მუსლიმებმა თათრების ხელში დამარცხების რეალობა მანამ არ შეცვალეს, სანამ ვიღაც არ გამოჩნდა და ულამაზესი შეძახილი არ წამოიძახა: „ოჰ, ისლამო!“ ყოვლისშემძლე ღმერთმა ქუთუზს, ღმერთმა შეიწყალოს იგი, ეს სიტყვა მისცა, რათა მისი მთელი ცხოვრება შეეჯამებინა და თავისი მართალი ჯარისკაცებისა და მათი მიმდევრებისთვის ყურადღება იმ ერთადერთ დროშისკენ მიეპყრო, რომლის ქვეშაც ერი ყოველთვის იდგა და გამარჯვებას აღწევდა.
მაგრამ რამდენადაც არ უნდა ეცადოს რომელიმე ლიდერი თავისი ხალხის მოტივაციას ისლამის გარდა სხვა რამით, ჩვენ ვერასდროს მივაღწევთ წარმატებას. ყოვლისშემძლე ალაჰი უარს ამბობს გამარჯვებაზე, თუ გარეგნულად და შინაგანად მას არ მივყვებით. ჩვენი გარეგნული იერი მუსლიმურია, მაგრამ ჩვენი შინაგანი იერი მუსლიმურია. ჩვენი პოლიტიკა მუსლიმურია. ჩვენი ეკონომიკა მუსლიმურია. ჩვენი მედია მუსლიმურია. ჩვენი სასამართლო სისტემა მუსლიმურია. ჩვენი არმია მუსლიმურია. ეს ასე ნათელია. დამალვის, თავის არიდების, შიშისა და დარდის გარეშე. ჩვენთვის არაფრის სირცხვილი არ არის.
ერისა და მისი ოკუპირებული მიწების დაკარგული ღირსების აღდგენის ერთადერთი გზა ჯიჰადია და ჩვენ სხვა გზა არ გვაქვს. ღვთის მოციქულმა, ღმერთმა დალოცოს და მიანიჭოს მას მშვიდობა, სიმართლე თქვა, როდესაც თქვა: „თუ თქვენ ჩაერთვებით „ინაჰის“ გარიგებებში, წაიღებთ ძროხების კუდებს, დაკმაყოფილდებით სოფლის მეურნეობით და მიატოვებთ ჯიჰადს, ღმერთი დაგაკისრებთ დამცირებას, რომელსაც ვერაფერი მოგიხსნით, სანამ თქვენს რელიგიას არ დაუბრუნდებით“. ღვთის მოციქულმა, ღმერთმა დალოცოს და მიანიჭოს მას მშვიდობა, სიმართლე თქვა.

ტამერ ბადრის წიგნიდან „დაუვიწყარი ქვეყნები“