Երբ ես փոքր էի՝ ավագ դպրոցում, ամենագեղեցիկ գույնը, որ ես սիրում էի, կապույտն էր, և ես զարմացած էի, որ դրախտում ծառերի և ֆերմաների գույնը կանաչն էր, և ես ընդհանրապես չէի սիրում կանաչ գույնը, մինչև երազում տեսա, որ կարծես թափառում էի դրախտում, և տեսա, որ ծառերն ու բերքը կանաչ էին, բայց դրանք նման չէին այն կանաչ գույնին և դրա երանգներին, որոնք մենք գիտենք երկրի վրա, այլ կանաչ գույնի, որն ավելի գեղեցիկ էր, քան կապույտը և ցանկացած այլ գույն, որը ես ճանաչել էի իմ ողջ կյանքի ընթացքում: Դա գեղեցիկ և տարօրինակ կանաչ գույն էր, որը չի կարելի նկարագրել, ուստի այդ ժամանակ ես գիտեի հետևյալ տողի իմաստը. «Ինչ որ աչք չի տեսել և ականջ չի լսել»:
Սա է, ինչ ես տեսա միայն գույների մասին, այնպես որ, ինձ ի՞նչ կհետաքրքրեր, եթե տեսնեի պալատներ, գետեր և գեղեցիկ կանայք։
Օ՜, Ալլահ, տուր մեզ ամենաբարձր դրախտը