Όταν ήμουν μικρός στο λύκειο, το πιο όμορφο χρώμα που αγαπούσα ήταν το μπλε, και με εξέπληξε το γεγονός ότι το χρώμα των δέντρων και των αγροκτημάτων στον παράδεισο ήταν το πράσινο, και γενικά δεν μου άρεσε το πράσινο χρώμα μέχρι που είδα ένα όραμα σε ένα όνειρο σαν να περιπλανιόμουν στον παράδεισο, και είδα τα δέντρα και τις καλλιέργειες να είναι πράσινα, αλλά δεν ήταν σαν το πράσινο χρώμα και τις αποχρώσεις του που γνωρίζουμε στη γη, αλλά ένα πράσινο χρώμα που ήταν πιο όμορφο από το μπλε και οποιοδήποτε άλλο χρώμα που είχα γνωρίσει σε όλη μου τη ζωή. Ήταν ένα όμορφο και παράξενο πράσινο χρώμα που δεν μπορεί να περιγραφεί, οπότε ήξερα εκείνη την εποχή την έννοια του στίχου: «Αυτό που κανένα μάτι δεν έχει δει και κανένα αυτί δεν έχει ακούσει».
Αυτά έβλεπα μόνο για το χρώμα, οπότε τι θα με ένοιαζε αν έβλεπα παλάτια, ποτάμια και όμορφες γυναίκες;
Ω Αλλάχ, δώσε μας τον ύψιστο παράδεισο