Osmańskie dumnie stoi w sercu historii ludzkości, niosąc sztandar islamu przez ponad sześć wieków, podbijając Europę i Azję oraz tworząc potężne państwo islamskie. Europa-krzyżowcy obawiała się go i drżała z jego powodu przez wieki, a Europa nieustannie przygotowywała się do jego wyeliminowania, czekając na okazję za okazją. Jednak Imperium Osmańskie i jego przywódcy zadawali im cios za ciosem, aż gdy Osmanowie padli na ziemię, porzucili prawdziwe islamskie rządy i przyjęli środki władzy, Europa-krzyżowcy rzucili się na nich, rozdarli ich na strzępy i szerzyli masonerię wśród ich młodzieży i przywódców, aż kalifat osmański upadł i został zniesiony z rąk Mustafy Kemala Atatürka.
Imperium Osmańskie było krajem z największą liczbą podbojów islamskich po Imperium Umajjadów. Osmanowie odnowili wezwanie do dżihadu i podbojów, rozpoczynając podboje w Europie i częściach Azji Mniejszej. Najbardziej znaczącym z tych podbojów było zdobycie Konstantynopola przez sułtana Mehmeda Zdobywcę w 857 r. n.e. / 1453 r. n.e. Kalifatowi Osmańskiemu przypisuje się również podbój Europy Środkowej, ponieważ Osmanowie podbili Bałkany w 756 r. n.e. / 1355 r. n.e., a wszystkie kraje Europy Środkowej poddały się im jeden po drugim. Bułgaria została podbita w 774 r. n.e. / 1372 r. n.e., Serbia w 788 r. n.e. / 1386 r. n.e., Bośnia i Hercegowina w 792 r. n.e. / 1389 r. n.e., a także Chorwacja, Albania, Belgrad i Węgry. Armie osmańskie, dowodzone przez sułtana Sulejmana Wspaniałego, dotarły do murów Wiednia i obległy go w 936 r. n.e. / 1529 r. n.e., lecz nie zdołały go zdobyć. Podobnie, ponad sto pięćdziesiąt lat później, armie osmańskie oblegały Wiedeń w 1094 r. n.e. / 1683 r. n.e., za panowania sułtana Mehmeda IV.
Większość tych ziem pozostawała w rękach muzułmanów i podporządkowana kalifatowi osmańskiemu przez cały okres jego panowania. Jednak stopniowo zaczęły się one rozpadać, gdy Imperium Osmańskie weszło w okres słabości. Do roku 1337 AH (1918 n.e.) kalifat osmański nie posiadał żadnego innego terytorium na kontynencie europejskim poza Stambułem. Długotrwała obecność tych regionów europejskich pod panowaniem kalifatu osmańskiego sprawiła, że całe regiony stały się muzułmańskie, takie jak Macedonia, Albania, Bośnia i Hercegowina, a także duże społeczności muzułmańskie w Bułgarii, Rumunii i Czarnogórze.
Nawrócenie większości mieszkańców regionów kontrolowanych przez Imperium Osmańskie na islam było możliwe dzięki sprawiedliwemu i równemu traktowaniu ludności muzułmańskiej przez Turków. Słaby, biedny wieśniak mógł osiągnąć najwyższe i najbardziej wpływowe stanowiska w Imperium Osmańskim – była to forma sprawiedliwości społecznej, która była niemożliwa we współczesnych społeczeństwach europejskich. Bezpieczeństwo zastąpiło konflikty i chaos w tych regionach, a Europa korzystała ze skrupulatnej organizacji armii osmańskiej i jej systemów administracyjnych, opartych przede wszystkim na sprawności. Wyznawcy innych religii, takich jak chrześcijaństwo i judaizm, również cieszyli się hojnym traktowaniem w regionach rządzonych przez Imperium Osmańskie przez kilka stuleci, czego skutki są wyraźnie widoczne w sposobie, w jaki społeczności te do dziś zachowują swoje języki, kultury i religie.

Z książki „Niezapomniane kraje” majora Tamera Badra