Toen de Mongolen hun boodschappers naar Qutuz stuurden, en in die tijd de grootste militaire macht ter wereld vormden, verzamelde Qutuz de leiders en adviseurs en toonde hun de boodschap en wat deze inhield, een verzoek tot overgave en onderwerping. Sommige leiders waren van mening dat ze zich moesten overgeven aan de Tataren en de verschrikkingen van de oorlog moesten vermijden, maar Qutuz zei: "Ik zal de Tataren zelf ontmoeten. O leiders van de moslims, jullie eten al lange tijd uit de staatskas en jullie staan afkerig tegenover de indringers. Ik ga op pad. Wie voor de jihad kiest, moet met mij meegaan, en wie dat niet doet, moet terugkeren naar huis. God waakt over hem, en de zonde van de moslimvrouwen rust op de nek van degenen die achterblijven om te vechten."
Qutuz sneed de nekken af van de vierentwintig boodschappers die Hulagu met de dreigende boodschap naar hem had gestuurd en hing hun hoofden op in Al-Raydaniyah in Caïro. De vijfentwintigste behield hij om de lichamen naar Hulagu te brengen.
Toen stond hij op en richtte zich huilend tot de prinsen en zei: “O prinsen van de moslims, wie zal de islam verdedigen als wij er niet zijn?”
De prinsen verklaarden akkoord te gaan met de jihad en de strijd aan te gaan met de Tataren, ongeacht de kosten.
Qutuz stuurde boodschappers naar Egypte om op te roepen tot jihad op de weg van God, met zijn plicht en deugden. De Egyptenaren reageerden hierop en Qutuz trok met het leger de strijd aan met de Mongolen. Uiteindelijk versloeg hij hen en stopte hun opmars naar de rest van de islamitische wereld.

Hierbij wordt het volgende opgemerkt:
1- Er was een groep Egyptenaren die niet wilde vechten en zich wilde overgeven aan de Mongolen. De aard van deze groep is van toepassing op de aard van velen van ons vandaag de dag. Dat wil zeggen, niet alle Egyptenaren hadden destijds een vast geloof, dus niemand kan me vertellen dat we niet zoals onze voorouders zijn en niet zoals hen zullen worden.
2- Qutuz blokkeerde de weg voor deze groep door de Mongoolse boodschappers te doden, zodat de Egyptenaren geen andere keuze hadden dan de confrontatie aan te gaan en te vechten.
3- Egypte was in die tijd verdeeld onder een aantal vorsten en er ontstond een semi-burgeroorlog tussen hen, maar uiteindelijk verenigden ze zich om de vijand te confronteren en dit gebeurde in recordtijd, ongeveer een jaar, en ze versloegen de grootste militaire macht van die tijd.
4- De meest geschikte manier om met de dreiging om te gaan, is deze te confronteren, niet om zich ervan terug te trekken of uit te stellen. Daarom besloot Quds de Mongolen buiten Egypte te confronteren en wachtte niet tot ze hem bereikten.
5- Het motief dat Qutuz destijds gebruikte, was de jihad ter wille van God. Zonder dit motief zou hij er niet in geslaagd zijn deze grote legers te trotseren. Dit is wat het Westen uit ons geloof probeert te bannen en degenen die deze slogan dragen als terroristen brandmerkt, ook al zijn ze dat niet.
6- Qutuz en de prinsen doneerden hun geld om de militaire campagne te financieren, zodat ze een voorbeeld zouden zijn voor de rest van de bevolking om ook hun geld te doneren. Dit is het tegenovergestelde van onze huidige realiteit, waarin presidenten en koningen bezuinigingen eisen van hun volk, terwijl ze zelf genieten van de rijkdom van hun volk.

Weet je nu waarom wij geweldig waren?

Als u op zoek bent naar oplossingen voor onze hedendaagse realiteit, moet u onze roemruchte geschiedenis lezen.

Fragmenten uit mijn boek Onvergetelijke Leiders

Als God het wil, kunt u op ons wachten met een nieuw artikel in dezelfde serie.

Tamer Badr