დავინახე, რომ ამერიკულ ერთ-ერთ ქალაქში ვიყავი, იოლსტონის უზარმაზარი ვულკანის ამოფრქვევამდე, გამთენიისას, მზის ამოსვლამდე, როდესაც ხალხი ეძინა. იოლსტონის უზარმაზარი ვულკანი ამოიფრქვა და ვულკანის ამოფრქვევის მომენტის რამდენიმე ვიზუალური კლიპი ჩემს წინ გადაიცა. ამოფრქვევის სცენები ძალიან საშიში იყო და მათი აღწერა შეუძლებელია, მაგრამ დავინახე ცეცხლის სვეტი, რომელიც მიწიდან ცაში ძალიან შორს ადიოდა. მისი დასასრული არ დამინახავს და სურათ ად-დუხანში მოხსენიებული კვამლი გავრცელებას იწყებდა. იმ შენობის სახურავზე ვიდექი, სადაც ვცხოვრობდი და დილის საათებში აზანის დროის გარდა სხვა დროს გამოვიძახე ადჰანი, რათა ხალხი გაეღვიძებინათ და ქალაქიდან ჩქარა გასულიყვნენ, სანამ კვამლი მათამდე მიაღწევდა, მაგრამ ჩემი ხმა დაბალი იყო, ამიტომ ჩემი ხმა ხალხამდე არ მისულა და გავიგე იმ მცირერიცხოვანი ადამიანების ხმა, ვინც ჩემსავით აზანს გამოძახებდა, რათა ხალხი გაეღვიძებინა. შემდეგ ვიღაც უკნიდან მოვიდა და მითხრა: „დრო არ არის და ხალხი არ გაიღვიძებს, ამიტომ წავიდეთ, სანამ კვამლი ჩვენამდე მოვა“.
შენობაში ჩემთან ერთად მყოფთაგან რამდენიმემ წასასვლელად მზადება დაიწყო. აბაზანაში შევედი, რომ შვება მომეტანა და განბანა ჩამეტარებინა. როდესაც აბაზანიდან გამოვედი, საკუთარ თავს ვკითხე, მქონდა თუ არა განბანა. ფეხებს დავხედე და ვიგრძენი, რომ წყლით იყო დასველებული. დარწმუნებული ვიყავი, რომ მგზავრობისთვის მოსამზადებლად განბანა დავასრულე. მანქანისკენ გავემართე, რომელიც ხალხით იყო სავსე. იქ კიდევ ერთი მანქანა იდგა, ასევე ხალხით სავსე და ისინი ელოდებოდნენ ჩემს წასვლას, სანამ კვამლი ჩვენამდე მოდიოდა. ვნანობდი, რომ მხოლოდ ორი მანქანა იყო წასასვლელად მზად და სავსე ხალხით, დანარჩენები კი ეძინათ, რადგან ველოდი, რომ მანქანები და ხალხი გზებზე გადაჭედილი იქნებოდა კვამლისგან თავის დასაღწევად.