Πολιορκία της Βιέννης
και εσχάτης προδοσίας

Ο Αυστραλός τρομοκράτης έγραψε στο τουφέκι με το οποίο σκότωσε 49 άοπλους Μουσουλμάνους στο τζαμί: «Βιέννη 1683». Φυσικά, 90% από τους Μουσουλμάνους που διάβασαν αυτές τις λέξεις δεν ήξεραν τι σήμαιναν. Ας διαβάσουμε λοιπόν το θέμα «Βιέννη 1683» και γιατί αυτός ο Αυστραλός τρομοκράτης το έγραψε στο τουφέκι του.

Η Μάχη της Βιέννης έλαβε χώρα στις 20 του Ραμαζανιού του 1094 AH / 12 Σεπτεμβρίου 1683 μ.Χ. Αφού η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε πολιορκήσει τη Βιέννη για δύο μήνες, η μάχη έσπασε την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ευρώπη, καθώς οι πολωνικές, γερμανικές και αυστριακές δυνάμεις, με επικεφαλής τον βασιλιά Ιωάννη Γ΄ Σομπιέσκι της Πολωνίας, κέρδισαν τη μάχη επί του οθωμανικού στρατού με επικεφαλής τον Μεγάλο Βεζίρη Καρά Μουσταφά, διοικητή των οθωμανικών δυνάμεων.

Οθωμανοί και Βιέννη
Η κατάκτηση της Βιέννης ήταν από καιρό όνειρο των Οθωμανών σουλτάνων, δεδομένης της στρατηγικής της σημασίας για τον έλεγχο των εμπορικών και μεταφορικών οδών στην καρδιά της Ευρώπης. Κάθε φορά, οι Οθωμανοί αρκούνταν στο να επιστρέφουν από τα τείχη της Βιέννης, έχοντας αποκτήσει πλούτο και ίσως νέα μέρη της Ανατολικής ή Κεντρικής Ευρώπης βάσει συμφωνιών με την Αυστριακή Αυτοκρατορία.
Η πρώτη πολιορκία είχε γίνει κατά την εποχή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, ενάμιση αιώνα πριν από αυτό, αφού είχε διεισδύσει στην Ευρώπη μετά τη νίκη του επί των Ούγγρων στη τρομερή Μάχη του Μοχάτς. Οι στρατοί του Μεγαλοπρεπούς εισήλθαν στη Βουδαπέστη, την πρωτεύουσα της Ουγγαρίας, στις 3 Ζου αλ-Χίτζα του 932 AH / 10 Σεπτεμβρίου 1526 μ.Χ., καθιστώντας (το Μουχρέσταν) μια ακόμη οθωμανική επαρχία και εγκαθιδρύοντας τον απόλυτο έλεγχο των Οθωμανών στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
Το 1683 μ.Χ., οι Τούρκοι πολιόρκησαν τη Βιέννη για δεύτερη φορά, αλλά ο Κόμης Στάρχαμμπεργκ κατάφερε να αποκρούσει τους Τούρκους σε μια μάχη στο Όρος Κάλενμπεργκ. Στη συνέχεια, ανακατέλαβαν τη Βουδαπέστη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1686 μ.Χ., μετά από 145 χρόνια οθωμανικού ελέγχου στη Βουδαπέστη.

Πριν από τη μάχη
Η Γερμανία ανταγωνιζόταν τους Οθωμανούς στην Ουγγαρία και τη Σλοβακία, και ο Οθωμανός Μεγάλος Βεζίρης ήταν απασχολημένος με την ιδέα να καταφέρει ένα ισχυρό πλήγμα για να εμποδίσει τη Γερμανία να αναμειχθεί στις υποθέσεις της Ουγγαρίας. Ο Καρά Μουσταφά Πασάς έπεισε τον Οθωμανό Σουλτάνο Μεχμέτ Δ΄ και το Αυτοκρατορικό Ντιβάνι (Συμβούλιο Υπουργών) να κηρύξουν τον πόλεμο στη Γερμανία. Ο Μεγάλος Βεζίρης Αχμέτ Πασά Κιοπρουλού ξεκίνησε από την Αδριανούπολη και έφτασε στην Ουγγαρία επικεφαλής ενός μεγάλου στρατού περίπου 120.000 στρατιωτών, εξοπλισμένου με κανόνια και πυρομαχικά τοποθετημένα σε 60.000 καμήλες και 10.000 μουλάρια. Εισήλθε στη Σλοβακία, καταστρέφοντας όλες τις στρατιωτικές οχυρώσεις στο πέρασμά του, κατευθυνόμενος προς το Κάστρο Νοχζέλ, που βρίσκεται βορειοδυτικά της Βουδαπέστης, περίπου 110 χλμ. ανατολικά της Βιέννης και 80 χλμ. από την Μπρατισλάβα. Οι Γερμανοί το είχαν οχυρώσει, καθιστώντας το εξαιρετικά οχυρωμένο ώστε να γίνει ένα από τα ισχυρότερα φρούρια στην Ευρώπη. Ο οθωμανικός στρατός ξεκίνησε την πολιορκία του στις 13 Μουχαρέμ 1074 AH / 17 Αυγούστου 1663 μ.Χ.
Η πολιορκία του κάστρου από τους Οθωμανούς διήρκεσε 37 ημέρες, αναγκάζοντας τον διοικητή της φρουράς του κάστρου να ζητήσει την παράδοσή του. Ο Μεγάλος Βεζίρης συμφώνησε με την προϋπόθεση ότι η φρουρά θα εκκενώσει το κάστρο χωρίς όπλα ή πυρομαχικά. Αυτή η εκστρατεία προκάλεσε τεράστια αναταραχή στην Ευρώπη, ενσταλάζοντας φόβο και πανικό στις καρδιές των βασιλιάδων της γενικότερα. Μετά την παράδοση αυτού του μεγάλου κάστρου, περίπου 30 αυστριακά κάστρα παραδόθηκαν στον οθωμανικό στρατό.
Αυτή η μεγάλη κατάκτηση οδήγησε τον Αχμέτ Κιοπρουλού να προελάσει με τους στρατούς του, κατακτώντας τις περιοχές της Μοραβίας (στην Τσεχοσλοβακία) και της Σιλεσίας στην Κεντρική Ευρώπη.

Πολεμικό Συμβούλιο
Ο Μεγάλος Βεζίρης Καρά Μουσταφά Πασάς συγκέντρωσε πολεμικό συμβούλιο στον στρατό του και ανακοίνωσε ότι θα καταλάμβανε τη Βιέννη και θα υπαγόρευε τους όρους του στη Γερμανία εκεί. Είπε ότι η κατάληψη του Γιανγκκαλέ, της πόλης που θεωρείται το κλειδί για τη Βιέννη και βρίσκεται 80 χλμ. ανατολικά της Βιέννης στη δυτική όχθη του ποταμού Ραμπ, δεν θα υποτάξει τη Γερμανία και δεν θα την εμποδίσει να παρέμβει στις ουγγρικές υποθέσεις.
Η απόφαση του Καρά Μουσταφά Πασά προκάλεσε σύγχυση και διαμάχη μεταξύ των υπουργών. Ο υπουργός Ιμπραήμ Πασάς έφερε αντίρρηση, υποστηρίζοντας ότι η επιθυμία του Σουλτάνου Μεχμέτ Δ΄ ήταν να καταλάβει τη Γιανγκκάλα και να επιτεθεί στην Κεντρική Ευρώπη με τις οθωμανικές ταξιαρχίες κομάντος, και ότι η εκστρατεία κατά της Βιέννης πιθανότατα θα γινόταν το επόμενο έτος. Ο Καρά Μουσταφά Πασάς απάντησε ότι ήταν δύσκολο για έναν στρατό να συγκεντρωθεί ξανά με τέτοια πυκνότητα και δύναμη, και ότι αυτό το ζήτημα απαιτούσε ένα ισχυρό, αποφασιστικό πλήγμα στους Γερμανούς, διαφορετικά ο πόλεμος μαζί τους θα παρατεινόταν, ειδικά επειδή η Γερμανία είχε συνάψει συνθήκη ειρήνης με τη Γαλλία και ήταν ασφαλής στη δυτική πλευρά, και ότι ο αυτοκράτορας Λεοπόλδος είχε συμφωνήσει με τον Πολωνό βασιλιά Σομπιέσκι να αποκαταστήσει την περιοχή Πάδολι, και ότι η Βενετία έπρεπε να συμπεριληφθεί σε αυτή τη συμφωνία, και έτσι η Ρωσία και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες θα ενταχθούν σε αυτή τη χριστιανική συμμαχία μαζί με τη Γερμανία. Αυτό απαιτούσε τη διάλυσή της και την καταστροφή αυτής της νεοσύστατης συμμαχίας εκείνο το έτος, διαφορετικά ο πόλεμος θα παραταθεί για άγνωστο χρονικό διάστημα.

Η θέση της Ευρώπης
Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις έσπευσαν να σώσουν τη Βιέννη από την πτώση. Ο Πάπας κήρυξε σταυροφορία εναντίον των Οθωμανών και διέταξε τον Πολωνό βασιλιά Σομπιέσκι να σπάσει τη συνθήκη του με τους Οθωμανούς. Διέταξε επίσης τους Γερμανούς πρίγκιπες της Σαξονίας και της Βαυαρίας, τους πλησιέστερους Ευρωπαίους πρίγκιπες, να κατευθυνθούν στη Βιέννη το συντομότερο δυνατό. Ευρωπαϊκοί στρατοί από την Πολωνία, τη Γερμανία και την Αυστρία συγκεντρώθηκαν, αριθμούσαν 70.000 στρατιώτες. Ο Δούκας της Λωρραίνης άφησε τη γενική διοίκηση στον Πολωνό βασιλιά Ιωάννη Γ΄ Σομπιέσκι. Οι προετοιμασίες τους ολοκληρώθηκαν την Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου, αφού θεώρησαν ότι η πτώση της Βιέννης ήταν μόνο λίγες μέρες μακριά. Ως εκ τούτου, οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να διασχίσουν βίαια τη γέφυρα του Ντον, η οποία ελέγχονταν από τους Οθωμανούς, ανεξάρτητα από το κόστος, καθώς οι προμήθειες δεν μπορούσαν να παραδοθούν στη Βιέννη χωρίς να διασχίσουν αυτή τη γέφυρα.

προδοσία
Ο Καρά Μουσταφά είχε τοποθετήσει μια μεγάλη οθωμανική δύναμη με επικεφαλής τον Μουράτ Καράι, τον ηγεμόνα της Κριμαίας, στη Γέφυρα του Ντον, τον μόνο δρόμο που οδηγούσε στη Βιέννη από τα δυτικά, για να αποτρέψει την ευρωπαϊκή προέλαση. Ο Μουράτ Καράι διέταξε την ανατίναξη της γέφυρας, εάν χρειαζόταν.
Εδώ, συνέβη κάτι που κανείς, ούτε οι Οθωμανοί ούτε οι Ευρωπαίοι, δεν περίμεναν. Ο Μουράτ Καράι διέπραξε μια μεγάλη προδοσία του Ισλάμ και των Μουσουλμάνων επιτρέποντας στους Ευρωπαίους να διασχίσουν τη γέφυρα χωρίς μάχη. Αυτό οφειλόταν στο μίσος και την εχθρότητά του για τον Καρά Μουσταφά. Ο Μουσταφά Πασάς μισούσε τον Μουράτ Καράι και του φέρθηκε άσχημα. Ο Μουράτ, από την άλλη πλευρά, πίστευε ότι η αποτυχία του Μουσταφά Πασά στη Βιέννη θα οδηγούσε στην πτώση του από την εξουσία και τη θέση του ηγέτη. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό αυτού του προδότη ηγέτη ότι η απώλεια των Οθωμανών από τη Βιέννη θα άλλαζε την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας. Ως εκ τούτου, ο Μουράτ αποφάσισε να παραμείνει θεατής ενώ οι ευρωπαϊκές δυνάμεις διέσχιζαν τη γέφυρα Ντόνια για να σπάσουν την πολιορκία που είχε επιβληθεί στη Βιέννη, χωρίς να κουνήσουν ούτε το δαχτυλάκι τους. Επιπλέον, υπήρχαν υπουργοί και μπέηδες στον οθωμανικό στρατό που δεν ήθελαν ο Καρά Μουσταφά Πασάς να είναι ο κατακτητής της Βιέννης, όπου ο Σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής είχε αποτύχει.

Η αποφασιστική μάχη
Το Σάββατο, 20 Ραμαζάνι 1094 AH / 12 Σεπτεμβρίου 1683 μ.Χ., οι δύο στρατοί συναντήθηκαν μπροστά στα τείχη της Βιέννης. Οι Ευρωπαίοι ήταν χαρούμενοι που διέσχισαν τη γέφυρα Ντόνα χωρίς να χύσουν ούτε μια σταγόνα αίματος. Ο οθωμανικός στρατός ήταν σε κατάσταση έκπληξης βλέποντας τους Ευρωπαίους μπροστά του αφού διέσχισαν τη γέφυρα Ντόνα. Ωστόσο, ο Μουσταφά Πασάς εξαπέλυσε αντεπίθεση, με το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών του και τμήματα των επίλεκτων Γενίτσαρων, για να εισβάλει στην πόλη. Οι Τούρκοι διοικητές σκόπευαν να καταλάβουν τη Βιέννη πριν από την άφιξη του Ιωάννη Γ΄ Σομπιέσκι, αλλά ο χρόνος έληξε. Εκείνη την εποχή, οι στρατιωτικοί μηχανικοί προετοίμασαν μια άλλη μεγάλη και τελική έκρηξη για να εξασφαλίσουν πρόσβαση στην πόλη. Ενώ οι Τούρκοι ολοκλήρωναν βιαστικά το έργο τους και σφράγιζαν τη σήραγγα για να κάνουν την έκρηξη πιο αποτελεσματική, οι Αυστριακοί ανακάλυψαν τη σπηλιά το απόγευμα. Ένας από αυτούς μπήκε στη σήραγγα και εξουδετέρωσε την έκρηξη ακριβώς στην ώρα της.
Μια άλλη μεγάλη προδοσία συνέβη από την πλευρά του Ογλού Ιμπραήμ, του διοικητή της δεξιάς πτέρυγας του οθωμανικού στρατού, όταν αποσύρθηκε από το πεδίο της μάχης. Αυτή η αποχώρηση είχε τον μεγαλύτερο αντίκτυπο στην ήττα των Οθωμανών. Ο Καρά Μουσταφά κατάφερε να αποσυρθεί οργανωμένα από το πεδίο της μάχης και στο δρόμο της επιστροφής του, ο Καρά Μουσταφά εκτέλεσε τόσο τον Μουράτ Καράι όσο και τον Ογλού Ιμπραήμ, αλλά αυτό δεν τον βοήθησε με τον Σουλτάνο Μεχμέτ Δ΄, ο οποίος διέταξε την εκτέλεσή του.
Περίπου 15.000 Οθωμανοί άνδρες σκοτώθηκαν στις μάχες και σχεδόν 4.000 Ευρωπαίοι σκοτώθηκαν. Ο οθωμανικός στρατός πήρε μαζί του 81.000 αιχμαλώτους κατά την υποχώρηση και η πολιορκία, η οποία διήρκεσε 59 ημέρες, έληξε.

Αποτελέσματα μάχης
Η οθωμανική ήττα στα τείχη της Βιέννης αποτέλεσε σημείο καμπής στην οθωμανική και ευρωπαϊκή ιστορία. Με την ήττα της στη Βιέννη, η Οθωμανική Αυτοκρατορία έχασε την ορμή της για επίθεση και επέκταση στην Ευρώπη. Η ήττα σηματοδότησε ένα αδιέξοδο στην οθωμανική ιστορία. Οι στρατοί της χριστιανικής συμμαχίας στη συνέχεια κινήθηκαν για να καταλάβουν τμήματα οθωμανικών εδαφών στην Ευρώπη τους επόμενους αιώνες.

Γιατί ήμασταν σπουδαίοι
Το βιβλίο (Αξέχαστες Μέρες... Σημαντικές Σελίδες από την Ισλαμική Ιστορία) του Tamer Badr