დავინახე ჩვენი ბატონი ომარ ბინ ალ-ხატაბი, ღმერთმა კმაყოფილი იყოს მისით, მიწაზე მკვდარი, ზურგზე მწოლიარე, თეთრ სამოსელში გახვეული, სახე დაუფარავი. მის წინ მივდიოდი და ხელში ჩემი წიგნი, „მოლოდინი წერილები“, მეჭირა.