«Իսլամի և քաղաքացիական պետության, ո՛չ էլ իսլամի և քաղաքացիության, ո՛չ էլ իսլամի և կարծիքի ու համոզմունքի ազատության մասին խոսակցությունների միջև որևէ տեսակի խզում չկա։ Նրանք, ովքեր ենթադրում են, որ իսլամի և այս բոլոր ժամանակակից գաղափարների միջև խզում կա, իրենք չեն հասկանում իսլամի ճշմարտությունը, ոչ էլ կարդում են Մարգարեի (խաղաղություն և օրհնություն լինի նրա վրա) և նրա ազնիվ ուղեկիցների պատմությունը՝ Աստված գոհ լինի նրանցից, ճիշտ կամ արդար ձևով։ Ահա թե ինչու իսլամում պետությունն ունի իր առանձնահատկությունները, ինչպես իսլամում կառավարման համակարգն ունի իր սեփական հիմքերը՝ Աստծուն ծառայելը, արդարադատությունը, խորհրդակցությունը և դրա պարտավորությունը, հավասարությունը, իշխանություն ունեցողներին հնազանդությունը, իշխանություն ունեցողներին խորհուրդ տալու պարտավորությունը, կառավարչի կամ հովվի պատասխանատվությունը և նրա ենթարկումը դատական համակարգի և ազգի վերահսկողությանը, ազգի քաղաքական միասնությունը, իրավունքների և պարտականությունների երաշխիքը և ազատությունը։ Այս հիմքերը ներկայացնում են իսլամական համակարգի միջուկը և դրա եզակիությունն առավել արտահայտող հիմքերը»։

Թամեր Բադրի «Հովվի և հոտի բնութագրերը» գրքից