როდესაც მის უდიდებულესობას, შეიხ მუჰამედ იბნ სალიჰ ალ-უტაიმინს, ჰკითხეს: არსებობს თუ არა განსხვავება მოციქულსა და წინასწარმეტყველს შორის? მან უპასუხა: დიახ, მეცნიერები ამბობენ: წინასწარმეტყველი არის ის, ვისაც ღმერთმა კანონი გაუგზავნა და არ უბრძანა მისი გადაცემა, არამედ ის მოქმედებს მისით საკუთარი გონებით, მისი გადაცემის ვალდებულების გარეშე.
მაცნე არის ადამიანი, რომელსაც ღმერთმა გამოუცხადა კანონი და უბრძანა მისი გადაცემა და აღსრულება. ყველა მაცნე წინასწარმეტყველია, მაგრამ ყველა წინასწარმეტყველი არ არის მაცნე. მაცნეებზე მეტი წინასწარმეტყველია. ღმერთმა ყურანში ზოგიერთი მაცნე ახსენა, ზოგი კი - არა.

მაგრამ ამ ფატვაში მეცნიერთა კონსენსუსს წმინდა ყურანის ორი ლექსით გადავუხვიე.

ყოვლისშემძლე ღმერთმა თქვა: (სასიხარულო ამბებისა და გაფრთხილების მაცნეები, რათა კაცობრიობას მაცნეების შემდეგ ღმერთის წინააღმდეგ არანაირი არგუმენტი არ ჰქონდეს. და ღმერთი უზენაესია ძლევამოსილი და ბრძენი.)
ყოვლისშემძლე ღმერთმა თქვა: „კაცობრიობა ერთი თემი იყო, შემდეგ ღმერთმა გაგზავნა წინასწარმეტყველები სასიხარულო ამბების მწოდებლებად და გამაფრთხილებლებად და მათთან ერთად ჭეშმარიტად მოავლინა წმინდა წერილი, რათა განესაჯა ხალხს შორის ის, რაზეც ისინი უთანხმოებას გამოთქვამდნენ“.
ორივე აიათი ადასტურებს, რომ როგორც წინასწარმეტყველი, ასევე მაცნე გადმოსცემენ იმას, რაც მათთვის გამოცხადდა ყურანის ტექსტის მიხედვით და არცერთი მათგანისთვის გამონაკლისი არ არსებობს. ლოგიკურია, რომ ხალხს დაკავშირებული საკითხი გამოცხადდეს მაცნეს ან წინასწარმეტყველს და ის არ გადასცემდეს მას ხალხს?

მაშ, ყურანსა და სუნას ვეწინააღმდეგე თუ მეცნიერთა კონსენსუსს?
ამით უარვყოფ იმას, რაც რელიგიაში აუცილებლობით არის ცნობილი ყურანისა და სუნაჰის მიხედვით, თუ უარვყოფ იმას, რაც რელიგიაში აუცილებლობით არის ცნობილი მეცნიერთა ფატვების საფუძველზე?
როდესაც ფატვები ყურანსა და სუნაზე მაღალი რანგისაა, მივესალმები იმ ფაქტს, რომ მათი თვალსაზრისით, მე უარვყოფ იმას, რაც რელიგიიდან აუცილებლობით არის ცნობილი.