Калі Яго Эмінэнцыю шэйха Мухамада ібн Саліха аль-Усайміна спыталі: «Ці ёсць розніца паміж Пасланнікам і Прарокам?» Ён адказаў: «Так, навукоўцы кажуць: Прарок — гэта той, каму Бог адкрыў закон і не загадаў яму перадаць яго, а ён дзейнічае паводле яго ў сваім розуме, не будучы абавязаным перадаваць яго».
Пасланец — гэта той, каму Бог адкрыў закон і загадаў перадаць яго і выканаць. Кожны Пасланец — прарок, але не кожны прарок — пасланец. Прарокаў больш, чым пасланнікаў. У Каране Бог згадаў некаторых пасланнікаў, а іншых не.

Але ў гэтай фетве я адхіліўся ад агульнай думкі вучоных, прывёўшы два вершы са Святога Карана.

Усемагутны Бог сказаў: (Пасланцы добрых вестак і папярэджанняў, каб у людзей не было ніякіх спрэчак супраць Бога пасля пасланцоў. І Бог — Магутны і Мудры.)
Усемагутны Бог сказаў: «Людзі былі адной супольнасцю, потым Бог паслаў прарокаў як веснікаў добрых вестак і папярэджвальнікаў, і Ён паслаў з імі Пісанне з ісцінай, каб судзіць паміж людзьмі ў тым, па чым яны разыходзіліся ў меркаваннях».
Абодва вершы пацвярджаюць, што і прарок, і пасланец перадаюць тое, што ім было адкрыта ў адпаведнасці з тэкстам Карана, і для іх няма выключэння. Ці лагічна, што справа, якая тычыцца людзей, была адкрыта пасланню або прароку, а ён не перадаў яе людзям?

Дык ці супярэчыў я Карану і Сунне, ці супярэчыў адзінадушнаму меркаванню навукоўцаў?
Ці адмаўляю я тым самым тое, што вядома ў рэлігіі па неабходнасці з Карана і Суны, ці я адмаўляю тое, што вядома ў рэлігіі па неабходнасці, грунтуючыся на фетвах навукоўцаў?
Калі фетвы маюць больш высокі ранг, чым Каран і Сунна, я вітаю той факт, што, з іх пункту гледжання, я адмаўляю тое, што вядома з рэлігіі па неабходнасці.