Хадыс ад лэдзі Аішы, хай будзе задаволены ёю Бог, калі яна сказала: «Я чула, як Пасланец Бога, хай дабраславіць яго Бог і дасць яму мір, сказаў: ((Людзі будуць сабраны ў Дзень Уваскрэсення басанож, голымі і неабрэзанымі)) Я сказаў: «О Пасланец Бога, ці будуць мужчыны і жанчыны глядзець адзін на аднаго?» Ён сказаў: ((О Аіша, гэтая справа больш сур'ёзная, чым тое, што іх хвалюе)), а ў іншым апавяданні: ((Гэтая справа больш сур'ёзная, чым тое, каб яны глядзелі адзін на аднаго)), пагадзіліся».

Я ўспомніў гэты хадыс у сне, у якім бачыў сход у Дзень Уваскрэсення.

Мне здалося, што я ішоў сярод мільёнаў голых людзей, мужчын і жанчын, наколькі хапала вока, у сцэне, якую я не магу апісаць, але магу апісаць, што атмасфера была гарачай, і над намі было нешта падобнае на наша сонца, наколькі хапала вока, і ўсе спрабавалі ўцячы ад яго спякоты, і нікога з мужчын не хвалявалі голыя жанчыны вакол яго з-за жаху сцэны вакол нас, і ўсе ішлі ў адным кірунку да чагосьці, што выглядала як дэманстрацыя перад Усемагутным Богам.

Побач з гэтай плошчай была яшчэ адна плошча, на вяршыні якой узвышалася нешта накшталт узгорка. Людзі ішлі па ёй у тым жа кірунку, але тыя, хто ішоў, былі пакрытыя чымсьці накшталт воблака, якое ахінала іх ад спёкі.
Не ўсе ў ніжнім двары могуць падняцца на верхні, бо для ўзыходжання на яго патрэбныя схаваныя сілы, а ніхто не можа туды падняцца. Таму ў той час я хацеў перайсці на верхні двор, а потым выявіў, што схаваныя сілы ўздымаюць мяне на верхні двор. Аднак я быў на яго ўскрайку, часам у спякоце, а часам у цені, і побач са мной ішлі людзі. Я хацеў ісці сярод іх, пакуль цалкам не апынуся ў цені, і тады бачанне скончылася.

Бачанне скончылася, і я шкадаваў, што не ўвайшоў у атмасферу тых, каго Бог цалкам абараняе.

«Прайшло больш за дзесяць гадоў з таго часу, як мне было гэтае бачанне, і я дагэтуль выдатна яго памятаю, і паверце мне, справа складанейшая, чым вы можаце сабе ўявіць, адносна Дня Уваскрэсення і сцэны збору. Я не ведаю, ці магчыма камусьці ўбачыць бачанне Дня Уваскрэсення на ўласныя вочы, ці гэта проста кашмар, але я прашу Алаха, Усявышняга, каб я быў адным з сямі, каго Алах ахіне Сваім ценем у той дзень, калі не будзе ценю, акрамя Яго: справядлівы імам, малады чалавек, які вырас у пакланенні Алаху, чалавек, чыё сэрца прывязана да мячэцяў, два чалавекі, якія любяць адзін аднаго дзеля Алаха і сустракаюцца і разыходзяцца па гэтай прычыне, чалавек, якога запрасіла жанчына са статусам і прыгажосцю, але ён кажа: «Я баюся Алаха», чалавек, які дае міласціну і хавае яе, каб яго левая рука не ведала, што траціць яго правая, і чалавек, які ўспамінае Алаха сам-насам, і яго вочы перапаўняюцца слязьмі».
Калі ласка, маліцеся, каб я быў адным з іх.